Zinloze ethiek

Acht jaar geleden ben ik scheikunde gaan studeren omdat ik data-analyse het leukste vind dat er is. Een carrière in de wetenschap was voor mij dus een no brainer. Hierna een postdoc, dan tenure track en later prof worden van een succesvolle onderzoeksgroep. Dat leerproces wil ik natuurlijk optimaliseren. Hoe dat aan te pakken?

Een voorbeeld. Twee weken geleden was ik op een conferentie van de geldschieter, waar een poster gepresenteerd moest worden. Niemand die daar zin in heeft, dùs wordt er een posterprijs uitgereikt, ter motivatie. Alle genodigden kregen een stickervelletje met vijf rode stickers. Goeie poster? Sticker plakken. Meeste stickers wint.

Voelen jullie hem al? Precies: er werd vals gespeeld. Ik zag dat, deed er niet aan mee, en verloor. Er werd aan de organisatie gemeld dat sommigen voornamelijk ‘decoratief’ gebruik maakten van de stickertjes, maar toch won de poster met de meeste (vals geplakte) stickertjes.

Zielig verhaal, hè? “Boehoe Aldo, kun je niet tegen je verlies? Jochie, het is maar een poster.” Klopt. Klein posterprijsje op kleine conferentie. Zorgt voor een kleine vermelding op een cv. Maar, een paar van die vermeldingen doen het ene cv méér lijken dan het andere. Zodoende hebben kleine beetjes vals spelen een grote impact op een vervolgbaan. Natuurlijk gaat het me niet om die posterprijs. Het gaat me erom dat ik het proces voor een optimale carrière wil doorgronden. Dat houdt dus in: vals posterprijzen winnen, slappere experimentele data publiceren, werken aan ideeën van anderen, hard co-auteurschappen eisen, et cetera. Dingen die samen optellen tot een beter cv. Dingen die alleen klootzakken voor elkaar krijgen.

De les van vandaag: ik moet een klootzak worden, want met dat ethische gepriegel van mij kom ik er niet. Ik moet vaker liegen, harder zijn tegen anderen, niet zo kritisch zijn op m’n eigen experimentele data en vooral: stickers op m’n eigen poster plakken.