‘De boot gaat struikelen’

Vorig jaar waren het nog gehandicapten, nu nodigde het Corps jeugdige asielzoekers uit voor een cursus zeilen op de Brielse Maas. Een weekje weg uit sociëteit en opvangcentrum.

,,We moeten de reünie snel organiseren, omdat er anders al weer een paar kinderen verplaatst zijn”, verzucht Jaap Vandehoek, één van de organisatoren van de zeilweek. Voldaan kijkt hij terug op een geslaagd experiment. ,,We hebben die kinderen zo’n mooie tijd gegeven. Het was geweldig om te zien hoe kinderen die zoveel hebben meegemaakt zich toch zo kunnen laten gaan.”

Veel over problemen is er niet gepraat; alleen als de kinderen er zelf over begonnen. Het was de Delftenaren ook ontraden om met de asielzoekers te praten over wat ze hadden meegemaakt.

De organisatoren waren vooraf uitgebreid gebriefd door medewerkers van het opvangcentrum over wat er allemaal fout kon gaan. ,,Maar het is allemaal echt perfect verlopen. Tot het weer aan toe, windkracht vier à vijf met een zonnetje. Ideaal”, vertelt Vandehoek.

De kinderen gingen de hele dag zeilen, waarna de avond was gereserveerd voor fun-activiteiten. Verstoppertje dus. Waarbij bleek dat zelfs een zeventienjarige Kosovaar nog wel zin heeft in een vossenjacht door nachtelijk Brielle. Vandehoek: ,,Veel vluchtelingen doen zich een paar jaar jonger voor dan ze werkelijk zijn. Er was zeker één jongen bij waarvan ik dacht dat hij echt veel ouder was. Maar juist die oudsten gingen met volle overgave pinkelen en tikkertje spelen.”

Iedere zomer geeft de door corpsleden gerunde Brielse Zeilschool zeilcursussen aan kinderen. Wat is het grootste verschil met deze jonge asielzoekers? ,,Dit zijn zulke gemakkelijke kinderen. Ontzettend netjes opgevoed. Normaal is het een probleem om de korveetaken voor elkaar te krijgen, nu niet. Maar we waren dan ook maar met twaalf kinderen en evenveel begeleiders.”
Mengelmoes

Er was plaats voor meer, maar veel ouders en kinderen wilden op het laatste moment niet gescheiden worden. Zelfs niet voor een zeilkamp. ,,Het was voor ons echt spannend hoe het zou gaan. Je zit toch met verschillende kinderen uit landen als Iran, Irak, Algerije, Bosnië en Kosovo. En dan ook nog uit diverse bevolkingslagen. Verder spreekt natuurlijk niet iedereen goed Nederlands. Onderling communiceren ze ook in een soort mengelmoes”, aldus Jaap Vandehoek.

De zeilende Corpsleden kregen te horen dat ze ‘heel anders praten dan andere Nederlanders en ook heel erg gek doen’. Instructeur Hans-Christian Van Leeuwen: ,,Dat gek doen was natuurlijk het hele idee van de zeilweek. Daardoor kwamen zelfs de meest gesloten kinderen los. En dat wij anders praten is ook logisch. Die kinderen zitten in een asielzoekerscentrum in Rotterdam-zuid.”

Dit zeilproject is niet bedoeld om het imago van het Delftsch Studenten Corps op te poetsen. Al jarenlang geeft dezeilschool cursussen aan geestelijk gehandicapte kinderen. Maar omdat de financiële ondersteuning daarvoor wegviel, moesten de Delftenaren op zoek naar een ander goodwill-project. Vandehoek: ,,Tijdens de zeilweek zaten we zo afgezonderd dat zelfs het rumoer rond het asielzoekerscentrum in Kollum volledig aan ons voorbij is gegaan. Ik ben ook niet anders gaan denken over asielzoekers. Het zijn gewoon normale kinderen die hetzelfde willen als hun leeftijdgenoten. Maar in dat centrum ervaren ze alleen een depri-Nederland. Wij hebben, geholpen door het mooie weer, een andere kant kunnen laten zien.”

Is er dan echt niets misgegaan? Van Leeuwen: ,,Er is één boot omgeslagen. Gebeurt normaal nooit, we zeilen namelijk met zestien-kwadraat-boten, die zijn tamelijk groot. Toen het dan toch zwemmen werd, schrokken we wel even. Maar alles is goed afgelopen. Onze bezorgdheid om de kinderen bleek onterecht; iedereen ging meteen weer verder. En achteraf hadden ze allemaal de grootste verhalen. In hun geïmproviseerde Nederlands was de boot gestruikeld.”

De organisatie is zeker van plan volgend jaar weer vluchtelingen te leren zeilen. Vandehoek: ,,En dan verwachten we dat alle plaatsen bezet zijn. Mond-tot-mondreclame doet zijn werk. Ook in een asielzoekerscentrum.”

Vorig jaar waren het nog gehandicapten, nu nodigde het Corps jeugdige asielzoekers uit voor een cursus zeilen op de Brielse Maas. Een weekje weg uit sociëteit en opvangcentrum.

,,We moeten de reünie snel organiseren, omdat er anders al weer een paar kinderen verplaatst zijn”, verzucht Jaap Vandehoek, één van de organisatoren van de zeilweek. Voldaan kijkt hij terug op een geslaagd experiment. ,,We hebben die kinderen zo’n mooie tijd gegeven. Het was geweldig om te zien hoe kinderen die zoveel hebben meegemaakt zich toch zo kunnen laten gaan.”

Veel over problemen is er niet gepraat; alleen als de kinderen er zelf over begonnen. Het was de Delftenaren ook ontraden om met de asielzoekers te praten over wat ze hadden meegemaakt.

De organisatoren waren vooraf uitgebreid gebriefd door medewerkers van het opvangcentrum over wat er allemaal fout kon gaan. ,,Maar het is allemaal echt perfect verlopen. Tot het weer aan toe, windkracht vier à vijf met een zonnetje. Ideaal”, vertelt Vandehoek.

De kinderen gingen de hele dag zeilen, waarna de avond was gereserveerd voor fun-activiteiten. Verstoppertje dus. Waarbij bleek dat zelfs een zeventienjarige Kosovaar nog wel zin heeft in een vossenjacht door nachtelijk Brielle. Vandehoek: ,,Veel vluchtelingen doen zich een paar jaar jonger voor dan ze werkelijk zijn. Er was zeker één jongen bij waarvan ik dacht dat hij echt veel ouder was. Maar juist die oudsten gingen met volle overgave pinkelen en tikkertje spelen.”

Iedere zomer geeft de door corpsleden gerunde Brielse Zeilschool zeilcursussen aan kinderen. Wat is het grootste verschil met deze jonge asielzoekers? ,,Dit zijn zulke gemakkelijke kinderen. Ontzettend netjes opgevoed. Normaal is het een probleem om de korveetaken voor elkaar te krijgen, nu niet. Maar we waren dan ook maar met twaalf kinderen en evenveel begeleiders.”
Mengelmoes

Er was plaats voor meer, maar veel ouders en kinderen wilden op het laatste moment niet gescheiden worden. Zelfs niet voor een zeilkamp. ,,Het was voor ons echt spannend hoe het zou gaan. Je zit toch met verschillende kinderen uit landen als Iran, Irak, Algerije, Bosnië en Kosovo. En dan ook nog uit diverse bevolkingslagen. Verder spreekt natuurlijk niet iedereen goed Nederlands. Onderling communiceren ze ook in een soort mengelmoes”, aldus Jaap Vandehoek.

De zeilende Corpsleden kregen te horen dat ze ‘heel anders praten dan andere Nederlanders en ook heel erg gek doen’. Instructeur Hans-Christian Van Leeuwen: ,,Dat gek doen was natuurlijk het hele idee van de zeilweek. Daardoor kwamen zelfs de meest gesloten kinderen los. En dat wij anders praten is ook logisch. Die kinderen zitten in een asielzoekerscentrum in Rotterdam-zuid.”

Dit zeilproject is niet bedoeld om het imago van het Delftsch Studenten Corps op te poetsen. Al jarenlang geeft dezeilschool cursussen aan geestelijk gehandicapte kinderen. Maar omdat de financiële ondersteuning daarvoor wegviel, moesten de Delftenaren op zoek naar een ander goodwill-project. Vandehoek: ,,Tijdens de zeilweek zaten we zo afgezonderd dat zelfs het rumoer rond het asielzoekerscentrum in Kollum volledig aan ons voorbij is gegaan. Ik ben ook niet anders gaan denken over asielzoekers. Het zijn gewoon normale kinderen die hetzelfde willen als hun leeftijdgenoten. Maar in dat centrum ervaren ze alleen een depri-Nederland. Wij hebben, geholpen door het mooie weer, een andere kant kunnen laten zien.”

Is er dan echt niets misgegaan? Van Leeuwen: ,,Er is één boot omgeslagen. Gebeurt normaal nooit, we zeilen namelijk met zestien-kwadraat-boten, die zijn tamelijk groot. Toen het dan toch zwemmen werd, schrokken we wel even. Maar alles is goed afgelopen. Onze bezorgdheid om de kinderen bleek onterecht; iedereen ging meteen weer verder. En achteraf hadden ze allemaal de grootste verhalen. In hun geïmproviseerde Nederlands was de boot gestruikeld.”

De organisatie is zeker van plan volgend jaar weer vluchtelingen te leren zeilen. Vandehoek: ,,En dan verwachten we dat alle plaatsen bezet zijn. Mond-tot-mondreclame doet zijn werk. Ook in een asielzoekerscentrum.”