De automatische deuropener

Uit luiheid, ergernis en tegenzin om in de boeken te duiken, begonnen Michiel Schram, Sicco Janssen en Alexander Veldhuizen hun eigen automatiseringsproject. In het ‘studentenhuis van de toekomst’ staat het gemak centraal.

Een gewone deurbel hebben ze al niet meer op de Jacob Catsstraat 62. In plaats daarvan gaat met een zescijferige code, ingetoetst in een code-kastje, de deur automatisch open. Na het beklimmen van de trap word je geconfronteerd met maar liefst drie monitoren, waarvan de bovenste de gast welkom heet. Met één druk op de knop is duidelijk wie er thuis is, of er inkopen zijn gedaan en of er nog berichten zijn achtergelaten. Ook kan de deur via de computer worden geopend.

,,Waarom we dit gemaakt hebben? Het zal een combinatie zijn van ergernissen over alledaagse dingen als het openen van de deur, studieontwijkend gedrag en vooral plezier in het bedenken van de oplossingen”, legt Michiel Schram uit.

In totaal hebben de drie clubgenoten van het Delftsch Studenten Corps negen computers in huis staan. Of liever gezegd: terminals, zoals Schram verbetert. Acht hiervan staan in verbinding met elkaar via een netwerk. ,,Voor de negende moeten we nog een bestemming bedenken. Maar voorlopig voldoet-ie uitstekend als voetensteuntje”, vertelt Schram. ,,Misschien installeren we die laatste op ons dakterras. Dan hoef je ten minste niet naar beneden om de deur open te doen als je ligt te zonnen.”

,,We zijn meteen begonnen met klussen, twee jaar geleden toen wij hier kwamen wonen. Het begon met ergernis omdat we elke keer van boven naar beneden moesten lopen als iemand aanbelde. We hebben nog een tijdje een touwtje aan de deur gehad, zodat we van boven de deur konden openen, maar dat vonden wij veel te primitief. Toen zijn we begonnen met de automatisering van het huis. Eerst kochten we een code-kastje, dat als nieuwe huisbel moest dienen. Deze zou gekoppeld worden aan een elektrische deuropener. Maar toen bleek dat zo’n ding zeker honderdvijftig gulden kostte, zijn we gaan knutselen. Uiteindelijk heb ik een oude cd-speler gesloopt en het lade-mechanisme ervan gebruikt. Door dit systeem te koppelen aan onze computers kunnen we vanuit onze kamers de deur openen”, legt Schram uit.

Bij deze deuropener bleef het echter niet. ,,Omdat we via-via gemakkelijk oude computers konden regelen, en ook omdat we er moe van werden om elke keer naar onze compu’s te rennen als er werd aangebeld, besloten we het netwerk uit te breiden en meerdere computers op strategische plaatsen in het huis te plaatsen. Zo werd de looptijd aanzienlijk verminderd”, gaat hij verder.

Al gauw werd de deurbelfunctie uitgebreid met eengeautomatiseerde huislijst en telefoonlijst. ,,Als ik wil bellen voer ik dat in de computer in. De huistikker is daarop aangesloten, waardoor de tikken automatisch op mijn naam worden bijgeschreven”, vertelt Schram. Volgens ditzelfde principe werkt ook de huislijst. ,,Je kunt invoeren wát je hebt gekocht, hoeveel het gekost heeft en voor welke personen het bestemd is. Zo kan niemand sjoemelen met prijzen. Alles komt zwart op wit te staan met een beschrijving van het artikel. Aan het einde van de maand is de balans in een paar minuten gemaakt en kunnen we verder gaan met leukere bezigheden.”

Schram heeft nog wel een huissleutel bij zich. ,,Er kan altijd wat mis gaan natuurlijk. Toen het van de winter min twaalf graden Celsius was, werkte de deuropener niet meer. Het mechanisme weigerde eenvoudigweg. Toen hebben we na een tijdje de deur maar met een sleutel opengemaakt”, vertelt hij teleurgesteld.

Bang voor inbraak zijn de studenten niet. ,,De codes vertellen we aan niemand. En als we allemaal weg zijn, gaat er een algemene overrule-code in werking. Dan wordt in feite het gehele systeem down gegooid. Niemand kan dan het huis binnenkomen. Behalve als je de code kent om dit weer teniet te doen. En die weten natuurlijk alleen wij.”

Wat geheimhouding betreft zijn de drie heren door schade en schande wijs geworden. Schram: ,,Toen we een jaar geleden nog geen extra codes op het netwerk hadden, hebben wat clubgenoten bij een bezoekje ingebroken in de computer en enkele veranderingen aangebracht. Wij kunnen namelijk in de computer invoeren dat op bepaalde dagen ‘gasten’ binnen mogen, met een speciale code. Zo hoeft zo’n gast niet meer aan te bellen, maar kan met z’n eigen access-code binnenkomen. De clubgenoten hadden zichzelf ingevoerd als gast in het systeem, waardoor zij er in konden wanneer ze maar wilden. Toen wij drieën terugkwamen van een weekendje weg, bleken de pizzaspetters nog op de muur te zitten. Clubgenoten hadden in ons huis een avondje zitten drinken.”

,,Natuurlijk is het allemaal een geintje. We zijn geen van allen elektro’s of informatica-studenten. Het is puur een hobby; we zijn echte knutselaars. En dit is precies wat je leert op de TU: een probleem systematisch oplossen. Dat oplossen gaat met vallen en opstaan. Het is een kwestie van proberen. Ik wist van tevoren ook niet dat het lademechanisme van een cd-speler een perfecte deuropener zou kunnen zijn.”

Echte klussers zijn nooit tevreden en dus ook de drie studenten niet. Schram: ,,In de toekomst willen we dat de lamp in de gang automatisch aangaat als je binnenkomt. Ook willen we een sprekende computer. Een vriendelijke vrouwenstem die je welkom heet als je thuiskomt. Want we blijven Delftenaren, hè…”