Delta

Soms plaats ik enthousiaste aantekeningen bij het lezen van artikelen die ik de lezer dit maal niet wil onthouden.

Op de eerste pagina (van Delta 7, red.) viel mij als voormalig bibliothecaris het berichtje op dat sprak over een zekere ongerustheid met betrekking tot de inspraak van de toekomstige gebruiker in de nieuw te bouwen bibliotheek. Leo Waaijers zit in Parijs vermeldde het artikel, dus schreef ik ,,er is nog steeds niets veranderd op de TU”.

De volgende pagina vermeldde dat de werkeloze Delftenaar maar beter kan verhuizen, nuttige informatie over de willekeur van gemeenten bij de invoering van de nieuwe bijstandswet, met Delft als laagste score voor de werkeloze schoolverlaters.

Het artikel ‘Groningen te slecht bereikbaar voor bellers’ gaf mij helemaal het gevoel dat er in de ambtenarenwereld nog niets is veranderd. Mijn inmiddels reeds afgestudeerde kinderen hebben indertijd wanhopige pogingen ondernomen om Groningen te bereiken en gingen uiteindelijk te rade bij de VSSD in Delft. Het gevolg was dat een kind avondstudie prefereerde boven studiefinanciering en de ander gebukt gaat onder een veel te zware studieaflossing ten gevolge van onvoldoende voorlichting en onduidelijkheid over de consequenties van het steeds maar veranderende stelsel. ,,Dat was tien jaar geleden ook al een ramp!” staat er bij mij boven.

Ronduit genieten doe ik van Selinde Biesheuvel, zoals nu over het leren omgaan met lastige mensen. Na jaren lees ik hoe zij op geestige wijze mijn idee over de waan van de wereld verwoordt.

Verontrustend vind ik daarentegen het bericht over de ontdemocratisering van de TUD. Ik vraag mij af waarom er niet gewoon een goede ondernemingsraad voor het personeel komt, die rekening houdt met mensen (zoals ik indertijd) die niet tot het bevoorrechte privilege behoren van de wetenschappelijke staf, en het zonder buitenlandse reisjes moeten doen.

Met plezier lees ik nog steeds mijn vertrouwde blad Delta. Weliswaar ben ik nu bijna twee jaar met pensioen, maar ik blijf het wel en wee van de mensen op de werkvloer TUD volgen. Soms plaats ik enthousiaste aantekeningen bij het lezen van artikelen die ik de lezer dit maal niet wil onthouden.

Op de eerste pagina (van Delta 7, red.) viel mij als voormalig bibliothecaris het berichtje op dat sprak over een zekere ongerustheid met betrekking tot de inspraak van de toekomstige gebruiker in de nieuw te bouwen bibliotheek. Leo Waaijers zit in Parijs vermeldde het artikel, dus schreef ik ,,er is nog steeds niets veranderd op de TU”.

De volgende pagina vermeldde dat de werkeloze Delftenaar maar beter kan verhuizen, nuttige informatie over de willekeur van gemeenten bij de invoering van de nieuwe bijstandswet, met Delft als laagste score voor de werkeloze schoolverlaters.

Het artikel ‘Groningen te slecht bereikbaar voor bellers’ gaf mij helemaal het gevoel dat er in de ambtenarenwereld nog niets is veranderd. Mijn inmiddels reeds afgestudeerde kinderen hebben indertijd wanhopige pogingen ondernomen om Groningen te bereiken en gingen uiteindelijk te rade bij de VSSD in Delft. Het gevolg was dat een kind avondstudie prefereerde boven studiefinanciering en de ander gebukt gaat onder een veel te zware studieaflossing ten gevolge van onvoldoende voorlichting en onduidelijkheid over de consequenties van het steeds maar veranderende stelsel. ,,Dat was tien jaar geleden ook al een ramp!” staat er bij mij boven.

Ronduit genieten doe ik van Selinde Biesheuvel, zoals nu over het leren omgaan met lastige mensen. Na jaren lees ik hoe zij op geestige wijze mijn idee over de waan van de wereld verwoordt.

Verontrustend vind ik daarentegen het bericht over de ontdemocratisering van de TUD. Ik vraag mij af waarom er niet gewoon een goede ondernemingsraad voor het personeel komt, die rekening houdt met mensen (zoals ik indertijd) die niet tot het bevoorrechte privilege behoren van de wetenschappelijke staf, en het zonder buitenlandse reisjes moeten doen.