Cd-boekjes

Voor mensen die geestelijk nog niet toe zijn aan het verlies van hun nierfuncties, zit er weinig anders op dan de bekende nummers af te strepen. Als je pech hebt blijft het bij één hit, en zul je nooit weten hoe die twaalf resterende nummers heten.

De uitklapvarianten waarbij de lyrics als één massief tekstblok overdwars zijn afgedrukt, zijn het ergste. Je mag dan de hele tekst afzoeken naar de iets dikker gedrukte woorden, want dat zijn de titels. Bij de gebruikte fantasielettertjes lopen normaal, vet en cursief echter vloeiend in elkaar over, dus het blijft giswerk. Een stervormige opstelling zonder nummering doet het trouwens ook leuk. De gedachte dat iedereen tijdens het beluisteren van je plaatje als een idioot met zijn boekje zit te draaien, moet onweerstaanbaar zijn.

Een integrale aanpak werkt uiteraard het beste. Vooral musici met een holistisch levensgevoel geven zich hier nogal eens aan over. Om de verwarring te vergroten verbinden ze elk nummer met quasi-diepzinnige geluidsflarden, die vervolgens een naam krijgen en tussen de lijst met nummers worden gezet. Bij het op volgorde zetten laten ze zich vervolgens uitsluitend leiden door de woordlengte, klankverwantschap of de actuele maanstand.

Luisteraars die openstaan voor suggestie krijgen zo al snel het idee dat de artiest Een Boodschap heeft. Die geluidsflarden, die verwijzingen naar Jerry Garcia, die zweverige lay out… dat moet toch wat betekenen. De crux zit meestal verscholen in het laatste nummer op de cd, waarin na vijftien minuten stilte nog even een quote van Ghandi, een blaffende hond of een knallende scheet volgt. Waarmee de oplossing van het zijnsvraagstuk toch maar weer mooi een stapje dichterbij is gekomen. Wow, thanks man!

De typografie van cd-boekjes is soms zo avontuurlijk, dat je de nummers alleen kunt benoemen door eliminatie. Er moet een onderliggende orde aanwezig zijn, maar die wordt pas duidelijk als je evenveel paddo’s hebt gegeten als de grafisch ontwerper. Voor mensen die geestelijk nog niet toe zijn aan het verlies van hun nierfuncties, zit er weinig anders op dan de bekende nummers af te strepen. Als je pech hebt blijft het bij één hit, en zul je nooit weten hoe die twaalf resterende nummers heten.

De uitklapvarianten waarbij de lyrics als één massief tekstblok overdwars zijn afgedrukt, zijn het ergste. Je mag dan de hele tekst afzoeken naar de iets dikker gedrukte woorden, want dat zijn de titels. Bij de gebruikte fantasielettertjes lopen normaal, vet en cursief echter vloeiend in elkaar over, dus het blijft giswerk. Een stervormige opstelling zonder nummering doet het trouwens ook leuk. De gedachte dat iedereen tijdens het beluisteren van je plaatje als een idioot met zijn boekje zit te draaien, moet onweerstaanbaar zijn.

Een integrale aanpak werkt uiteraard het beste. Vooral musici met een holistisch levensgevoel geven zich hier nogal eens aan over. Om de verwarring te vergroten verbinden ze elk nummer met quasi-diepzinnige geluidsflarden, die vervolgens een naam krijgen en tussen de lijst met nummers worden gezet. Bij het op volgorde zetten laten ze zich vervolgens uitsluitend leiden door de woordlengte, klankverwantschap of de actuele maanstand.

Luisteraars die openstaan voor suggestie krijgen zo al snel het idee dat de artiest Een Boodschap heeft. Die geluidsflarden, die verwijzingen naar Jerry Garcia, die zweverige lay out… dat moet toch wat betekenen. De crux zit meestal verscholen in het laatste nummer op de cd, waarin na vijftien minuten stilte nog even een quote van Ghandi, een blaffende hond of een knallende scheet volgt. Waarmee de oplossing van het zijnsvraagstuk toch maar weer mooi een stapje dichterbij is gekomen. Wow, thanks man!