Pa begrijpt er niets van

Er is in de cel namelijk geen telefoon te bekennen. Wel een ronddraaiend toetsenbord waaruit allerlei draadjes steken aan het plafond. En afbeeldingen uit gebruiksaanwijzingen voor allerlei producten op de ramen.

De telefooncel is al een jaar of vijf een minimuseum. Elke maand exposeert er een andere kunstenaar. Maar van 12 april tot 10 mei zijn er stukken te zien uit de verzameling van een niet-kunstenaar: universitair hoofddocent bij de opleiding industrieel ontwerpen Piet Westendorp.

Westendorp exposeerde tien jaar geleden al in Zürich, Geneve, Essen, Eindhoven en New York met ‘Visual Instructions’, een tentoonstelling die ook ging over gebruiksinstructies. Van het boek ‘Open here. The art of instructional design’, dat naar aanleiding daarvan verscheen, zijn volgens Westendorp wereldwijd al een half miljoen exemplaren verkocht.

Westendorps boodschap is niet dat gebruiksaanwijzingen te ingewikkeld zijn. “Dat zou te gemakkelijk zijn. Heel veel mensen werken daar heel hard aan.” Het verhaal gaat een stapje verder. De handleiding is zo moeilijk, doordat het bijbehorende product complex is. “We leven in een maatschappij van toenemende complexiteit. De Ikea-kast stort toch in elkaar, het beeldscherm van de video vertoont geen levensteken. Dat is voor iedereen herkenbaar.”

Westendorp verzamelt al heel lang allerlei visuele instructies. In de telefooncel zijn daarvan combinaties te zien. Op het raam aan de noordzijde is bijvoorbeeld een ouderwetse afbeelding te zien van een vader die heel ingespannen een gebruiksaanwijzing leest. Met zijn rechterarm maakt hij een afwerend gebaar naar zijn kinderen. Zijn vrouw maant het meisje en het jongetje stil te zijn, want vader is met belangrijke zaken bezig en mag niet gestoord worden.

Op het tweede plaatje staat vervolgens een heel ingewikkelde tekening met allemaal pijltjes en verwijzingen: de onbegrijpelijke instructie. Op het derde plaatje blijkt dat pa er niets van begrepen heeft. Het gezin ligt ontredderd in het water. Missie mislukt.

Westendorp vindt het wel grappig om in het minimuseum te exposeren. “Ik ben al even in het café gaan zitten om te kijken of mensen stil blijven staan. Er komen daar massa’s mensen langs kan ik je zeggen. Maar voor velen staat de cel alleen maar in de weg, omdat ze een foto van het achterliggende pand willen maken. Anderen kijken er verbaasd naar. Mooi is dat.” (SB)

Tegenover café Uit de Kunst aan de Oude Delft staat telefooncel Voor de Kunst. Niemand kan erin en bellen is er niet alleen om die reden onmogelijk. Er is in de cel namelijk geen telefoon te bekennen. Wel een ronddraaiend toetsenbord waaruit allerlei draadjes steken aan het plafond. En afbeeldingen uit gebruiksaanwijzingen voor allerlei producten op de ramen.

De telefooncel is al een jaar of vijf een minimuseum. Elke maand exposeert er een andere kunstenaar. Maar van 12 april tot 10 mei zijn er stukken te zien uit de verzameling van een niet-kunstenaar: universitair hoofddocent bij de opleiding industrieel ontwerpen Piet Westendorp.

Westendorp exposeerde tien jaar geleden al in Zürich, Geneve, Essen, Eindhoven en New York met ‘Visual Instructions’, een tentoonstelling die ook ging over gebruiksinstructies. Van het boek ‘Open here. The art of instructional design’, dat naar aanleiding daarvan verscheen, zijn volgens Westendorp wereldwijd al een half miljoen exemplaren verkocht.

Westendorps boodschap is niet dat gebruiksaanwijzingen te ingewikkeld zijn. “Dat zou te gemakkelijk zijn. Heel veel mensen werken daar heel hard aan.” Het verhaal gaat een stapje verder. De handleiding is zo moeilijk, doordat het bijbehorende product complex is. “We leven in een maatschappij van toenemende complexiteit. De Ikea-kast stort toch in elkaar, het beeldscherm van de video vertoont geen levensteken. Dat is voor iedereen herkenbaar.”

Westendorp verzamelt al heel lang allerlei visuele instructies. In de telefooncel zijn daarvan combinaties te zien. Op het raam aan de noordzijde is bijvoorbeeld een ouderwetse afbeelding te zien van een vader die heel ingespannen een gebruiksaanwijzing leest. Met zijn rechterarm maakt hij een afwerend gebaar naar zijn kinderen. Zijn vrouw maant het meisje en het jongetje stil te zijn, want vader is met belangrijke zaken bezig en mag niet gestoord worden.

Op het tweede plaatje staat vervolgens een heel ingewikkelde tekening met allemaal pijltjes en verwijzingen: de onbegrijpelijke instructie. Op het derde plaatje blijkt dat pa er niets van begrepen heeft. Het gezin ligt ontredderd in het water. Missie mislukt.

Westendorp vindt het wel grappig om in het minimuseum te exposeren. “Ik ben al even in het café gaan zitten om te kijken of mensen stil blijven staan. Er komen daar massa’s mensen langs kan ik je zeggen. Maar voor velen staat de cel alleen maar in de weg, omdat ze een foto van het achterliggende pand willen maken. Anderen kijken er verbaasd naar. Mooi is dat.” (SB)