De Master: Minon Rosier

• Onderwerp: ‘Break: Using a shared music experience to empower adolescent cancer patients dealing with powerless feelings’
• Eindcijfer: 8,5

Ziek zijn kan eenzaam voelen. Machteloos. Zeker wanneer je jong volwassen bent, en qua zorg tussen servet en tafellaken valt: te oud om er spelenderwijs mee om te gaan, te jong om als volwassene behandeld te worden. Terwijl je levensfase draait om het ontdekken wie je bent. Wat anderen over je denken. Lastig, wanneer je lichaam niet doet wat je wilt. Dikker wordt door de behandelingen. Wanneer mensen je aanstaren in de schoolgangen en een vriend je in de steek laat, omdat hij niet met de situatie kan omgaan. Dan kun je nog zo graag niet zielig gevonden worden en positief willen blijven, maar soms is dat onmogelijk.

Geen medelijden

Daar komt industrieel ontwerper Minon Rosier (25) om de hoek kijken. In aansluiting op het project ‘Meedoen = groeien’, een samenwerkingsverband tussen de faculteit Industrieel Ontwerpen en het Prinses Maxima Centrum voor kinderoncologie, interviewde ze zes ‘survivors’ tussen de 15 en 20 jaar. Wat waren de grootste struikelblokken in hun ziekteproces? Waar hadden ze behoefte aan gehad? “Eng om te doen”, zegt Rosier nu, “want ik had geen idee wat ik zou aantreffen. Ik was bang dat het heel emotioneel zou worden, want ik moest naar nare dingen vragen. Maar dat viel mee. Ze waren allemaal ontzettend sterk, en wilden bovenal geen medelijden.”

Wat duidelijk naar voren kwam, was dat ze niet in het middelpunt wilden staan. Ze wilden zo normaal mogelijk behandeld worden en niet de nadruk leggen op hun ziek zijn. Maar wat doe je dan op de momenten dat je het niet meer ziet zitten? Dan geef je ze een break, bedacht Rosier. Letterlijk. Haar gelijknamige apparaatje schuif je om het snoer van je koptelefoon. Het staat via bluetooth in contact met een app op je telefoon en muziekservers als Spotify. En als het allemaal teveel is, knak je het apparaatje – je ‘breekt’ het – en speelt het een liedje af. Het mooie: dat liedje kan een nummer zijn dat de patiënt zelf heeft geselecteerd, maar ook een song die één van zijn of haar dierbaren in de app heeft gezet. Om moed te geven. Of omdat het een speciale betekenis heeft. “Zo voelt de patiënt: er denken mensen aan me. Maar je hoeft ze er niet voor lastig te vallen.”

De bedoeling is dat ziekenhuizen het apparaatje verschaffen, en dan meerdere exemplaren per patiënt. Zo kunnen familieleden en vrienden het ook gebruiken. Niet alleen zodat ze de app voor de zieke kunnen vullen, maar ook om er zelf steun uit te putten, wanneer dat nodig is.