Blue ticket, dat vonden ze wel lekker catchy klinken. Past ook mooi op een affiche. Veel tijd om een naam te verzinnen was er trouwens niet, nadat gitarist Rob Linssen een aantal studievrienden had gemaild met de vraag of ze met hem een bandje wilden vormen.
Delen
Drie weken later al immers stond de band contest op St. Jansbrug voor de deur, de aanleiding voor zijn initiatief. Dat was vorig jaar maart.
Drie repetitiebijeenkomsten, waarvan een in huiselijke sfeer, voldeden om drie nummers onder de knie te krijgen: van Muse, The Cure en de Canadese zangeres Alannah Myles.
Het optreden ging goed, ze veroorzaakten zelfs een pit voor het podium, zegt zangeres Madelaine Feenstra. “Ze vroegen nog om een toegift, maar we waren door onze nummers heen. Na de contest wilden we het repertoire uitbreiden en hebben we de tijd genomen om elkaar te leren kennen. Om uit te vinden wie welke sound vet vindt. We gingen wekelijks repeteren, dan merk je dat je steeds beter op elkaar ingespeeld raakt. We zitten behoorlijk op één lijn. Als er discussie ontstaat, roept iemand het codewoord OI! Dan moet iedereen meteen stil zijn. Dat werkt goed.”
Het leidde allemaal tot een groepsgeluid dat te omschrijven valt als ‘vrolijke powerrock, met een beetje bluesy elementen’. Zonder toetsen: eventuele synthesizerklanken, zoals in Cure’s Close To Me, worden vervangen door gitaarpartijen. Bijvoorbeeld gespeeld door Harry Linskens, al wil die zijn gitaar ter afwisseling soms omruilen met de bas van Michael Polushkin.
“We spelen van alles, van hardrock tot countryblues, maar geen depriliedjes”, zegt Feenstra die zich onder meer graag uitleeft in nummers van zangeressen met een flinke strot, zoals Pat Benatar of Melissa Etheridge. Liedjes als I Love Rock ‘n’ Roll, van Joan Jett and the Blackhearts. “Overbekende songs waarbij iedereen de aansteker in de lucht houdt spelen we niet, maar het moet ook niet te obscuur zijn,” verklaart drummer Mathijs de Schipper de repertoirekeuze.
Tijdens de Owee stonden ze voor een volle eetzaal in St. Jansbrug voor de tweede maal op een podium. Inmiddels waren twaalf nummers ingestudeerd, goed voor een set van drie kwartier. Wat eigen nummers betreft verkeren ze nog in de experimenteerfase. Feenstra: “We hebben nu één eigen liedje geschreven, maar daar zijn we niet zo tevreden over.” Out of the blue een heel nieuw nummer verzinnen door middel van jamsessies tijdens een repetitie bleek toch wel erg moeilijk. “Daarom willen we ons opsplitsen voor het schrijven van nummers. Twee groepjes werken dan een nummer van begin tot eind uit.” Met een demo met eigen werk zouden ze meer optredens willen genereren. Maar eerst moet er nog een PA worden aangeschaft.
Naam: Jelle Joustra (23, IO)
Dream team: Nuon Solar Team (www.nuonsolarteam.nl)
Functie: Productie/composieten
Onder de glimmende huid van de Nuna 5 vinden we exotische materialen zoals koolstofvezel, aramide en aluminium. En inmiddels ook een stuk Australisch balsahout, al was dat niet gepland in het oorspronkelijke ontwerp. “We raakten door een klapband bij 110 km/u tijdens een trainingssessie in Australië van de weg”, vertelt Jelle Joustra. “Na het optrekken van de stofwolken was de enorme schade zichtbaar.” Met lokale hulp en ondersteuning van sponsors in Nederland begon het team meteen aan het herstel van de Nuna. “Van de neus was bijvoorbeeld weinig over, de hele vorm was weg. Het kostte me twee dagen om een houten balk in de juiste aërodynamische vorm te schaven. Die hebben we in de neus gelamineerd. Vervolgens heb ik het geheel geschuurd en geplamuurd.” Met succes, want het team was op tijd klaar om de race te rijden. “Al met al ben ik toch wel vier tot vijf dagen bezig geweest met herstel van de neus.” Of Joustra het de coureur kwalijk neemt? “Nee, een klapband op het achterwiel maakt de auto stuurloos, daar is niets aan te doen. En bovendien, toevallig was ik zelf de coureur!”
Comments are closed.