De afvalberg te lijf

Ieder jaar gooien we met z’n allen ruim dertienhonderd ton (1996) niet-recyclebaar afval weg. Om deze berg afval te verkleinen, hebben overheid en bedrijfsleven gezamenlijk het Convenant Verpakkingen II opgesteld. In dit convenant verplichten de ondernemingen zich om de berg verpakkingsafval vóór 2001 terug te brengen tot negenhonderdveertig ton.

Toen Janette Storm (IO) bijna twee jaar geleden begon met afstuderen, wist Unilever niet hoe het bedrijf moest bijdragen aan het bereiken van deze doelstelling. Daarom kreeg Storm de opdracht om de vage termen van de overeenkomst om te zetten in concrete verbeteropties voor het bedrijf.

Uit de doelstelling van het convenant rolde al snel het gewicht van een verpakking als criterium. Omdat de milieugevolgen van verpakkingen verder reiken dan afval alleen, voegde Storm ook ‘energie’ toe. ,,Je kijkt dan ook naar de productie van de verpakking en bijvoorbeeld de energie die een verpakking kan opleveren bij verbranding.”

In de volgende stap stelde Storm de norm vast waaraan de verpakkingen moesten voldoen. ,,Het convenant is nogal vaag op dit vlak. Het zegt alleen, dat een bedrijf moet streven naar een zo laag mogelijke milieubelasting als redelijkerwijs haalbaar is. Daarom heb ik de meest milieuvriendelijke, bestaande verpakking binnen de branche als uitgangspunt genomen. Als je voor een bepaald product al de meest milieuvriendelijke verpakking hebt, kun je je aandacht beter richten op slecht scorende verpakkingen van andere producten.”

Storm goot het geheel in de vorm van een computerprogramma. ,,Zo kon elke afdeling binnen Unilever overweg met de methode. Bovendien zijn de resultaten erg gemakkelijk op te slaan in een database, zodat anderen de informatie later weer kunnen oproepen.” De gebruiker voert verschillende aspecten van de bestaande verpakking in; ook alternatieven of verpakkingen van concurrenten kunnen worden ingevoerd. Het programma berekent vervolgens de milieubelasting van de verpakkingen en zet de resultaten onder elkaar op het scherm. ,,Op deze manier kun je de verpakkingen vergelijken en de minst milieubelastende eruit halen.” Welke verpakkingen Unilever heeft geoptimaliseerd met haar pakket, weet Storm niet. Wel wordt haar programma door alle afdelingen gebruikt om verpakkingen door te lichten.

Na haar afstuderen is ze parttime verder gegaan met het de commerciële exploitatie van het pakket. Inmiddels is het geschikt gemaakt voor alle Windows pc’s en heeft het de naam ‘Packscan’ gekregen. De distributie wordt door een gespecialiseerd bedrijf gedaan. ,,Er bestaat vanuit het bedrijsleven redelijk veel belangstelling voor Packscan. Ik heb ook steun vanuit de commissie verpakkingen, die toeziet op de naleving van het convenant: mijn afstudeerprofessor, Han Brezet, heeft hier namelijk zitting in.”

Of haar software de aanblik van de supermarkt op z’n kop zal zetten, betwijfelt Storm. ,,De supermarkt zal niet kleiner worden, maar de afvalberg uiteindelijk wel. En daar ging het tenslotte om.”

Ieder jaar gooien we met z’n allen ruim dertienhonderd ton (1996) niet-recyclebaar afval weg. Om deze berg afval te verkleinen, hebben overheid en bedrijfsleven gezamenlijk het Convenant Verpakkingen II opgesteld. In dit convenant verplichten de ondernemingen zich om de berg verpakkingsafval vóór 2001 terug te brengen tot negenhonderdveertig ton.

Toen Janette Storm (IO) bijna twee jaar geleden begon met afstuderen, wist Unilever niet hoe het bedrijf moest bijdragen aan het bereiken van deze doelstelling. Daarom kreeg Storm de opdracht om de vage termen van de overeenkomst om te zetten in concrete verbeteropties voor het bedrijf.

Uit de doelstelling van het convenant rolde al snel het gewicht van een verpakking als criterium. Omdat de milieugevolgen van verpakkingen verder reiken dan afval alleen, voegde Storm ook ‘energie’ toe. ,,Je kijkt dan ook naar de productie van de verpakking en bijvoorbeeld de energie die een verpakking kan opleveren bij verbranding.”

In de volgende stap stelde Storm de norm vast waaraan de verpakkingen moesten voldoen. ,,Het convenant is nogal vaag op dit vlak. Het zegt alleen, dat een bedrijf moet streven naar een zo laag mogelijke milieubelasting als redelijkerwijs haalbaar is. Daarom heb ik de meest milieuvriendelijke, bestaande verpakking binnen de branche als uitgangspunt genomen. Als je voor een bepaald product al de meest milieuvriendelijke verpakking hebt, kun je je aandacht beter richten op slecht scorende verpakkingen van andere producten.”

Storm goot het geheel in de vorm van een computerprogramma. ,,Zo kon elke afdeling binnen Unilever overweg met de methode. Bovendien zijn de resultaten erg gemakkelijk op te slaan in een database, zodat anderen de informatie later weer kunnen oproepen.” De gebruiker voert verschillende aspecten van de bestaande verpakking in; ook alternatieven of verpakkingen van concurrenten kunnen worden ingevoerd. Het programma berekent vervolgens de milieubelasting van de verpakkingen en zet de resultaten onder elkaar op het scherm. ,,Op deze manier kun je de verpakkingen vergelijken en de minst milieubelastende eruit halen.” Welke verpakkingen Unilever heeft geoptimaliseerd met haar pakket, weet Storm niet. Wel wordt haar programma door alle afdelingen gebruikt om verpakkingen door te lichten.

Na haar afstuderen is ze parttime verder gegaan met het de commerciële exploitatie van het pakket. Inmiddels is het geschikt gemaakt voor alle Windows pc’s en heeft het de naam ‘Packscan’ gekregen. De distributie wordt door een gespecialiseerd bedrijf gedaan. ,,Er bestaat vanuit het bedrijsleven redelijk veel belangstelling voor Packscan. Ik heb ook steun vanuit de commissie verpakkingen, die toeziet op de naleving van het convenant: mijn afstudeerprofessor, Han Brezet, heeft hier namelijk zitting in.”

Of haar software de aanblik van de supermarkt op z’n kop zal zetten, betwijfelt Storm. ,,De supermarkt zal niet kleiner worden, maar de afvalberg uiteindelijk wel. En daar ging het tenslotte om.”