Vreest niet, gij lieden van het goede leven. Ook als het bier op is en de winkel dicht, kunt u nu op uw luie gat blijven zitten voor de tv. De Don, home supplier van bier, fris, chips en sigaretten brengt je kratje tot op je matje.
Delen
Drie vijfdejaars studenten waren het zat om elke keer weer bij de buren bier te moeten lenen en zagen een gat in de markt.
,,Alles is al telefonisch te bestellen. Pizza’s, patat, en tegenwoordig bezorgen de coffeshops ook al thuis. Maar als je feestje net even wat drukker wordt als je dacht, of het video-avondje thuis loopt uit, dan ben je al snel door je biervoorraad heen. Je kunt natuurlijk bij de snackbar blikjes halen, maar dat is duur en kost moeite”, zo leggen de jonge ondernemers uit.
Etienne Vermeulen en Daniel Tijl, beide studenten industrieel ontwerpen, en civieler Santiago Castillo rijden daarom sinds twee maanden tussen acht uur ’s avonds en twee uur ’s nachts met de auto door Delft om de dorstigen te laven. Hun vennootschap onder firma De Don, netjes ingeschreven bij de KvK, zetelt op de achtste etage van de Prof. Evertslaan, waar ze alledrie wonen. Binnen is het netjes en er is geen spoor te zien van een drukke onderneming. De voorraad staat namelijk in de fietsenkelder beneden. Castillo zegt: ,,Alleen de champagne wordt koud geleverd, dus die staat in de koelkast.” Vermeulen en Castillo beschikten al over een auto, dus er is alleen geïnvesteerd in een autotelefoon, de voorraad en de reclamecampagne waarmee de Delftse studentenwereld bestookt is.
Het ondernemersbloed stroomt warm in de aderen van de drie bierbazen. Dit bedrijf is het eerste waar ze ervaring mee opdoen, maar in wilde toekomstvisioenen zien zij De Don al uitgroeien tot nationaal concern, waarvan de vrachtwagens in elke studentenstad rondrijden. Tijl relativeert echter al snel: ,,Voorlopig is De Don voor ons gewoon een leuke manier om geld bij te verdienen. Er gaat vooral in de opstartfase veel tijd in zitten maar dat geeft niet. We leren er veel van en onze klanten zijn altijd blij als we komen.”
Studeren is vooral voor Tijl en Vermeulen geen favoriete bezigheid, maar wel een noodzakelijke. ,,Je bul is natuurlijk een garantie voor de toekomst”, zegt Tijl. Na de studie willen ze alledrie zo snel mogelijk ‘zelf de touwtjes in handen hebben’. Met hun huidige bedrijf zal dat waarschijnlijk nooit genoeg geld opleveren. Met nuchtere berekeningen zijn ze tot de conclusie gekomen dat de groeimogelijkheden niet groot genoeg zijn om er een volwaardig salaris aan over te houden. Het ligt dan eerder in de planning om De Don te verkopen en met iets anders te beginnen.
Stap voor stap proberen de drie managers toch het bedrijf beter te laten lopen. Erg moeilijk is het niet voor hen om zich in de consument in te leven. Ze behoren namelijk zelf ook tot de doelgroep van studenten die thuis redelijk doordrinken. Het is een groter probleem om bekendheid te krijgen. ,,Er is nooit eenbierbellijn geweest in Delft, dus eerst moeten de klanten doorkrijgen dat die er nu wel is, en daarna nog hoe die te bereiken is”, legt Castillo uit. Hiervoor hebben zij alle studentenhuizen van Delft in een database gezet, en daar foldertjes verspreid samen met een sticker voor bij de telefoon.
De activiteiten worden vrij strak gepland en later geëvalueerd. De systematiek die daarbij onbewust word toegepast lijkt haast academisch verantwoord. Daniel zegt: ,,Hoewel onze aanpak intuïtief is zijn de overeenkomsten met de methodologische schema’s van bedrijfskundige vakken wel herkenbaar.”
Tijdens een ‘avondje donnen’ wordt meestal geleverd aan mensen met extra bezoek. Ook zijn er instemmingen of vergaderingen, waar de mensen er toch maar een biertje bij willen. Er zijn zelfs al een aantal vaste klanten die rustig drie keer in de week bellen. Sterke verhalen heeft dit nog niet opgeleverd. Volgens Vermeulen is er trouwens ,,sowieso weinig kans op een orgie in Delft, gezien de scheve man-vrouwverhouding”. Opvallend is wel dat de politie ’s avonds erg veel uren maakt met doelloos rondrijden. ,,Ze zouden net zo goed voor ons de bestellingen rond kunnen brengen”, beweert Castillo lachend.
Gevraagd naar de herkomst van de naam zegt Vermeulen, niet zonder branie: ,,We zochten een naam die makkelijk was en losjes. De Don was bovendien al een soort stopwoordje van ons voor ‘kampioen’ of ‘de beste’ en dat vonden we wel geschikt.” Het logo onderstreept dit met een karikatuur van Marlon Brando als Don Corleone in ‘The Godfather’.
In de nabije toekomst zullen ze er alles aan doen om de bekendheid te vergroten. Er loopt al een zaalvoetbalteam rond met felgele shirtjes van De Don. Vooral tijdens de derde helft aan de bar doet dit team het bedrijfsimago eer aan. Het assortiment is bovendien op verzoek uitgebreid met een verjaardagstaart, inclusief hoedjes en fluitjes. Ook de internethype is niet onopgemerkt gebleven. Als de SDSH besluit om de Prof. Evertslaan aansluitingen te geven, zijn er plannen klaar. Tijl: ,,Misschien gaan we wel animatiefilmpjes maken over ‘de avonturen van De Don’.” (J.A.)
Vreest niet, gij lieden van het goede leven. Ook als het bier op is en de winkel dicht, kunt u nu op uw luie gat blijven zitten voor de tv. De Don, home supplier van bier, fris, chips en sigaretten brengt je kratje tot op je matje. Drie vijfdejaars studenten waren het zat om elke keer weer bij de buren bier te moeten lenen en zagen een gat in de markt.
,,Alles is al telefonisch te bestellen. Pizza’s, patat, en tegenwoordig bezorgen de coffeshops ook al thuis. Maar als je feestje net even wat drukker wordt als je dacht, of het video-avondje thuis loopt uit, dan ben je al snel door je biervoorraad heen. Je kunt natuurlijk bij de snackbar blikjes halen, maar dat is duur en kost moeite”, zo leggen de jonge ondernemers uit.
Etienne Vermeulen en Daniel Tijl, beide studenten industrieel ontwerpen, en civieler Santiago Castillo rijden daarom sinds twee maanden tussen acht uur ’s avonds en twee uur ’s nachts met de auto door Delft om de dorstigen te laven. Hun vennootschap onder firma De Don, netjes ingeschreven bij de KvK, zetelt op de achtste etage van de Prof. Evertslaan, waar ze alledrie wonen. Binnen is het netjes en er is geen spoor te zien van een drukke onderneming. De voorraad staat namelijk in de fietsenkelder beneden. Castillo zegt: ,,Alleen de champagne wordt koud geleverd, dus die staat in de koelkast.” Vermeulen en Castillo beschikten al over een auto, dus er is alleen geïnvesteerd in een autotelefoon, de voorraad en de reclamecampagne waarmee de Delftse studentenwereld bestookt is.
Het ondernemersbloed stroomt warm in de aderen van de drie bierbazen. Dit bedrijf is het eerste waar ze ervaring mee opdoen, maar in wilde toekomstvisioenen zien zij De Don al uitgroeien tot nationaal concern, waarvan de vrachtwagens in elke studentenstad rondrijden. Tijl relativeert echter al snel: ,,Voorlopig is De Don voor ons gewoon een leuke manier om geld bij te verdienen. Er gaat vooral in de opstartfase veel tijd in zitten maar dat geeft niet. We leren er veel van en onze klanten zijn altijd blij als we komen.”
Studeren is vooral voor Tijl en Vermeulen geen favoriete bezigheid, maar wel een noodzakelijke. ,,Je bul is natuurlijk een garantie voor de toekomst”, zegt Tijl. Na de studie willen ze alledrie zo snel mogelijk ‘zelf de touwtjes in handen hebben’. Met hun huidige bedrijf zal dat waarschijnlijk nooit genoeg geld opleveren. Met nuchtere berekeningen zijn ze tot de conclusie gekomen dat de groeimogelijkheden niet groot genoeg zijn om er een volwaardig salaris aan over te houden. Het ligt dan eerder in de planning om De Don te verkopen en met iets anders te beginnen.
Stap voor stap proberen de drie managers toch het bedrijf beter te laten lopen. Erg moeilijk is het niet voor hen om zich in de consument in te leven. Ze behoren namelijk zelf ook tot de doelgroep van studenten die thuis redelijk doordrinken. Het is een groter probleem om bekendheid te krijgen. ,,Er is nooit eenbierbellijn geweest in Delft, dus eerst moeten de klanten doorkrijgen dat die er nu wel is, en daarna nog hoe die te bereiken is”, legt Castillo uit. Hiervoor hebben zij alle studentenhuizen van Delft in een database gezet, en daar foldertjes verspreid samen met een sticker voor bij de telefoon.
De activiteiten worden vrij strak gepland en later geëvalueerd. De systematiek die daarbij onbewust word toegepast lijkt haast academisch verantwoord. Daniel zegt: ,,Hoewel onze aanpak intuïtief is zijn de overeenkomsten met de methodologische schema’s van bedrijfskundige vakken wel herkenbaar.”
Tijdens een ‘avondje donnen’ wordt meestal geleverd aan mensen met extra bezoek. Ook zijn er instemmingen of vergaderingen, waar de mensen er toch maar een biertje bij willen. Er zijn zelfs al een aantal vaste klanten die rustig drie keer in de week bellen. Sterke verhalen heeft dit nog niet opgeleverd. Volgens Vermeulen is er trouwens ,,sowieso weinig kans op een orgie in Delft, gezien de scheve man-vrouwverhouding”. Opvallend is wel dat de politie ’s avonds erg veel uren maakt met doelloos rondrijden. ,,Ze zouden net zo goed voor ons de bestellingen rond kunnen brengen”, beweert Castillo lachend.
Gevraagd naar de herkomst van de naam zegt Vermeulen, niet zonder branie: ,,We zochten een naam die makkelijk was en losjes. De Don was bovendien al een soort stopwoordje van ons voor ‘kampioen’ of ‘de beste’ en dat vonden we wel geschikt.” Het logo onderstreept dit met een karikatuur van Marlon Brando als Don Corleone in ‘The Godfather’.
In de nabije toekomst zullen ze er alles aan doen om de bekendheid te vergroten. Er loopt al een zaalvoetbalteam rond met felgele shirtjes van De Don. Vooral tijdens de derde helft aan de bar doet dit team het bedrijfsimago eer aan. Het assortiment is bovendien op verzoek uitgebreid met een verjaardagstaart, inclusief hoedjes en fluitjes. Ook de internethype is niet onopgemerkt gebleven. Als de SDSH besluit om de Prof. Evertslaan aansluitingen te geven, zijn er plannen klaar. Tijl: ,,Misschien gaan we wel animatiefilmpjes maken over ‘de avonturen van De Don’.” (J.A.)
Comments are closed.