Feuilleton

Teveel gefronst. Volgens haar moeder kan ze niet ontspannen. Als kind al. ,,Altijd keek je of je de hele wereld moest dragen.” De lijn wil niet wijken. ,,Wat een onzin”, zegt ze tegen het glas. Ze ziet er gewoon hetzelfde uit. Niet opvallend knap. Niet al te meisjesachtig. Maar wel zelfverzekerd, met uitstraling. En vrij van pukkels, vlekken of andere foutjes. Whatever. Zolang haar uiterlijk geen belemmering is om elke jongen die ze wil te krijgen, klaagt Sanja niet.

Ze heeft de behoefte zichzelf te bewijzen. Maandag kan ze pas aan de slag bij het telefoonbedrijf. Eerst voor een dag betaalde basistraining. Dus Chris is nog een weekend verwijderd. Aanstaande love of her life of niet, vandaag heeft ze gewoon zin om goed uit te gaan. En risicospreiding kan geen kwaad. Sujal, een Amerikaanse oud-huisgenoot, liep altijd alle meisjes op feesten af. Ook de heel onaantrekkelijke exemplaren. Toen ze hem vroeg waarom, antwoordde hij: ,,Ook lelijke meisjes hebben vriendinnen. Of zussen, of moeders. En jij weet ook dat knappe meisjes zich graag omringen met mindere godinnen. Als ego boost. Dus als je een lelijk meisje leert kennen, is de kans groot dat ze een knappe vriendin heeft. Verder zijn die knappe meisjes een stuk sneller bereid om met je te praten als je ze leert kennen via een onaantrekkelijke vriendin. Dat is een soort filter, ze denken dat je dan namelijk gewoon in hun karakter enzo geïnteresseerd bent. Gelul natuurlijk, maar het werkt wel. En als het niet werkt dan heb je in ieder geval de hele avond aanspraak gehad, anders sta je ook maar de hele avond naar vrouwen te staren. Ik kan niet dansen.”

Tijd voor de test. Sanja kleedt zich aan. Zwart. Oogschaduw. Toch maar niet zwart. Een geel kort shirt. Navel bloot. Geen geel. Weer zwart, nu korter. Het wordt toch de eerste combi. Zoë, haar Griekse huisgenoot, komt haar kamer binnen. ,,Let’s go”, zegt ze. Heel erg internationaal. Sanja knikt, ze is nooit veel met haar omgegaan. Iets te breekbaar meisje. Ziet er altijd een beetje ziekjes uit. Maar vanavond is er een internationaal feest in Rotterdam. Of een Grieks feest. In ieder geval met mensen die Sanja niet kent. Ze heeft geen zin in de standaard studentendingen.

Een afgeladen disco vlakbij het station. Sanja staat aan de bar. Ze slaat het zoveelste aanbod van Zoë af om een ouzo te drinken. Is ooit op middelbare schoolreis naar Athene helemaal fout gegaan. Als ze naar de dansende menigte kijkt, weet ze dat Sujals theorie niet werkt. In ieder geval niet bij mannen. Alleen de sukkels groeperen, de studs lopen alleen. Zijn op jacht.

Eén zo’n luipaard komt op Sanja afgegleden. Hij vraagt iets in het Engels. Ze heeft er geen zin meer in. Ze antwoordt in het Nederlands, hij vraagt % weer in het Engels % of ze wil dansen. Hij ziet er glad en zweterig uit. Iedereen ziet erglad en zweterig uit. Sanja loopt naar een nooduitgang. De uitsmijter staat in de halfopen deur te roken. Hij heeft zo’n oording in. Sanja knikt naar hem en buigt onder zijn arm door om naar buiten te gaan. De uitsmijter pakt haar bij haar bovenarm. ,,Waar gaat dat heen?” Hij ruikt heel erg naar sigaretten.

,,Ik wil naar buiten.”

,,Daar hebben we een uitgang voor.”

Sanja haalt haar schouders op en draait zich weer om.

Ze spot Zoë dansend tussen twee jongens. Beter om even te zeggen dat ze weggaat. Ze loopt de dansvloer op, wordt opgeslokt door de menigte. Dansende mensen vormen samen eigenlijk één groot mechanisme. Een soort grote levende pudding. Ricky Martin. Maar het maakt niet uit. Ze moet wel meebewegen. Een jongen gaat vlak voor haar staan. Het is de zelfde buitenlander. Hij heeft nu wel iets. Doorzettingsvermogen. Sanja kijkt in zijn ogen. Hij legt zijn handen op haar heupen en trekt haar naar zich toe. Zo protesteert niet. Ze ontspant. Laat zich gaan. Iemand moet haar vasthouden, omarmen. Het is een Macedoniër, God mag weten waar dat ligt. Hij kust haar voorhoofd. En daalt langzaam af. Hij smaakt naar ouzo.

Druk (6) What a girl wants

Sanja bekijkt haar gezicht in de spiegel. Kan ze zien wat er de afgelopen dagen is gebeurd? Nieuwe rimpels? Ze maakt zich zorgen om de lijnen tussen haar wenkbrauwen. Teveel gefronst. Volgens haar moeder kan ze niet ontspannen. Als kind al. ,,Altijd keek je of je de hele wereld moest dragen.” De lijn wil niet wijken. ,,Wat een onzin”, zegt ze tegen het glas. Ze ziet er gewoon hetzelfde uit. Niet opvallend knap. Niet al te meisjesachtig. Maar wel zelfverzekerd, met uitstraling. En vrij van pukkels, vlekken of andere foutjes. Whatever. Zolang haar uiterlijk geen belemmering is om elke jongen die ze wil te krijgen, klaagt Sanja niet.

Ze heeft de behoefte zichzelf te bewijzen. Maandag kan ze pas aan de slag bij het telefoonbedrijf. Eerst voor een dag betaalde basistraining. Dus Chris is nog een weekend verwijderd. Aanstaande love of her life of niet, vandaag heeft ze gewoon zin om goed uit te gaan. En risicospreiding kan geen kwaad. Sujal, een Amerikaanse oud-huisgenoot, liep altijd alle meisjes op feesten af. Ook de heel onaantrekkelijke exemplaren. Toen ze hem vroeg waarom, antwoordde hij: ,,Ook lelijke meisjes hebben vriendinnen. Of zussen, of moeders. En jij weet ook dat knappe meisjes zich graag omringen met mindere godinnen. Als ego boost. Dus als je een lelijk meisje leert kennen, is de kans groot dat ze een knappe vriendin heeft. Verder zijn die knappe meisjes een stuk sneller bereid om met je te praten als je ze leert kennen via een onaantrekkelijke vriendin. Dat is een soort filter, ze denken dat je dan namelijk gewoon in hun karakter enzo geïnteresseerd bent. Gelul natuurlijk, maar het werkt wel. En als het niet werkt dan heb je in ieder geval de hele avond aanspraak gehad, anders sta je ook maar de hele avond naar vrouwen te staren. Ik kan niet dansen.”

Tijd voor de test. Sanja kleedt zich aan. Zwart. Oogschaduw. Toch maar niet zwart. Een geel kort shirt. Navel bloot. Geen geel. Weer zwart, nu korter. Het wordt toch de eerste combi. Zoë, haar Griekse huisgenoot, komt haar kamer binnen. ,,Let’s go”, zegt ze. Heel erg internationaal. Sanja knikt, ze is nooit veel met haar omgegaan. Iets te breekbaar meisje. Ziet er altijd een beetje ziekjes uit. Maar vanavond is er een internationaal feest in Rotterdam. Of een Grieks feest. In ieder geval met mensen die Sanja niet kent. Ze heeft geen zin in de standaard studentendingen.

Een afgeladen disco vlakbij het station. Sanja staat aan de bar. Ze slaat het zoveelste aanbod van Zoë af om een ouzo te drinken. Is ooit op middelbare schoolreis naar Athene helemaal fout gegaan. Als ze naar de dansende menigte kijkt, weet ze dat Sujals theorie niet werkt. In ieder geval niet bij mannen. Alleen de sukkels groeperen, de studs lopen alleen. Zijn op jacht.

Eén zo’n luipaard komt op Sanja afgegleden. Hij vraagt iets in het Engels. Ze heeft er geen zin meer in. Ze antwoordt in het Nederlands, hij vraagt % weer in het Engels % of ze wil dansen. Hij ziet er glad en zweterig uit. Iedereen ziet erglad en zweterig uit. Sanja loopt naar een nooduitgang. De uitsmijter staat in de halfopen deur te roken. Hij heeft zo’n oording in. Sanja knikt naar hem en buigt onder zijn arm door om naar buiten te gaan. De uitsmijter pakt haar bij haar bovenarm. ,,Waar gaat dat heen?” Hij ruikt heel erg naar sigaretten.

,,Ik wil naar buiten.”

,,Daar hebben we een uitgang voor.”

Sanja haalt haar schouders op en draait zich weer om.

Ze spot Zoë dansend tussen twee jongens. Beter om even te zeggen dat ze weggaat. Ze loopt de dansvloer op, wordt opgeslokt door de menigte. Dansende mensen vormen samen eigenlijk één groot mechanisme. Een soort grote levende pudding. Ricky Martin. Maar het maakt niet uit. Ze moet wel meebewegen. Een jongen gaat vlak voor haar staan. Het is de zelfde buitenlander. Hij heeft nu wel iets. Doorzettingsvermogen. Sanja kijkt in zijn ogen. Hij legt zijn handen op haar heupen en trekt haar naar zich toe. Zo protesteert niet. Ze ontspant. Laat zich gaan. Iemand moet haar vasthouden, omarmen. Het is een Macedoniër, God mag weten waar dat ligt. Hij kust haar voorhoofd. En daalt langzaam af. Hij smaakt naar ouzo.