[Brief] Gebrek aan ontmoeting

Onlangs heb ik met mijn huisgenoten een ‘thuisfestival’ gehad. Geheel volgens de coronamaatregelen hebben we ons huis, met wat feestverlichting, verduisterde ramen en urenlange techno-setjes, omgetoverd tot een heuse festivalstage.

Een van de (twee) bezoekers van dit thuisfestival was een vriendin van mijn huisgenoten. Ik raakte met haar in gesprek en ze liet me een aantal leuke projecten zien waar ze mee bezig was. Zonder dat ik er verder veel bij nadacht, feestten we met zijn allen verder de nacht in.

In de dagen na het festival bleek dat deze ontmoeting meer invloed op mij had dan ik in eerste instantie dacht: de dingen die ze me had laten zien en die ze had verteld, toonden mij dat ik me in de afgelopen tijd op creatief en sociaal vlak veel minder heb ontwikkeld dan ik dacht. Geïntrigeerd door haar andere kijk op de wereld, kwam ik tot het besef dat ik sinds het begin van social-distancing steeds meer in de tunnel van mijn eigen gedachten leef. De sociale prikkels die normaal mijn levensopvattingen beïnvloeden, zijn grotendeels verdwenen zonder dat ik me daar tot nu toe bewust van was.

Deze ontmoeting toont één van de grootste complicaties van social-distancing: een gebrek aan nieuwe ontmoetingen. Mensen zijn sociale wezens; ze kijken naar anderen en nemen bepaalde eigenschappen en gedachten over. Door interessante mensen te ontmoeten, en te luisteren naar wat ze te vertellen hebben, verbreden wij onze horizon. Ontmoetingen dwingen ons om onze perspectieven te blijven heroverwegen.

‘Op de faculteit kan ik niet komen, de vereniging is zo goed als gesloten’

De afwezigheid van nieuwe prikkels (positief dan wel negatief) die vaak voortkomen uit ontmoetingen, veroorzaakt een eenzijdige kijk op de realiteit. Dit kan leiden tot polarisatie en wantrouwen. In een tijd waarin we sterk van elkaar afhankelijk zijn, waarin wederhoor belangrijker is dan ooit, vormt dit een steeds groter wordende bedreiging voor onze samenleving.

Ik sta aan het begin van mijn studentenleven. Dat deze tijd niet helemaal is zoals hij hoort te zijn, heb ik leren accepteren. Maar dat de huidige manier van leven mijn sociale ontwikkeling zo aantast dat een verrassende ontmoeting me dagenlang aan het denken zet, baart mij zorgen. Op de faculteit kan ik niet komen, de vereniging is zo goed als gesloten en het uitgaansleven is non-existent. Kennismakingen kan ik daar dus wel vergeten. Het is al vervelend genoeg dat de tijd die ‘de beste tijd van mijn leven’ zou moeten zijn, dat niet is. Hoe zorg ik ervoor dat er geen gat in mijn sociale ontwikkeling ontstaat? En ik ben lang niet de enige die hiermee worstelt: al mijn leeftijdsgenoten zitten in dezelfde situatie.

Premier Rutte stelde bij de vorige persconferentie dat mentale gezondheid altijd een rol speelt bij nieuwe maatregelen. In de praktijk is dat niet zo. De economie, de druk op de zorg en de volksgezondheid zijn momenteel belangrijker in de beleidsvoering. En terecht: de directe gevolgen die corona op deze zaken heeft, zorgen voor de grootste problemen in de samenleving.

Maar betekent dat dan dat we ons pas zorgen moeten gaan maken om mentale gezondheid en ontwikkeling als het al te laat is? Moeten wij niet proberen om dit soort lange termijn-consequenties te vermijden, in plaats van ze naderhand op te moeten lossen? De huidige maatregelen zijn in ieders belang, maar we schieten onszelf in de voet als we onze ogen dichtknijpen voor de minder directe, maar desalniettemin wezenlijke invloed die deze crisis op ons heeft. ­­­Een actievere aanpak van overheid, én betrokken instituten zoals scholen en universiteiten, is essentieel voor het welzijn van de samenleving; te beginnen door te proberen het probleem beter in kaart te brengen.

Kaj Geheniau studeert industrieel ontwerpen aan de TU Delft en bedrijfskunde aan de Erasmus Universiteit. Hij woont met vier huisgenoten in een studentenhuis in Delft. In zijn vrije tijd wedstrijdroeit hij bij D.S.R.V. Laga.

Opinion / Our platform is open to well written and well argued opinion articles written by students and employees of TU Delft. The maximum word count is 700. Email us at delta@tudelft.nl.