Feestneuzen

Drie dagen lang stromen de Delftse bejaardenhuizen leeg en de Markt vol. Weken van te voren zijn de posters en flyers al zichtbaar in Delft. Vrijdagavond was dan de langverwachte eerste voorstelling. Voor wie niet weet wat een taptoe is: een taptoe is een voorstelling van de plaatselijke fanfare en marionettenmeisjes op veertig vierkante meter. In plaats van een optocht door de stad, lopen ze twintig keer de Markt op en neer.
Mijn avondprogramma bestaat uit filmpjes kijken, vroeg naar bed en slaap inhalen van de nacht daarvoor. Jammer genoeg hebben de Delftenaren een ander plan voor mij. Eerst mag ik meegenieten van de grootste hits van deze en vorige eeuw uitgevoerd in fanfarestijl. Daarna trekken de ruziënde stelletjes, dronken liederen en veel geschreeuw langs mijn enkelglas. Nog een slapeloze nacht trek ik niet. Er zit niets anders op. Ik doe een beroep op mijn kennis in marketingstrategieën en geef me op en sluit me aan. If you can’t beat them, join them.
Voordat de kanonschoten mij de dag erna weer van de bank af trillen, vertrek ik zaterdagavond naar Speakers. Dit is dé ontmoetingsplek voor Delftse locals en dronken studenten. Natuurlijk gaan we niet de zaal in, die tien euro kunnen we beter aan drank spenderen. Toevallig staat er ook nog eens een bekende achter de bar (‘wat doe jij nou hier ’, ‘tja, lang verhaal’), dus dat briefje blijft in onze broekzak. Na wat heen en weer gecheck tussen de locals en ons, springen we het ‘podium’ op en maken de dj gek met het aanvragen van nummertjes. Wanneer we alle Michael Jackson-hits hebben gehoord en x-aantal dropshotjes hebben gescoord gaan we weer naar huis.
De rust is gaan liggen in het centrum. De Delftse oudjes hebben de avond van hun leven gehad en de meisjes en jongens zitten weer veilig in de Triangel. Zondagavond hoor ik alleen nog wat gejammer vanaf de Markt. ‘Delft’s got talent’ is bezig. Kennelijk toch niet. Ik kan weer een paar nachtjes rustig slapen. Tot de echte paupertrekker deze week verschijnt: de kermis.