Tout filmliefhebbend Nederland kan de komende twee weken zijn hart ophalen: het filmfestival van Rotterdam is gisteren voor de 29ste keer van start gegaan.
Delen
Met ‘meer wereld- en filmpremières dan ooit tevoren.’ Delta bekeek drie films.
Het 29ste International Film Festival Rotterdam is een feit. De komende twee weken kan iedereen zich vergapen aan alles wat er op dit moment op filmgebied te vinden is, als we festivaldirecteur Simon Field mogen geloven. ,,Het is een zeer ambitieus festival. We hebben meer wereld- en internationale premières dan ooit tevoren. Meer en meer internationale distributeurs komen hier hun nieuwe films halen. Grote en commerciele films, maar ook eerste producties van nog onbekende filmmakers.”
Dat dit laatste één van de hoofddoelen van het festival blijft is te zien aan het programma. Vanuit alle uithoeken van de wereld brengen jonge nieuwe filmers hun producties tussen de nieuwe werken van oude gerenommeerde meesters.
Japan is hoofdthema met zowel films als moderne filmtechnieken en invloeden vanuit de multimedia, maar ook vanuit andere delen van Azië, Zuid-Amerika en Europa is veel te zien. Grote Hollywoodproducties zijn verweven met experimenten op de basis van het filmmaken in het ‘From Scratch’-programma, dat Field uitlegt als allegorie op het hedendaagse filmmaken: ,,Door nieuwe technieken wordt het filmmaken opnieuw, from scratch, uitgevonden.”
Uit het omvangrijke programma maakte Delta een kleine selectie ter voorbeschouwing: twee films uit het Verre Oosten en een uit de Amerikaanse filmindustrie.
No one less (Zhang Yimou)
Zhang Yimou is een oude bekende, hij maakte eerder ‘Het Rode Korenveld’ (1988), ‘Raise the Red Lantern’ (1991) en ‘The Story of Qui Ju’ (1992). In No one less stelt hij opnieuw de problemen van het Chinese platteland aan de kaak, in dit geval de armoede en de erbarmelijke staat van het onderwijs. Hij won er een Gouden Leeuw mee op het festival van Venetië.
In een afgelegen plattelandsdorpje is het dertienjarige meisje Wei de enige die kan invallen als de leraar van de kleine plaatselijke school zijn doodzieke moeder gaat verzorgen. Hij heeft weinig vertrouwen in haar, maar belooft haar een extra premie als bij zijn terugkomst alle kinderen nog aanwezig zijn. Als het ondeugende jongetje Huike naar de grote stad is verdwenen om geld voor zijn moeder te verdienen, reist Wei hem dan ook achterna. In een hopeloze zoektocht tussen de zwervers en bedelaars van een middelgrote Chinese stad houdt één doel haar op de been: Huike moet terug, er mag geen enkele leerling ontbreken.
Het verhaaltje is flinterdun. Maar de echtheid van de problematiek en de manier waarop jonge kinderen omgaan met de simpelste menselijke gevoelens maken dat de film toch diepweet te raken. Intrigerend is het wantrouwen waarmee de personages elkaar bejegenen, uit armoede altijd uit op een beetje meer geld en niet erg bereid om een ander te helpen.
Cops vs Thugs (Fukasaku Kinji)
In Cops vs Thugs van Fukasaku Kinji blijven de personages juist oppervlakkig, maar is het verhaal zo complex het nauwelijks te volgen is. Het is een onvervalste yakuza, een Japanse gangsterfilm, gebaseerd op een ware gebeurtenis in Hiroshima.
In een grauwe wereld van beton, achterkamers en sigaretten vechten verschillende gangs om de straten. Hoofdpersoon is een keiharde politieman, die loyaal wil blijven aan een oude strijdmakker bij een van de gangs. Harde mannen met hardemannenproblemen in een wereld waarin alles, ook de sex, in het teken staat van angst. De grootste waarheid lijkt dat gangsters en politie in feite één pot nat zijn: ze volgen beiden hun eigen wetten en codes. Idioot zijn de sla- en schopgeluiden in de vele harde gevechten, maar de film dateert dan ook van 1975.
The Insider (Michael Mann)
Met The Insider werd het 29ste filmfestival van Rotterdam gisteren geopend. De film van Michael Mann (onder meer bekend van Miami Vice en Heat) is een product van de commerciële filmfabriek Hollywood. Toch is The Insider meer dan een Hollywood-blockbuster, de film valt in het genre van speelfilms als All the president’s men die journalistieke integriteit als thema hebben.
Centraal staan de (sterk gedramatiseerde) gebeurtenissen rondom CBS News, die zo’n vijf jaar geleden plaatsvonden. Een voormalige werknemer van een grote tabaksfabrikant wil in 60 minutes, een programma van CBS, gevoelige bedrijfsinformatie prijsgeven. Informatie die zou aantonen dat fabrikanten opzettelijk manipuleerden met het nicotinegehalte in sigaretten. Wanneer de tabaksfabrikant de uitzending probeert te dwarsbomen wordt gefocust op producent Bergmann van 60 minutes, gespeeld door een bevlogen Al Pacino. Deze blijkt als een van de weinigen de grote druk aan te kunnen.
Vanaf het eerste moment is The Insider pakkend, zowel door het feit dat de toeschouwer soepel het verhaal ingezogen wordt als door de schitterende fotografie. Naarmate het verhaal vordert krijgt de film soms wat thrillerachtige trekjes. Hoe verder in de film, des te duidelijker wordt het politieke steekspel. De tirades van Al Pacino zijn bovendien om de vingers bij af te likken.
Tout filmliefhebbend Nederland kan de komende twee weken zijn hart ophalen: het filmfestival van Rotterdam is gisteren voor de 29ste keer van start gegaan. Met ‘meer wereld- en filmpremières dan ooit tevoren.’ Delta bekeek drie films.
Het 29ste International Film Festival Rotterdam is een feit. De komende twee weken kan iedereen zich vergapen aan alles wat er op dit moment op filmgebied te vinden is, als we festivaldirecteur Simon Field mogen geloven. ,,Het is een zeer ambitieus festival. We hebben meer wereld- en internationale premières dan ooit tevoren. Meer en meer internationale distributeurs komen hier hun nieuwe films halen. Grote en commerciele films, maar ook eerste producties van nog onbekende filmmakers.”
Dat dit laatste één van de hoofddoelen van het festival blijft is te zien aan het programma. Vanuit alle uithoeken van de wereld brengen jonge nieuwe filmers hun producties tussen de nieuwe werken van oude gerenommeerde meesters.
Japan is hoofdthema met zowel films als moderne filmtechnieken en invloeden vanuit de multimedia, maar ook vanuit andere delen van Azië, Zuid-Amerika en Europa is veel te zien. Grote Hollywoodproducties zijn verweven met experimenten op de basis van het filmmaken in het ‘From Scratch’-programma, dat Field uitlegt als allegorie op het hedendaagse filmmaken: ,,Door nieuwe technieken wordt het filmmaken opnieuw, from scratch, uitgevonden.”
Uit het omvangrijke programma maakte Delta een kleine selectie ter voorbeschouwing: twee films uit het Verre Oosten en een uit de Amerikaanse filmindustrie.
No one less (Zhang Yimou)
Zhang Yimou is een oude bekende, hij maakte eerder ‘Het Rode Korenveld’ (1988), ‘Raise the Red Lantern’ (1991) en ‘The Story of Qui Ju’ (1992). In No one less stelt hij opnieuw de problemen van het Chinese platteland aan de kaak, in dit geval de armoede en de erbarmelijke staat van het onderwijs. Hij won er een Gouden Leeuw mee op het festival van Venetië.
In een afgelegen plattelandsdorpje is het dertienjarige meisje Wei de enige die kan invallen als de leraar van de kleine plaatselijke school zijn doodzieke moeder gaat verzorgen. Hij heeft weinig vertrouwen in haar, maar belooft haar een extra premie als bij zijn terugkomst alle kinderen nog aanwezig zijn. Als het ondeugende jongetje Huike naar de grote stad is verdwenen om geld voor zijn moeder te verdienen, reist Wei hem dan ook achterna. In een hopeloze zoektocht tussen de zwervers en bedelaars van een middelgrote Chinese stad houdt één doel haar op de been: Huike moet terug, er mag geen enkele leerling ontbreken.
Het verhaaltje is flinterdun. Maar de echtheid van de problematiek en de manier waarop jonge kinderen omgaan met de simpelste menselijke gevoelens maken dat de film toch diepweet te raken. Intrigerend is het wantrouwen waarmee de personages elkaar bejegenen, uit armoede altijd uit op een beetje meer geld en niet erg bereid om een ander te helpen.
Cops vs Thugs (Fukasaku Kinji)
In Cops vs Thugs van Fukasaku Kinji blijven de personages juist oppervlakkig, maar is het verhaal zo complex het nauwelijks te volgen is. Het is een onvervalste yakuza, een Japanse gangsterfilm, gebaseerd op een ware gebeurtenis in Hiroshima.
In een grauwe wereld van beton, achterkamers en sigaretten vechten verschillende gangs om de straten. Hoofdpersoon is een keiharde politieman, die loyaal wil blijven aan een oude strijdmakker bij een van de gangs. Harde mannen met hardemannenproblemen in een wereld waarin alles, ook de sex, in het teken staat van angst. De grootste waarheid lijkt dat gangsters en politie in feite één pot nat zijn: ze volgen beiden hun eigen wetten en codes. Idioot zijn de sla- en schopgeluiden in de vele harde gevechten, maar de film dateert dan ook van 1975.
The Insider (Michael Mann)
Met The Insider werd het 29ste filmfestival van Rotterdam gisteren geopend. De film van Michael Mann (onder meer bekend van Miami Vice en Heat) is een product van de commerciële filmfabriek Hollywood. Toch is The Insider meer dan een Hollywood-blockbuster, de film valt in het genre van speelfilms als All the president’s men die journalistieke integriteit als thema hebben.
Centraal staan de (sterk gedramatiseerde) gebeurtenissen rondom CBS News, die zo’n vijf jaar geleden plaatsvonden. Een voormalige werknemer van een grote tabaksfabrikant wil in 60 minutes, een programma van CBS, gevoelige bedrijfsinformatie prijsgeven. Informatie die zou aantonen dat fabrikanten opzettelijk manipuleerden met het nicotinegehalte in sigaretten. Wanneer de tabaksfabrikant de uitzending probeert te dwarsbomen wordt gefocust op producent Bergmann van 60 minutes, gespeeld door een bevlogen Al Pacino. Deze blijkt als een van de weinigen de grote druk aan te kunnen.
Vanaf het eerste moment is The Insider pakkend, zowel door het feit dat de toeschouwer soepel het verhaal ingezogen wordt als door de schitterende fotografie. Naarmate het verhaal vordert krijgt de film soms wat thrillerachtige trekjes. Hoe verder in de film, des te duidelijker wordt het politieke steekspel. De tirades van Al Pacino zijn bovendien om de vingers bij af te likken.
Comments are closed.