Operatie Telemark

Engelsen houden van soldaatje spelen en nu doen ze operatie Telemark na.

Operatie Telemark was een aanval op een geheime fabriek van de nazi’s ergens in noord-Noorwegen. Een strijd van echte mannen, met sneeuwhutten bouwen en ijsvissen. Ze verplaatsten zich op ski’s en sledes en hadden het de hele tijd koud, met als klap op de vuurpijl niets te eten. De dappere Noorse vrijwilligers leefden op rendiermos, in Nederland bekend als kerststalattribuut en bij bouwkundestudenten vooral als bos.

Ik zie iets bewegen in een ooghoek. Het is een krekel. En nog een flinke ook. Hoe komt die in mijn huis? Krekels horen bij late zomeravonden in velden en landerijen. Ik woon tweehoog, midden in de stad. Is het beest mijn kale galerij doorgehopt? Het is nu toch al veel te koud voor sprinkhanen? Er is toch niks meer te eten voor ze?

Onwillekeurig denk ik weer aan de helden van Telemark. Hartje winter 1942. Tijdens het wachten op versterking komt er een kudde rendieren langs. Van het gevangen vlees komen de mannen weer op krachten. De raid lukt, de nazi-fabriek gaat verloren en daarom kunnen de Duitsers geen kernbommen maken.

Voor een sprinkhaan is de herfst al winter, dus daar klopt het, maar het happy end van de toevallige voedselbron klopt niet. Ik weet trouwens niet eens wat ze eten. Maar daar zou toch geen tijd voor zijn, want mijn huis herbergt een gevaarlijke tegenstander. Mijn kat. Die verzint geen redenen voor de aanwezigheid van de krekel, bedenkt geen vergezochte analogieën. Die constateert dat het een leuker speeltje is dan een tampon of een pennendopje en een groter hapje dan een vlieg of een mug.

Einde operatie infiltratie krekel.

Half slapend hang ik op de bank. Moe, maar nog te vroeg om naar bed te gaan. Dus zap ik langs Nova, een huilfilm en een make-over-show en blijf hangen bij de BBC. Engelsen houden van soldaatje spelen en nu doen ze operatie Telemark na.

Operatie Telemark was een aanval op een geheime fabriek van de nazi’s ergens in noord-Noorwegen. Een strijd van echte mannen, met sneeuwhutten bouwen en ijsvissen. Ze verplaatsten zich op ski’s en sledes en hadden het de hele tijd koud, met als klap op de vuurpijl niets te eten. De dappere Noorse vrijwilligers leefden op rendiermos, in Nederland bekend als kerststalattribuut en bij bouwkundestudenten vooral als bos.

Ik zie iets bewegen in een ooghoek. Het is een krekel. En nog een flinke ook. Hoe komt die in mijn huis? Krekels horen bij late zomeravonden in velden en landerijen. Ik woon tweehoog, midden in de stad. Is het beest mijn kale galerij doorgehopt? Het is nu toch al veel te koud voor sprinkhanen? Er is toch niks meer te eten voor ze?

Onwillekeurig denk ik weer aan de helden van Telemark. Hartje winter 1942. Tijdens het wachten op versterking komt er een kudde rendieren langs. Van het gevangen vlees komen de mannen weer op krachten. De raid lukt, de nazi-fabriek gaat verloren en daarom kunnen de Duitsers geen kernbommen maken.

Voor een sprinkhaan is de herfst al winter, dus daar klopt het, maar het happy end van de toevallige voedselbron klopt niet. Ik weet trouwens niet eens wat ze eten. Maar daar zou toch geen tijd voor zijn, want mijn huis herbergt een gevaarlijke tegenstander. Mijn kat. Die verzint geen redenen voor de aanwezigheid van de krekel, bedenkt geen vergezochte analogieën. Die constateert dat het een leuker speeltje is dan een tampon of een pennendopje en een groter hapje dan een vlieg of een mug.

Einde operatie infiltratie krekel.