De vrijheid van een kubuswereld

br />
De Korvezeestraat, studentencomplex annex studeerfabriek. ,,Naar college, naar huis, eten; daar is het voor gemaakt. Dat zegt het.” Edson Brigitha, woonachtig op nummer vierhonderd-zoveel, woont er met een reden.

Niet omdat hij het zo mooi vindt, het werk van Carel Weeber. ,,Goedkoop, goed geïsoleerd – een foute visie”, vindt hij. Het is net een kazerne. Die verdiepingen die allemaal even hoog zijn. Had wat meer met de kubusjes gespeeld. ,,Het is zo herkenbaar, zo dagelijks.” Brigitha zou het graag ‘af’ willen maken, zonder gebonden te zijn aan artistieke regels. ,,Dan zou ik de vrijheid er in terugstoppen.”

De student aan de Rietveld Akademie nam een oude cv-ketel, afkomstig uit het Elektro-gebouw, en beschilderde het met bonte schetsen die op zijn kamer ontstonden. Toen hij met het idee naar jongerenhuisvester Duwo stapte, bleek daar juist het plan opgevat om het complex meer kleur te geven. Hij kwam dus als geroepen.

Door een technisch object naar zijn hand te zetten en om te vormen tot een object van vrije expressie, wil Brigitha de kijker laten nadenken over ‘de andere kant’: ,,Het is een beperkt evenwicht als je alleen maar technische gegevens binnenkrijgt. Er is meer. Dat weet men hier ook wel. Maar ruimte om vandaag eens uit het raam te kijken, om eens wat anders te doen, is er nauwelijks.”
Vertaalslag

Het kunstwerk dat op tijdelijke basis is neergezet, is een vertaalslag van ,,hogere en lagere emoties, die tijdens het studentenleven een rol spelen”, legt de maker uit. De hogere emoties staan voor de pret, de ontspanning en het genieten. De lagere emoties staan voor de stress, de twijfel en de onzekere toekomst. ,,Ze komen allemaal uit dezelfde bron en bewegen zich van een stabiel middenpunt naar boven en beneden.”

Elke student kent die golfbeweging, ook als is tie nog zo rationeel (het dichtgetikte exemplaar uitgezonderd), aldus Brigitha: ,,Er is een verschil tussen hoe je de dingen nu ziet en hoe het straks is. Je studie is er, maar je maakt ook een persoonlijke ontwikkeling door. Dat proces van een pre-stadium naar een ideaalbeeld gaat gepaard met pieken en dalen, en is exemplarisch voor een complex als de Korveestraat waar zowel gepresteerd als ontspannen moet worden.”

Als zodanig ziet Brigitha zijn werk als typisch voor deze tijd. ,,Net als Bauhaus en de Renaissance dat waren. Elke culturele vorm heeft zijn eigen basis. Dit beschouw ik ook als een tijdsdocument waarin cultuur, verleden en denkbeelden een rol spelen.”

Brigitha, die begon met meubelstukken en onder meer ook decors ontwerpt voor de NOB en amateurgezelschappen, wil graag meer werk maken dat gebonden is aan het studentenleven om dat insamenspraak met de Duwo een plek rondom het complex te geven. Wat hem betreft staan materiaalkeuze noch vorm daarbij vast. ,,Het kan een installatie zijn maar net zo goed een stuk beton.”
Verband

De reden dat Brigitha Delft als uitvalsbasis verkoos boven Amsterdam, gaat terug naar 1655, toen de schilder Pieter de Hoogh (ook wel Hooch) hier zijn beste werk maakte, tot circa 1663. Daarna ging het bergafwaarts. ,,Zijn bizarre lichtexpressie raakte geleidelijk in verval nadat hij naar Amsterdam was verhuisd.”

,,Delft is een heel andere hoek”, aldus Brigitha, die dagelijks op en neer reist, ,,zodat ik af en toe mijn boek kan wegleggen om naar buiten te kijken.” Eenmaal in Delft is de rust wedergekeerd. ,,Amsterdam gaat te hard, daar is 24 uur per dag iets te doen. Daar merk je echt dat tijd massa is.” Hij vervolgt: ,,Een ander aspect is dat de Rietveld sterk gericht is op de eigen inspiratiebron, met alle vrijheid van dien. Wonend in dezelfde stad lopen de studenten het gevaar, los van de accenten, een zelfde visie en manier van werken te ontwikkelen.”

,,Mijn werk onderscheidt zich ook vaak van dat van hen. Maar ze zeggen wel: goh, ja zeg, zo kan het ook. Ik heb twee Delftse collega’s met dezelfde ervaringen. Je ziet zelfs dat van ons werk de conceptuele vondst vaak een verband heeft. Op de één of andere manier pikken we hetzelfde op.”

Waarom zo en niet anders? Dat is de vraag die Rietveld-student Edson Brigitha, schepper van het kunstwerk op een binnenplaats aan de Korvezeestraat, wil oproepen.

De Korvezeestraat, studentencomplex annex studeerfabriek. ,,Naar college, naar huis, eten; daar is het voor gemaakt. Dat zegt het.” Edson Brigitha, woonachtig op nummer vierhonderd-zoveel, woont er met een reden.

Niet omdat hij het zo mooi vindt, het werk van Carel Weeber. ,,Goedkoop, goed geïsoleerd – een foute visie”, vindt hij. Het is net een kazerne. Die verdiepingen die allemaal even hoog zijn. Had wat meer met de kubusjes gespeeld. ,,Het is zo herkenbaar, zo dagelijks.” Brigitha zou het graag ‘af’ willen maken, zonder gebonden te zijn aan artistieke regels. ,,Dan zou ik de vrijheid er in terugstoppen.”

De student aan de Rietveld Akademie nam een oude cv-ketel, afkomstig uit het Elektro-gebouw, en beschilderde het met bonte schetsen die op zijn kamer ontstonden. Toen hij met het idee naar jongerenhuisvester Duwo stapte, bleek daar juist het plan opgevat om het complex meer kleur te geven. Hij kwam dus als geroepen.

Door een technisch object naar zijn hand te zetten en om te vormen tot een object van vrije expressie, wil Brigitha de kijker laten nadenken over ‘de andere kant’: ,,Het is een beperkt evenwicht als je alleen maar technische gegevens binnenkrijgt. Er is meer. Dat weet men hier ook wel. Maar ruimte om vandaag eens uit het raam te kijken, om eens wat anders te doen, is er nauwelijks.”
Vertaalslag

Het kunstwerk dat op tijdelijke basis is neergezet, is een vertaalslag van ,,hogere en lagere emoties, die tijdens het studentenleven een rol spelen”, legt de maker uit. De hogere emoties staan voor de pret, de ontspanning en het genieten. De lagere emoties staan voor de stress, de twijfel en de onzekere toekomst. ,,Ze komen allemaal uit dezelfde bron en bewegen zich van een stabiel middenpunt naar boven en beneden.”

Elke student kent die golfbeweging, ook als is tie nog zo rationeel (het dichtgetikte exemplaar uitgezonderd), aldus Brigitha: ,,Er is een verschil tussen hoe je de dingen nu ziet en hoe het straks is. Je studie is er, maar je maakt ook een persoonlijke ontwikkeling door. Dat proces van een pre-stadium naar een ideaalbeeld gaat gepaard met pieken en dalen, en is exemplarisch voor een complex als de Korveestraat waar zowel gepresteerd als ontspannen moet worden.”

Als zodanig ziet Brigitha zijn werk als typisch voor deze tijd. ,,Net als Bauhaus en de Renaissance dat waren. Elke culturele vorm heeft zijn eigen basis. Dit beschouw ik ook als een tijdsdocument waarin cultuur, verleden en denkbeelden een rol spelen.”

Brigitha, die begon met meubelstukken en onder meer ook decors ontwerpt voor de NOB en amateurgezelschappen, wil graag meer werk maken dat gebonden is aan het studentenleven om dat insamenspraak met de Duwo een plek rondom het complex te geven. Wat hem betreft staan materiaalkeuze noch vorm daarbij vast. ,,Het kan een installatie zijn maar net zo goed een stuk beton.”
Verband

De reden dat Brigitha Delft als uitvalsbasis verkoos boven Amsterdam, gaat terug naar 1655, toen de schilder Pieter de Hoogh (ook wel Hooch) hier zijn beste werk maakte, tot circa 1663. Daarna ging het bergafwaarts. ,,Zijn bizarre lichtexpressie raakte geleidelijk in verval nadat hij naar Amsterdam was verhuisd.”

,,Delft is een heel andere hoek”, aldus Brigitha, die dagelijks op en neer reist, ,,zodat ik af en toe mijn boek kan wegleggen om naar buiten te kijken.” Eenmaal in Delft is de rust wedergekeerd. ,,Amsterdam gaat te hard, daar is 24 uur per dag iets te doen. Daar merk je echt dat tijd massa is.” Hij vervolgt: ,,Een ander aspect is dat de Rietveld sterk gericht is op de eigen inspiratiebron, met alle vrijheid van dien. Wonend in dezelfde stad lopen de studenten het gevaar, los van de accenten, een zelfde visie en manier van werken te ontwikkelen.”

,,Mijn werk onderscheidt zich ook vaak van dat van hen. Maar ze zeggen wel: goh, ja zeg, zo kan het ook. Ik heb twee Delftse collega’s met dezelfde ervaringen. Je ziet zelfs dat van ons werk de conceptuele vondst vaak een verband heeft. Op de één of andere manier pikken we hetzelfde op.”