Als kind ooit geprobeerd een gat te graven naar de andere kant van de wereld? Waarschijnlijk kwam je er al snel achter dat dat niet zou gaan lukken.
Delen
Maar je kunt nu ophouden met treuren, want op het Rotterdamse Diergaardesingelplein bevindt zich een tunnel naar het Indonesische Bandung.
Een virtuele tunnel, welteverstaan. En je kunt er doorheen kijken, praten en horen: een livegesprek voeren met mensen aan de andere kant van de wereld. En dat levert niet altijd boeiende gesprekken op. In Rotterdam staan drie blonde meisjes over het beeldscherm van de tunnel heen gebogen. “How are you?” vraagt één van hen aan een jongen aan de andere kant, waar het op dat moment nacht is. “Good”, roept hij lachend terug. “You pretty.” De meisjes giechelen.
De tunnel heet officieel ‘Hole in the Earth’, een kunstproject van de Japanse kunstenares Maki Ueda. Het doel is ‘het stimuleren van de menselijke verbeelding over culturele en taalgrenzen heen’, zo staat op de website. De installatie werkt 24 uur per dag, alle dagen van de week.
En dat vraagt om betrouwbare systemen. Onder de grond van het Diergaardesingelplein zit geavanceerde apparatuur verstopt: een lcd-televisiescherm, een camera met groothoeklens, microfoons, luidsprekers. Dat alles is afgedekt met een bulletproof, vandalen- en junkproof veiligheidsglas.
In Bandung bevindt zich een soortgelijke installatie, op kleinere schaal, ingebouwd in een polyester constructie. De twee plekken zijn met elkaar verbonden via een 24-uurs breedbandinternetverbinding. Zo kan de illusie ontstaan van een direct gesprek dwars door de aardbol heen.
En dat werkt heel aardig. Een klein jongetje rent nietsvermoedend voor zijn ouders uit op het scherm af. Verwonderd deinst hij terug als hij aan de andere kant iemand iets onverstaanbaars hoort zeggen. “Mamma, hier is een televisie in de grond”, roept hij. Hij zakt op zijn knieën en drukt zijn gezicht tegen het scherm. Vanuit Indonesië klinkt gelach. “Hello, little boy”, zegt een man.
Het jongetje kijkt zijn inmiddels gearriveerde ouders vragend aan. “Zeg maar hallo terug”, zegt zijn vader. Het jongetje aarzelt. “Hoi”, zegt hij dan toch. De man aan de andere kant zwaait. Na enig aandringen van zijn ouders zwaait het jongetje terug. “You have a nice T-shirt”, antwoordt de man. “Thank you”, zegt de moeder, kijkend in het scherm. “Wie is die man?”, vraagt haar zoontje haar. “Hij woont aan de andere kant van de wereld, in Indonesië.” Dit jongetje heeft geen schepje meer nodig. (SB)
Als kind ooit geprobeerd een gat te graven naar de andere kant van de wereld? Waarschijnlijk kwam je er al snel achter dat dat niet zou gaan lukken. Maar je kunt nu ophouden met treuren, want op het Rotterdamse Diergaardesingelplein bevindt zich een tunnel naar het Indonesische Bandung.
Een virtuele tunnel, welteverstaan. En je kunt er doorheen kijken, praten en horen: een livegesprek voeren met mensen aan de andere kant van de wereld. En dat levert niet altijd boeiende gesprekken op. In Rotterdam staan drie blonde meisjes over het beeldscherm van de tunnel heen gebogen. “How are you?” vraagt één van hen aan een jongen aan de andere kant, waar het op dat moment nacht is. “Good”, roept hij lachend terug. “You pretty.” De meisjes giechelen.
De tunnel heet officieel ‘Hole in the Earth’, een kunstproject van de Japanse kunstenares Maki Ueda. Het doel is ‘het stimuleren van de menselijke verbeelding over culturele en taalgrenzen heen’, zo staat op de website. De installatie werkt 24 uur per dag, alle dagen van de week.
En dat vraagt om betrouwbare systemen. Onder de grond van het Diergaardesingelplein zit geavanceerde apparatuur verstopt: een lcd-televisiescherm, een camera met groothoeklens, microfoons, luidsprekers. Dat alles is afgedekt met een bulletproof, vandalen- en junkproof veiligheidsglas.
In Bandung bevindt zich een soortgelijke installatie, op kleinere schaal, ingebouwd in een polyester constructie. De twee plekken zijn met elkaar verbonden via een 24-uurs breedbandinternetverbinding. Zo kan de illusie ontstaan van een direct gesprek dwars door de aardbol heen.
En dat werkt heel aardig. Een klein jongetje rent nietsvermoedend voor zijn ouders uit op het scherm af. Verwonderd deinst hij terug als hij aan de andere kant iemand iets onverstaanbaars hoort zeggen. “Mamma, hier is een televisie in de grond”, roept hij. Hij zakt op zijn knieën en drukt zijn gezicht tegen het scherm. Vanuit Indonesië klinkt gelach. “Hello, little boy”, zegt een man.
Het jongetje kijkt zijn inmiddels gearriveerde ouders vragend aan. “Zeg maar hallo terug”, zegt zijn vader. Het jongetje aarzelt. “Hoi”, zegt hij dan toch. De man aan de andere kant zwaait. Na enig aandringen van zijn ouders zwaait het jongetje terug. “You have a nice T-shirt”, antwoordt de man. “Thank you”, zegt de moeder, kijkend in het scherm. “Wie is die man?”, vraagt haar zoontje haar. “Hij woont aan de andere kant van de wereld, in Indonesië.” Dit jongetje heeft geen schepje meer nodig. (SB)
Comments are closed.