Afhaaldrama

En als een culinaire Mozes zou ik de zee van slechte tenten doen splijten en jullie de weg naar de culinaire hoogstandjes laten zien. Niets was echter minder waar.

Mijn zoektocht naar de beste afhaalmaaltijd liep uit in de zoektocht naar de minst slechte afhaalmaaltijd. Overal in Delft lijken de afhaalrestaurants overspoeld met goedkope producten voor te hoge prijzen. De hongerige Delftse student laat zich maar al te graag uitbuiten door de pluriform aanwezige baggertenten.

Om te beginnen bij de meest voor de hand liggende: shoarma. In mijn eerste jaar zou ik hebben gekozen voor Döner King. Toen smaakten zijn broodjes nog ergens naar. Maar helaas, ook hij is weggevallen in een symfonie van oude knoflooksaus en droge shoarma.

Er was geen enkele tent waar ik niet nog drie dagen erna met een smerige smaak in mijn mond aan de pot gekluisterd zat.

De volgende stap in mijn reis door de negen cirkels van de culinaire hel, bracht mij bij de Chinese restaurants. Toen ik bij de derde tent op rij exact dezelfde pang sit kreeg, werd pijnlijk duidelijk dat er niks vers aan was.

Mijn zoektocht werd ondertussen wanhopig. De easy Thai, ondertussen al weg, was het dieptepunt. Toen ik er langs fietste, zag ik tot mijn schrik dat er louter magnetrons in dit restaurant stonden.

De Indiase keuken in Delft is voor de zwakke magen onder ons ook niet echt een aanrader. Zelfs de maaltijdsalades van C1000 stelden teleur met rauwe pasta en rauwe aardappelen.

De enige lichtpuntjes in de duisternis kwamen van twee bekende bronnen. Toen ik mezelf verslagen Verkade op de Brabantse Turfmarkt in sleepte, zag ik dat ook zij opwarmmaaltijden hadden. Wantrouwend, edoch vastberaden, ging deze door de test. En warempel, een smaakvolle, niet dure maaltijd. Ook op Il Tartufo, met een maaltijd voor twee voor 30 euro, was qua smaak en hoeveelheid niks aan te merken. Een mooi en leuk alternatief voor uit eten gaan.

Afhaalrestaurants van Delft, schaam u. Diep en diep onvoldoende!

Met geslepen messen,

Job Hogewoning