Desgevraagd: Hoe realistisch is de film Gravity?

“Hoe realistisch?” Astronaut André Kuipers moet hard lachen. Hij somt ‘een paar domme fouten’ op. Wilt u de film nog onbevangen zien, lees dan niet verder.

Allereerst Gravity in een notendop. De Hubble-ruimtetelescoop en spaceshuttle Explorer worden door ruimtepuin aan stukken gereten. Dr. Ryan Stone (Sandra Bullock) en astronaut Matt Kowalsky (George Clooney) zijn de enige overlevenden. Met alleen het motortje van Kowalsky’s ruimtepak reizen ze af naar het ISS in de hoop vandaar uit terug naar de aarde te kunnen.

Bij het ISS gaat Clooney dood terwijl dat helemaal niet had gehoeven, aldus Kuipers. Bullock krijgt houvast aan het ruimtestation. Ze bungelt met een touw aan haar voet aan het ruimtestation. Ze kan Clooney nog net vastgrijpen. Maar de trekkracht is te groot. Clooney verdwijnt in het heelal. “Dat klopt niet”, zegt Kuipers. “Vanaf het moment dat ze stil hangen, is er niets meer wat zo aan hen trekt.”

Vervolgens gaat Bullock het ISS in, trekt haar astronautenpak uit en zweeft dan in haar ondergoed rond. “Dat is natuurlijk wel sexy, maar in werkelijkheid draag je nog een laag isolerende kleding onder je pak.”

De afstanden die de twee helden in hun ruimtepakken afleggen, zijn ook absurd groot. “In de jaren tachtig had men ruimtescooters waar nog wel wat afstand mee af te leggen viel”, zegt Kuipers. “Maar met de ruimtepakken die we nu hebben, met kleine jetmotoren, kom je niet ver.”

Harm-Pieter Gijsen, student bij de leerstoel astrodynamica & space missions (L&R) heeft ook hard om de film moeten lachen. “De Hubble, het ISS en het Chinese ruimtestation Tiangong, dat Bullock later aandoet met behulp van een brandblusser als voortstuwingsmiddel, zitten in verschillende banen om de aarde. In de film wordt gesuggereerd dat je zo van het ene naar het andere kunt fietsen.”

De wijze waarop de Hollywoodsterren zich door de ruimte bewegen, klopt ook niet. “Neem die brandblusser. Bullock had de spuit naar het ruimtestation moeten richten om die kant op te gaan en niet van het ruimtestation af. Daardoor zou ze zichzelf namelijk hebben afgeremd waardoor ze in een lagere baan terecht zou zijn gekomen, dichter bij het ruimtestation. Dat klinkt tegen-intuïtief. Maar zo werkt dat in de ruimte. Je gaat nooit direct van a naar b, je legt altijd een halve ellips af.”

Ir. Ron Noomen, van dezelfde leerstoel als Gijsen, verbaasde zich over de gigantische hoeveelheid ruimtepuin afkomstig van een afgedankte satelliet die door de Russen is kapotgeschoten. “Dat ruimtepuin gaat alle kanten op, als een waaier. Er komt dus niet een hele bundel ruimtepuin op je af. De relatieve snelheid is al gauw veertien kilometer per seconde. Dat puin zie je dus ook niet aankomen, zoals in de film. Dat is een flits.”

“Maar goed, het is een spannende film”, relativeert Noomen. “Misschien kunnen we hem maar beter niet demystificeren.”