Carrière als een bord spaghetti

Vraag journalist Onno van Buuren of hij zijn eigen loopbaan kort maar krachtig wil samenvatten en je krijgt een bondig antwoord. “Mijn carrière ziet eruit als een bord spaghetti.” De slierten zitten door elkaar en de rest van de ingrediënten is willekeurig op het bord gekwakt. De loopbaan van Van Buuren hangt van toevalligheden aan elkaar. Niet dat hij dat erg vindt. “Volgens mij is dat bij elke loopbaan het geval. De rode draad is dat de verpakking rommelig lijkt, maar dat de inhoud dat nooit is. De inhoud is alles voor mij. Daarom ben ik al achttien jaar journalist. Bovendien: ik houd van avontuur en toeval. Als ik mijn baan kwijtraakte door een bezuinigingsmaatregel, bleef ik heel rustig. Mijn ontslagen collega’s raakten soms in paniek door hun ontslag en dreigden met advocaten. Ik dacht: ‘het komt wel weer goed’. En dat was ook altijd zo. Je kunt er altijd voor zorgen dat het toeval je gunstig gezind is.”

De ingrediënten voor het vak van journalist waren al geruime tijd aanwezig. “Op mijn negende maakte ik al krantjes over de buurt, vol zelfverzonnen nieuws over hoe het die ochtend met de poes ging. Maar in die tijd wist ik nog niet dat ik journalist wilde worden. Wel astronaut. Ik was dol op alles wat met sterren te maken had. Ik ging dan ook elk jaar op sterrenkamp en las al heel jong over de relativiteitstheorie van Einstein. Ik wilde dolgraag weten hoe het heelal in elkaar stak, en het liefste wilde ik er naar toe.”

Toen Van Buuren van de middelbare school kwam, wilde hij zijn grote passie werkelijkheid maken. Hij studeerde natuur- en sterrenkunde in Leiden. Via zijn toenmalige vriendinnetje met wie hij op een Delftse zolderkamer bivakkeerde, kwam hij in aanraking met enthousiaste bouwkundestudenten. Hij was niet zo bevlogen meer over zijn studie omdat hij sterrenkunde letterlijk en figuurlijk te ver van de maatschappij vond staan. Hij stortte zich vol overgave in zijn studie, maar ook in de politiek van de PSP (later opgegaan in GroenLinks). Hij zette zich in voor het realiseren van huisvesting voor jongeren en woongroepen in Delft.

Na zijn roerige studententijd was de arbeidspraktijk een stuk weerbarstiger. In 1986 lagen de vacatures in de volkshuisvesting niet voor het oprapen. Van Buuren werkte daarom een jaar bij Philips in Eindhoven als informatie-analist, maar kon daar niet aarden. Vervolgens werkte hij bij de Gemeentelijke Dienst Herhuisvesting waar hij automatiseringsplannen schreef. “Ik was er wel goed in, maar ik vond er niets aan”, zegt Van Buuren. “Ik ben dan ook geen techneut. Het interesseert mij niet hoe een kozijn op de muur aansluit, als het maar werkt. Techniek is slechts een middel. Het doel is veel interessanter: dat waar het toe dient.”
Bijtertje

De live-verslagen van radio Noord-Holland van (politieke) debatten brachten hem op een idee. Tijdens een bijeenkomst van GroenLinks ontmoette hij een journalist van datzelfde radiostation en vroeg of hij voor ze mocht werken. Als test interviewde hij Paul Rosenmöller. “Vanaf het eerste moment dacht ik: wow! Dit is leuk. Dit gaat echt ergens over. Ik ben een bijtertje, ik vraag en dram zonodig flink door voor een goed verhaal. Ook die eerste keer al. Door middel van de journalistiek kon ik me in mensen en maatschappelijke situaties verdiepen. Ik ben een echte nieuwsjunk. Als ik thuis komt lees ik de Volkskrant op internet en kijk ik naar BBC World, het Journaal, Nova en ga zo maar door. Maar ik vind achtergronden ook geweldig. Journalistiek is net als duiken. Het nieuws is datgene wat je aan de oppervlakte van de zee vanuit je boot ziet. Maar er is ook nog een hele onderwaterwereld, waar je pas achterkomt als je kopje onder gaat. Ik houd van duiken, omdat je onder water ontdekt waar de incidenten die je aan de oppervlakte ziet, vandaan komen.”

Het bleef niet bij amateurjournalistiek. Tijdens etentjes in zijn woongroep in Amsterdam sprak Van Buuren met een eindredacteur van het NOS-Journaal. Deze raadde hem aan te solliciteren als freelance redacteur. En dat lukte.

“Het was een spannende tijd, omdat de Golfoorlog uitbrak en daarna de oorlog op de Balkan. Het was soms flink stressen en rennen om je bandjes nog op tijd in de regiekamer te krijgen voor de uitzending van het Journaal.” Maar na twee jaar moesten bijna alle freelancers bij het Journaal vertrekken vanwege bezuinigingen. Van Buuren vond dat geen ramp, want hij kon al snel aan de slag bij de Wereldomroep. “Daar kon ik mijn eigen onderwerpen verzinnen en trok ik er veel op uit. Het meest trots ben ik op mijn verslag over gerepatrieerde Molukkers. Zij wilden niet langer in Nederland wachten en besloten om terug te keren naar de Molukken. Veel landgenoten in Nederland vonden dat verkeerd, maar ze trokken zich daar niets van aan. Ik ben er heen gegaan om hun verhaal te horen. Het ging me dan ook echt aan het hart toen daar in 2000 oorlog uitbrak. Een van de mensen die ik toen had geïnterviewd hoorde ik op de radio. Ze bleek op het nippertje aan aanslagen te zijn ontsnapt. Daar moest ik wel even van slikken.”
Burgerlijk

Met de carrière van Van Buuren verliep het inmiddels minder rooskleurig. Ook bij de Wereldomroep werd in 1994 stevig bezuinigd, waardoor hij weer op straat kwam te staan. “Toen was ik het wel een beetje zat om steeds weer weg te moeten. Ik verlangde naar een vaste baan. Lekker burgerlijk, om te settelen. Ik heb me toen op de internetjournalistiek gestort. Ik zag meteen de potentie van dat nieuwe medium. De Wereldomroep moest veel moeite doen om mensen in de verste uithoeken van de wereld via de korte golf van nieuws te voorzien. Internet is multimediaal en wereldwijd makkelijk te bereiken.”

Maar hoe spannend die internettijd ook was, het bracht Van Buuren niet de zekerheid waar hij zo naarstig naar op zoek was. De site van @Home ging tijdens de barstende internetbubble over de kop, waardoor Van Buuren na een paar jaar weer op straat kwam te staan. “Terwijl collega’s in paniek waren, had ik binnen twintig minuten een nieuwe baan.” Maar ook bij wereldexpat.nl, een onderdeel van de Wereldomroep, ging het mis. Van Buuren was weer werkloos. “Maar desondanks mijn ontslag heb ik nooit gewanhoopt. Ik heb nooit een carrière willen najagen of hogerop willen komen. Ik heb alleen datgene gedaan wat ik leuk vond en het toeval afgedwongen. Ik zie het zo: ontslag is als een relatie die uitgaat. In het begin vind je het soms heel rot dat het uit is, maar de vriend of vriendin die je daarna tegenkomt, kan nog wel eens veel leuker zijn. Zo is het ook met werk. Ik schrijf nu voor loopbaan.nl. Veel mensen die ik interview zien hun werk als hobby. Zo is het bij mij ook. Het gaat niet om hogerop komen, maar om het volgen van je passie. En daar ben ik inmiddels wel een ervaringsdeskundige in. Ik heb geen moment spijt gehad van al het werk dat ik heb gedaan. Mijn toekomst ligt wat dat betreft ook net zo open als vroeger.”

(Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

Naam: Onno van Buuren

Leeftijd: 48 Jaar

Verliefd/vertrouwd/getrouwd: Single

Woonplaats: Amsterdam

Studie: Bouwkunde

Afgestudeerd:1984

Afstudeerproject: Woongroepen in de woningvoorraad

Loopbaan: Na zijn afstuderen ging Van Buuren aan de slag bij Philips. Daarna schreef hij automatiseringsplannen voor de gemeente Amsterdam. Vervolgens ging hij als journalist aan het werk bij Radio Noord-Holland, NOS-Journaal, de Wereldomroep, Het Parool en @Home Benelux. Momenteel werkt hij als eindredacteur en verslaggever bij Loopbaan.nl

Vraag journalist Onno van Buuren of hij zijn eigen loopbaan kort maar krachtig wil samenvatten en je krijgt een bondig antwoord. “Mijn carrière ziet eruit als een bord spaghetti.” De slierten zitten door elkaar en de rest van de ingrediënten is willekeurig op het bord gekwakt. De loopbaan van Van Buuren hangt van toevalligheden aan elkaar. Niet dat hij dat erg vindt. “Volgens mij is dat bij elke loopbaan het geval. De rode draad is dat de verpakking rommelig lijkt, maar dat de inhoud dat nooit is. De inhoud is alles voor mij. Daarom ben ik al achttien jaar journalist. Bovendien: ik houd van avontuur en toeval. Als ik mijn baan kwijtraakte door een bezuinigingsmaatregel, bleef ik heel rustig. Mijn ontslagen collega’s raakten soms in paniek door hun ontslag en dreigden met advocaten. Ik dacht: ‘het komt wel weer goed’. En dat was ook altijd zo. Je kunt er altijd voor zorgen dat het toeval je gunstig gezind is.”

De ingrediënten voor het vak van journalist waren al geruime tijd aanwezig. “Op mijn negende maakte ik al krantjes over de buurt, vol zelfverzonnen nieuws over hoe het die ochtend met de poes ging. Maar in die tijd wist ik nog niet dat ik journalist wilde worden. Wel astronaut. Ik was dol op alles wat met sterren te maken had. Ik ging dan ook elk jaar op sterrenkamp en las al heel jong over de relativiteitstheorie van Einstein. Ik wilde dolgraag weten hoe het heelal in elkaar stak, en het liefste wilde ik er naar toe.”

Toen Van Buuren van de middelbare school kwam, wilde hij zijn grote passie werkelijkheid maken. Hij studeerde natuur- en sterrenkunde in Leiden. Via zijn toenmalige vriendinnetje met wie hij op een Delftse zolderkamer bivakkeerde, kwam hij in aanraking met enthousiaste bouwkundestudenten. Hij was niet zo bevlogen meer over zijn studie omdat hij sterrenkunde letterlijk en figuurlijk te ver van de maatschappij vond staan. Hij stortte zich vol overgave in zijn studie, maar ook in de politiek van de PSP (later opgegaan in GroenLinks). Hij zette zich in voor het realiseren van huisvesting voor jongeren en woongroepen in Delft.

Na zijn roerige studententijd was de arbeidspraktijk een stuk weerbarstiger. In 1986 lagen de vacatures in de volkshuisvesting niet voor het oprapen. Van Buuren werkte daarom een jaar bij Philips in Eindhoven als informatie-analist, maar kon daar niet aarden. Vervolgens werkte hij bij de Gemeentelijke Dienst Herhuisvesting waar hij automatiseringsplannen schreef. “Ik was er wel goed in, maar ik vond er niets aan”, zegt Van Buuren. “Ik ben dan ook geen techneut. Het interesseert mij niet hoe een kozijn op de muur aansluit, als het maar werkt. Techniek is slechts een middel. Het doel is veel interessanter: dat waar het toe dient.”
Bijtertje

De live-verslagen van radio Noord-Holland van (politieke) debatten brachten hem op een idee. Tijdens een bijeenkomst van GroenLinks ontmoette hij een journalist van datzelfde radiostation en vroeg of hij voor ze mocht werken. Als test interviewde hij Paul Rosenmöller. “Vanaf het eerste moment dacht ik: wow! Dit is leuk. Dit gaat echt ergens over. Ik ben een bijtertje, ik vraag en dram zonodig flink door voor een goed verhaal. Ook die eerste keer al. Door middel van de journalistiek kon ik me in mensen en maatschappelijke situaties verdiepen. Ik ben een echte nieuwsjunk. Als ik thuis komt lees ik de Volkskrant op internet en kijk ik naar BBC World, het Journaal, Nova en ga zo maar door. Maar ik vind achtergronden ook geweldig. Journalistiek is net als duiken. Het nieuws is datgene wat je aan de oppervlakte van de zee vanuit je boot ziet. Maar er is ook nog een hele onderwaterwereld, waar je pas achterkomt als je kopje onder gaat. Ik houd van duiken, omdat je onder water ontdekt waar de incidenten die je aan de oppervlakte ziet, vandaan komen.”

Het bleef niet bij amateurjournalistiek. Tijdens etentjes in zijn woongroep in Amsterdam sprak Van Buuren met een eindredacteur van het NOS-Journaal. Deze raadde hem aan te solliciteren als freelance redacteur. En dat lukte.

“Het was een spannende tijd, omdat de Golfoorlog uitbrak en daarna de oorlog op de Balkan. Het was soms flink stressen en rennen om je bandjes nog op tijd in de regiekamer te krijgen voor de uitzending van het Journaal.” Maar na twee jaar moesten bijna alle freelancers bij het Journaal vertrekken vanwege bezuinigingen. Van Buuren vond dat geen ramp, want hij kon al snel aan de slag bij de Wereldomroep. “Daar kon ik mijn eigen onderwerpen verzinnen en trok ik er veel op uit. Het meest trots ben ik op mijn verslag over gerepatrieerde Molukkers. Zij wilden niet langer in Nederland wachten en besloten om terug te keren naar de Molukken. Veel landgenoten in Nederland vonden dat verkeerd, maar ze trokken zich daar niets van aan. Ik ben er heen gegaan om hun verhaal te horen. Het ging me dan ook echt aan het hart toen daar in 2000 oorlog uitbrak. Een van de mensen die ik toen had geïnterviewd hoorde ik op de radio. Ze bleek op het nippertje aan aanslagen te zijn ontsnapt. Daar moest ik wel even van slikken.”
Burgerlijk

Met de carrière van Van Buuren verliep het inmiddels minder rooskleurig. Ook bij de Wereldomroep werd in 1994 stevig bezuinigd, waardoor hij weer op straat kwam te staan. “Toen was ik het wel een beetje zat om steeds weer weg te moeten. Ik verlangde naar een vaste baan. Lekker burgerlijk, om te settelen. Ik heb me toen op de internetjournalistiek gestort. Ik zag meteen de potentie van dat nieuwe medium. De Wereldomroep moest veel moeite doen om mensen in de verste uithoeken van de wereld via de korte golf van nieuws te voorzien. Internet is multimediaal en wereldwijd makkelijk te bereiken.”

Maar hoe spannend die internettijd ook was, het bracht Van Buuren niet de zekerheid waar hij zo naarstig naar op zoek was. De site van @Home ging tijdens de barstende internetbubble over de kop, waardoor Van Buuren na een paar jaar weer op straat kwam te staan. “Terwijl collega’s in paniek waren, had ik binnen twintig minuten een nieuwe baan.” Maar ook bij wereldexpat.nl, een onderdeel van de Wereldomroep, ging het mis. Van Buuren was weer werkloos. “Maar desondanks mijn ontslag heb ik nooit gewanhoopt. Ik heb nooit een carrière willen najagen of hogerop willen komen. Ik heb alleen datgene gedaan wat ik leuk vond en het toeval afgedwongen. Ik zie het zo: ontslag is als een relatie die uitgaat. In het begin vind je het soms heel rot dat het uit is, maar de vriend of vriendin die je daarna tegenkomt, kan nog wel eens veel leuker zijn. Zo is het ook met werk. Ik schrijf nu voor loopbaan.nl. Veel mensen die ik interview zien hun werk als hobby. Zo is het bij mij ook. Het gaat niet om hogerop komen, maar om het volgen van je passie. En daar ben ik inmiddels wel een ervaringsdeskundige in. Ik heb geen moment spijt gehad van al het werk dat ik heb gedaan. Mijn toekomst ligt wat dat betreft ook net zo open als vroeger.”

(Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

Naam: Onno van Buuren

Leeftijd: 48 Jaar

Verliefd/vertrouwd/getrouwd: Single

Woonplaats: Amsterdam

Studie: Bouwkunde

Afgestudeerd:1984

Afstudeerproject: Woongroepen in de woningvoorraad

Loopbaan: Na zijn afstuderen ging Van Buuren aan de slag bij Philips. Daarna schreef hij automatiseringsplannen voor de gemeente Amsterdam. Vervolgens ging hij als journalist aan het werk bij Radio Noord-Holland, NOS-Journaal, de Wereldomroep, Het Parool en @Home Benelux. Momenteel werkt hij als eindredacteur en verslaggever bij Loopbaan.nl