Kun je heimwee hebben naar iets dat nooit echt heeft bestaan? In afwachting van de begrafenis van hun moeder worden drie dochters met hun neus op het verleden gedrukt.
Delen
Dat verleden blijkt anders dan ze dachten.
,,Zie je iets anders aan het uitzicht? De zee komt dichterbij. Al het leven dat hier geleefd heeft zal verdrinken, alsof het er nooit geweest is.” Een moeder staat bij het raam van een oud Engels landhuis en haalt herinneringen op met een van haar dochters. Het is een droom. De moeder is zojuist overleden en haar drie dochters zijn teruggekeerd naar het ouderlijk huis om haar begrafenis te organiseren. Van de buitenwereld afgesloten door aanhoudende sneeuwval moeten ze samen de dagen afwachten tot het moment van het laatste afscheid.
Terug uit het zelfstandige leven dat elk van hen al geruime tijd heeft, vervallen ze al snel in de onderlinge verhoudingen uit hun kindertijd waaruit ze tot dan toe hebben kunnen vluchten. Theresa, de oudste, neemt klagend weer de leiding op zich, omdat er zonder haar helemaal nooit iets van de grond komt. Ze bemoeit zich voortdurend met de andere twee, tot grote ergernis van Mary, die daar cynisch tegenin gaat. Catherine voelt zich als jongste van de drie het meest onbegrepen en tekortgedaan in haar jeugd en lijdt dientegevolge aan een keur van ingebeelde vrouwelijke lichaamsproblemen.
Opnieuw geconfronteerd met hun gezamenlijke verleden worden oude herinneringen aangegrepen om elkaar nog eens openhartig de waarheid te zeggen. Maar die herinnering blijkt voor elk van hen verschillend.
,,Wil je ophouden je dingen te herinneren die nooit gebeurd zijn”, bijt Mary haar jongere zus Catherine toe.
,,Hoe komt het dan dat ik me dat herinner?”
,,Omdat ik je dat heb verteld. Die herinnering heb jij ingepikt.”
De drie zussen hebben hun gezamenlijke verleden ieder op hun eigen manier geïnterpreteerd. Elk van hen koestert al jaren eigen verwijten en frustraties over die tijd. Nu ze naar aanleiding van het overlijden van hun moeder op die jaren terugkijken, blijkt pas hoe bedrieglijk het geheugen de herinneringen heeft vervormd. In haar dromen voert Mary de even verwijtende als verhelderende gesprekken met haar overleden moeder. ,,Ik hoor de verhalen die je over me vertelt”, zegt de laatste. ,,Niet één ervan is waar. Je verzint ze. Je verzint míj.”
Het menselijk geheugen wordt in het stuk vergeleken met een oplossing in water: hoeveel je die oplossing ook verdunt, er zullen altijd sporen van in het water achterblijven. Water heeft dus een soort geheugen van alles wat erin is opgelost. Op eenzelfde manier dragen de drie zussen allemaal de eigenschappen van hun moeder met zich mee, hoe graag ze dat ook willen ontkennen.
Door zich af te zetten tegen hun herinneringen heeft elk van hen een houvast gevonden voor haar verdere leven. Maar als de waarheid van die herinnering wegvalt, wankelt ook deschijnbare zekerheid van het huidige bestaan. In de door alcohol en cannabis ondersteunde zoektocht naar het verleden komen hun onvervulde verlangens en ontevredenheid met zichzelf schrijnend aan het licht.
In scherpe dialogen vol geestige teksten en zware emoties op het doodsbed van hun moeder wordt een prachtig portret geschetst van de drie verschillende vrouwen, die in hun onvermogen om gelukkig te zijn worstelen met schuldgevoelens, onderlinge verwijten en moeizame relaties met de mannen in hun leven. In het zoeken naar troost, verlangen naar liefde en oprakelen van de meest verschrikkelijke gebeurtenissen en geheimen uit het verleden wordt op een fascinerende manier menselijke tragiek en intelligente humor op hoge snelheid met elkaar verweven. Prachtige mensen in een prachtig stuk, dat nog lang naduizelt.
The Memory of Water is Shelagh Stephenson’s eerste toneelstuk, geschreven in 1996. Na een speelperiode op het Londense West-End, op vrijdag 21 januari de Nederlandse première in de Koninklijke Schouwburg te Den Haag. Door: Het Nationale Toneel, onder leiding van Antoine Uitdehaag. Overige speeldata: za. 22 jan., di. 25 jan. t/m do. 27 jan.; do. 3 feb. t/m za. 5 feb.; vr. 11 feb. t/m zo. 13 feb.; zo. 23 jan. en zo. 13 feb. matinee.
Kun je heimwee hebben naar iets dat nooit echt heeft bestaan? In afwachting van de begrafenis van hun moeder worden drie dochters met hun neus op het verleden gedrukt. Dat verleden blijkt anders dan ze dachten.
,,Zie je iets anders aan het uitzicht? De zee komt dichterbij. Al het leven dat hier geleefd heeft zal verdrinken, alsof het er nooit geweest is.” Een moeder staat bij het raam van een oud Engels landhuis en haalt herinneringen op met een van haar dochters. Het is een droom. De moeder is zojuist overleden en haar drie dochters zijn teruggekeerd naar het ouderlijk huis om haar begrafenis te organiseren. Van de buitenwereld afgesloten door aanhoudende sneeuwval moeten ze samen de dagen afwachten tot het moment van het laatste afscheid.
Terug uit het zelfstandige leven dat elk van hen al geruime tijd heeft, vervallen ze al snel in de onderlinge verhoudingen uit hun kindertijd waaruit ze tot dan toe hebben kunnen vluchten. Theresa, de oudste, neemt klagend weer de leiding op zich, omdat er zonder haar helemaal nooit iets van de grond komt. Ze bemoeit zich voortdurend met de andere twee, tot grote ergernis van Mary, die daar cynisch tegenin gaat. Catherine voelt zich als jongste van de drie het meest onbegrepen en tekortgedaan in haar jeugd en lijdt dientegevolge aan een keur van ingebeelde vrouwelijke lichaamsproblemen.
Opnieuw geconfronteerd met hun gezamenlijke verleden worden oude herinneringen aangegrepen om elkaar nog eens openhartig de waarheid te zeggen. Maar die herinnering blijkt voor elk van hen verschillend.
,,Wil je ophouden je dingen te herinneren die nooit gebeurd zijn”, bijt Mary haar jongere zus Catherine toe.
,,Hoe komt het dan dat ik me dat herinner?”
,,Omdat ik je dat heb verteld. Die herinnering heb jij ingepikt.”
De drie zussen hebben hun gezamenlijke verleden ieder op hun eigen manier geïnterpreteerd. Elk van hen koestert al jaren eigen verwijten en frustraties over die tijd. Nu ze naar aanleiding van het overlijden van hun moeder op die jaren terugkijken, blijkt pas hoe bedrieglijk het geheugen de herinneringen heeft vervormd. In haar dromen voert Mary de even verwijtende als verhelderende gesprekken met haar overleden moeder. ,,Ik hoor de verhalen die je over me vertelt”, zegt de laatste. ,,Niet één ervan is waar. Je verzint ze. Je verzint míj.”
Het menselijk geheugen wordt in het stuk vergeleken met een oplossing in water: hoeveel je die oplossing ook verdunt, er zullen altijd sporen van in het water achterblijven. Water heeft dus een soort geheugen van alles wat erin is opgelost. Op eenzelfde manier dragen de drie zussen allemaal de eigenschappen van hun moeder met zich mee, hoe graag ze dat ook willen ontkennen.
Door zich af te zetten tegen hun herinneringen heeft elk van hen een houvast gevonden voor haar verdere leven. Maar als de waarheid van die herinnering wegvalt, wankelt ook deschijnbare zekerheid van het huidige bestaan. In de door alcohol en cannabis ondersteunde zoektocht naar het verleden komen hun onvervulde verlangens en ontevredenheid met zichzelf schrijnend aan het licht.
In scherpe dialogen vol geestige teksten en zware emoties op het doodsbed van hun moeder wordt een prachtig portret geschetst van de drie verschillende vrouwen, die in hun onvermogen om gelukkig te zijn worstelen met schuldgevoelens, onderlinge verwijten en moeizame relaties met de mannen in hun leven. In het zoeken naar troost, verlangen naar liefde en oprakelen van de meest verschrikkelijke gebeurtenissen en geheimen uit het verleden wordt op een fascinerende manier menselijke tragiek en intelligente humor op hoge snelheid met elkaar verweven. Prachtige mensen in een prachtig stuk, dat nog lang naduizelt.
The Memory of Water is Shelagh Stephenson’s eerste toneelstuk, geschreven in 1996. Na een speelperiode op het Londense West-End, op vrijdag 21 januari de Nederlandse première in de Koninklijke Schouwburg te Den Haag. Door: Het Nationale Toneel, onder leiding van Antoine Uitdehaag. Overige speeldata: za. 22 jan., di. 25 jan. t/m do. 27 jan.; do. 3 feb. t/m za. 5 feb.; vr. 11 feb. t/m zo. 13 feb.; zo. 23 jan. en zo. 13 feb. matinee.
1 ,,Wil je ophouden je dingen te herinneren die nooit gebeurd zijn”, bijt Mary haar jongere zus Catherine toe.
Comments are closed.