Dansje rond de wereld

Naast de wereldkeukenkraampjes bij de ingang van het sportcentrum staat een tent met kussentjes en waterpijpen. “Eén keer betalen en je kunt zo lang je wilt genieten van appel- of munttabak.” Twee jongens liggen in de kussens en zien er uit alsof ze voorlopig niet meer zullen opstaan.

Meer actie is er bij de graffitiartiesten op het terrein. Kunstenaars nemen een oude Suzuki Alto onder handen. “Marina, een medewerkster van de TU, had hem al eens laten overspuiten, maar ze vond het niet meer mooi”, vertelt een van hen. “Ze wil iets met Delfts Blauw en planten. Nou, dat kan.” Ze gaan in de weer met spuitbussen. Een kanten tafelkleedje dient als sjabloon voor een leuk bloemetjesmotiefje.”

Het muziekprogramma is minstens zo divers als het eten. Na het kinderprogramma opent Hans Dulfer met zijn band het festival voor volwassenen. Dat mag de pret voor de kinderen niet drukken: op een verhoging springen geschminkte hoofdjes op de muziek van de saxofonist. Na zijn toegift is de beurt aan L’Chaim, een tienkoppige band die Slavische liederen speelt. Aanstekelijke muziek, en de bandleden maken er een feestje van.

De muzikale optredens worden afgewisseld met dans. Voor het podium verzamelt zich een grote groep vrouwen in Turkse klederdracht. Begeleid door trommel en fluit dansen ze een volksdans. Daarna mag het publiek. Toeschouwers en artiesten dansen met elkaar in een grote kring. Het heeft wat weg van een traditionele Turkse bruiloft. Tot een van de dansers het woord neemt, in onvervalst Rotterdams: “Zo, dat was lachen joh!”

Als een Indisch stel de dansvloer betreedt – zij gekleed in sari, hij in een wit pak met felblauwe sjaal – wordt het publiek deel van een Bollywoodfilm. Alle emoties tussen man en vrouw passeren de revue. Het is een spel van aantrekken en afstoten, en hoewel er geen woord van te verstaan is, vertelt de dans een heel verhaal.

Het hoofdpodium wordt later nog gevuld met Voicst en Hind. Daarnaast vechten gespierde jongens om de eerste plaats in de beachvolleybalcompetitie. Ze worden aangemoedigd door belangstellenden op Fatboys in het rulle zand.

Wanneer de wedstrijden gespeeld zijn hebben elf bigbands zich verzameld op de hockeyvelden, met de dirigent in het midden. Muzikaal geweld barst los met het nummer ‘In the Mood’. Dat zet de toon voor de rest van de avond, waar in de sporthal dj’s Gregor Salto en Erick E het publiek tot in de vroege uurtjes vermaken. (CD)

Naast de wereldkeukenkraampjes bij de ingang van het sportcentrum staat een tent met kussentjes en waterpijpen. “Eén keer betalen en je kunt zo lang je wilt genieten van appel- of munttabak.” Twee jongens liggen in de kussens en zien er uit alsof ze voorlopig niet meer zullen opstaan.

Meer actie is er bij de graffitiartiesten op het terrein. Kunstenaars nemen een oude Suzuki Alto onder handen. “Marina, een medewerkster van de TU, had hem al eens laten overspuiten, maar ze vond het niet meer mooi”, vertelt een van hen. “Ze wil iets met Delfts Blauw en planten. Nou, dat kan.” Ze gaan in de weer met spuitbussen. Een kanten tafelkleedje dient als sjabloon voor een leuk bloemetjesmotiefje.”

Het muziekprogramma is minstens zo divers als het eten. Na het kinderprogramma opent Hans Dulfer met zijn band het festival voor volwassenen. Dat mag de pret voor de kinderen niet drukken: op een verhoging springen geschminkte hoofdjes op de muziek van de saxofonist. Na zijn toegift is de beurt aan L’Chaim, een tienkoppige band die Slavische liederen speelt. Aanstekelijke muziek, en de bandleden maken er een feestje van.

De muzikale optredens worden afgewisseld met dans. Voor het podium verzamelt zich een grote groep vrouwen in Turkse klederdracht. Begeleid door trommel en fluit dansen ze een volksdans. Daarna mag het publiek. Toeschouwers en artiesten dansen met elkaar in een grote kring. Het heeft wat weg van een traditionele Turkse bruiloft. Tot een van de dansers het woord neemt, in onvervalst Rotterdams: “Zo, dat was lachen joh!”

Als een Indisch stel de dansvloer betreedt – zij gekleed in sari, hij in een wit pak met felblauwe sjaal – wordt het publiek deel van een Bollywoodfilm. Alle emoties tussen man en vrouw passeren de revue. Het is een spel van aantrekken en afstoten, en hoewel er geen woord van te verstaan is, vertelt de dans een heel verhaal.

Het hoofdpodium wordt later nog gevuld met Voicst en Hind. Daarnaast vechten gespierde jongens om de eerste plaats in de beachvolleybalcompetitie. Ze worden aangemoedigd door belangstellenden op Fatboys in het rulle zand.

Wanneer de wedstrijden gespeeld zijn hebben elf bigbands zich verzameld op de hockeyvelden, met de dirigent in het midden. Muzikaal geweld barst los met het nummer ‘In the Mood’. Dat zet de toon voor de rest van de avond, waar in de sporthal dj’s Gregor Salto en Erick E het publiek tot in de vroege uurtjes vermaken. (CD)