Bouwkunde-student Pierijn van der Putt studeert sinds drie maanden in Chicago. Chicago, the windy city. De stad van Al Capone en Michael Jordan. En van elk jaar vierhonderd daklozen die doodvriezen, terwijl boven hen, in de wolken, de ene megadeal na de andere wordt gesloten.
Share
br />
Ik woon hier met twee meisjes in een appartement. Michelle is negentien, prachtig en heeft voor haar leeftijd opvallend weinig problemen. Het leven van Joy (23) daarentegen, is een samenraapsel van een groot aantal soapseries, bladen als Yes en Seventeen en al de Weight Watchers video’s ooit gemaakt.
Gisteravond nog heb ik met haar naar een tape van Oprah gekeken waarin deze op ‘openhartige, schokkende wijze’ verslag doet van haar strijd met haar overgewicht. Joy knikt instemmend vanuit haar bed met haar hond en haar honderd kilo. ‘You see, I eat because of my anxieties’, praat ze Oprah na. Door al die pseudo-geleerden op prime time television zijn alle Amerikanen amateurpsychologen geworden.
Nu had ze al niet echt haar dag, die arme Joy. Drie of vier weken geleden had ze een verwaarloosde rottweilerpup op straat gevonden. In al haar goedheid ontfermde ze zich over het beestje, zonder te weten dat ze de hel op poten binnenhaalde. Het was heus geen kwaaie hond, voor een pup, maar ja, we hadden er al een. Ook een rottweiler.
Een vreselijke machtsstrijd barstte los. De honden aten zich het apezuur, bang dat als ze iets over zouden laten, dit door de ander zou worden opgeschrokt. Dat ‘eating because of anxieties’ gaat blijkbaar ook voor honden op. Elke paar minuten vlogen ze elkaar in de vacht. Gegrom, geblaf, gejank. Ook midden in de nacht.
Tot gisteren was Joy het vleesgeworden geduld. Een hoop vlees mag ik wel zeggen. Maar toen Jules haar melktandjes in de kussens van een gloednieuwe tuinstoel zette was de maat vol. Huilend kwam Joy mijn kamer binnen, me ruw wekkend, met de mededeling dat het zo niet langer kon, dat die hond eruit moest. Goed, one dog down, one to go.
Kan het erger dan gewekt worden door een huilend, vetzuchtig meisje en haar gejammer over honden? Ja. Vanochtend werd ik gewekt door een huilend, vetzuchtig meisje en de volgende mededeling over haar zus: ‘I just found out that Lara is FUCKING my best friend’s fiancé.‘ Ook goeie morgen.
Joy was woedend. Woedend. Alles en iedereen had al voor God weet hoe lang over van alles en nog wat tegen haar gelogen. Toen ze mijn kamer verliet belde ze alle betrokken partijen om ze eens goed de huid vol te schelden. Daarna belde ze alle niet betrokken partijen om ze er alsnog bij te betrekken. Vervolgens sloot ze zich op in haar slaapkamer. Met een pak Chocolate Chip Cookies.
Morgen begint ze aan een nieuw dieet. En dit keer gaat ze het afmaken. Echt.
Pierijn van der Putt
Chicago, the windy city. De stad van Al Capone en Michael Jordan. En van elk jaar vierhonderd daklozen die doodvriezen, terwijl boven hen, in de wolken, de ene megadeal na de andere wordt gesloten.
Ik woon hier met twee meisjes in een appartement. Michelle is negentien, prachtig en heeft voor haar leeftijd opvallend weinig problemen. Het leven van Joy (23) daarentegen, is een samenraapsel van een groot aantal soapseries, bladen als Yes en Seventeen en al de Weight Watchers video’s ooit gemaakt.
Gisteravond nog heb ik met haar naar een tape van Oprah gekeken waarin deze op ‘openhartige, schokkende wijze’ verslag doet van haar strijd met haar overgewicht. Joy knikt instemmend vanuit haar bed met haar hond en haar honderd kilo. ‘You see, I eat because of my anxieties’, praat ze Oprah na. Door al die pseudo-geleerden op prime time television zijn alle Amerikanen amateurpsychologen geworden.
Nu had ze al niet echt haar dag, die arme Joy. Drie of vier weken geleden had ze een verwaarloosde rottweilerpup op straat gevonden. In al haar goedheid ontfermde ze zich over het beestje, zonder te weten dat ze de hel op poten binnenhaalde. Het was heus geen kwaaie hond, voor een pup, maar ja, we hadden er al een. Ook een rottweiler.
Een vreselijke machtsstrijd barstte los. De honden aten zich het apezuur, bang dat als ze iets over zouden laten, dit door de ander zou worden opgeschrokt. Dat ‘eating because of anxieties’ gaat blijkbaar ook voor honden op. Elke paar minuten vlogen ze elkaar in de vacht. Gegrom, geblaf, gejank. Ook midden in de nacht.
Tot gisteren was Joy het vleesgeworden geduld. Een hoop vlees mag ik wel zeggen. Maar toen Jules haar melktandjes in de kussens van een gloednieuwe tuinstoel zette was de maat vol. Huilend kwam Joy mijn kamer binnen, me ruw wekkend, met de mededeling dat het zo niet langer kon, dat die hond eruit moest. Goed, one dog down, one to go.
Kan het erger dan gewekt worden door een huilend, vetzuchtig meisje en haar gejammer over honden? Ja. Vanochtend werd ik gewekt door een huilend, vetzuchtig meisje en de volgende mededeling over haar zus: ‘I just found out that Lara is FUCKING my best friend’s fiancé.‘ Ook goeie morgen.
Joy was woedend. Woedend. Alles en iedereen had al voor God weet hoe lang over van alles en nog wat tegen haar gelogen. Toen ze mijn kamer verliet belde ze alle betrokken partijen om ze eens goed de huid vol te schelden. Daarna belde ze alle niet betrokken partijen om ze er alsnog bij te betrekken. Vervolgens sloot ze zich op in haar slaapkamer. Met een pak Chocolate Chip Cookies.
Morgen begint ze aan een nieuw dieet. En dit keer gaat ze het afmaken. Echt.
Pierijn van der Putt
Comments are closed.