Exclusief polymeren

Of we voor het college polymer chemistry komen. We knikken.

Binnen begrijpen we de hartelijkheid waarmee we zojuist ontvangen zijn. Welgeteld één andere student heeft de moeite genomen zijn warme bed voor een polymeerdouche te verwisselen. Bezorgd maakt dr. W.F.Jager een rondje door het gebouw, op zoek naar meer publiek. “Misschien staan ze voor de verkeerde zaal.”

Uiteindelijk bestaat het gehoor uit twee vermoeid ogende jongemannen, een opgewekt Aziatisch meisje en wij. Een beetje nerveus gaan we vooraan zitten. Om niet teveel op te vallen mompelen af en toe een onverstaanbaar antwoord op Jagers vragen. Als hij ons persoonlijk één van de twee beschikbare pakketjes lecture notes uitreikt, bekruipt ons een schuldgevoel. We zijn helemaal niet van plan dit vak werkelijk te volgen. Arme meneer Jager.

De introductielezing over classificatie van polymeren zit vol met ‘herhaling’ uit bachelorvakken, zodat het college ook voor ons aardig te volgen is. Na een vrolijke cartoon over tien decennia plastic, een aantal opwarmende grapjes en enkele historische anekdotes, verschijnt de eerste molecuulstructuur ten tonele. Jager kent alle mogelijke polymeren uit het hoofd, hoe je ze maakt en wat ze kunnen incluis. Er ontvouwt zich een wereld van ruimtelijke constellaties die kunnen omklappen, openbreken, en naar wens tot ladders, sterren of kristalroosters kunnen worden omgebouwd. Rustig smeert Jager polymeren over het bord uit, telt links en rechts wat atomen en perfectioneert zijn formules. Terwijl onze medestudenten inspiratieloos naar de blaadjes voor zich kijken, zitten wij ijverig te pennen.

Dan is het pauze en tijd voor het traditiegetrouwe kopje koffie, waar we op dit vroege tijdstip hard aan toe zijn. Pas in de kelder houdt onze speurtocht op. Helaas zijn materiaalkundigen niet gezegend met kwaliteitskoffie uit het restaurant, en dus moeten we het doen met de automaat. Op weg naar boven treffen we een dolende heer Jager, ook op zoek naar een bakje troost. Behulpzaam wijzen we hem onze vondst. Het zit de scheikundige niet mee vanochtend.

In het tweede uur gaat Jager door met de opsomming van verschillende methoden om polymeren te classificeren. Alle denkbare methoden komen aan bod, en worden waar mogelijk weergegeven in grafiekjes. Zo is er de uiterst handige polydispersity index, waarmee de polymeerdeskundigen niet alleen de zuiverheid van hun brouwsels kunnen bepalen, maar ook hun kansen op commercieel succes. “With a DPI between 1 and 1.2 you are regarded as a very skilled polymer chemist.” Jagers polymeren halen dat ongetwijfeld. Aan het eind van het college wil Jager weten of hij het college van volgende week naar vrijdag kan verplaatsen. Bij deze, meneer Jager, onze excuses, we zijn er niet.

Stan en Sander

(Foto: Stan en Sander)

TU-colleges saai? Stan en Sander sluipen binnen en doen verslag. Onaangekondigd, onbevangen, ongefundeerd.

Op de trappen voor collegezaal B van material science worden we door een vlotte docent met dito brilletje aangesproken. Of we voor het college polymer chemistry komen. We knikken.

Binnen begrijpen we de hartelijkheid waarmee we zojuist ontvangen zijn. Welgeteld één andere student heeft de moeite genomen zijn warme bed voor een polymeerdouche te verwisselen. Bezorgd maakt dr. W.F.Jager een rondje door het gebouw, op zoek naar meer publiek. “Misschien staan ze voor de verkeerde zaal.”

Uiteindelijk bestaat het gehoor uit twee vermoeid ogende jongemannen, een opgewekt Aziatisch meisje en wij. Een beetje nerveus gaan we vooraan zitten. Om niet teveel op te vallen mompelen af en toe een onverstaanbaar antwoord op Jagers vragen. Als hij ons persoonlijk één van de twee beschikbare pakketjes lecture notes uitreikt, bekruipt ons een schuldgevoel. We zijn helemaal niet van plan dit vak werkelijk te volgen. Arme meneer Jager.

De introductielezing over classificatie van polymeren zit vol met ‘herhaling’ uit bachelorvakken, zodat het college ook voor ons aardig te volgen is. Na een vrolijke cartoon over tien decennia plastic, een aantal opwarmende grapjes en enkele historische anekdotes, verschijnt de eerste molecuulstructuur ten tonele. Jager kent alle mogelijke polymeren uit het hoofd, hoe je ze maakt en wat ze kunnen incluis. Er ontvouwt zich een wereld van ruimtelijke constellaties die kunnen omklappen, openbreken, en naar wens tot ladders, sterren of kristalroosters kunnen worden omgebouwd. Rustig smeert Jager polymeren over het bord uit, telt links en rechts wat atomen en perfectioneert zijn formules. Terwijl onze medestudenten inspiratieloos naar de blaadjes voor zich kijken, zitten wij ijverig te pennen.

Dan is het pauze en tijd voor het traditiegetrouwe kopje koffie, waar we op dit vroege tijdstip hard aan toe zijn. Pas in de kelder houdt onze speurtocht op. Helaas zijn materiaalkundigen niet gezegend met kwaliteitskoffie uit het restaurant, en dus moeten we het doen met de automaat. Op weg naar boven treffen we een dolende heer Jager, ook op zoek naar een bakje troost. Behulpzaam wijzen we hem onze vondst. Het zit de scheikundige niet mee vanochtend.

In het tweede uur gaat Jager door met de opsomming van verschillende methoden om polymeren te classificeren. Alle denkbare methoden komen aan bod, en worden waar mogelijk weergegeven in grafiekjes. Zo is er de uiterst handige polydispersity index, waarmee de polymeerdeskundigen niet alleen de zuiverheid van hun brouwsels kunnen bepalen, maar ook hun kansen op commercieel succes. “With a DPI between 1 and 1.2 you are regarded as a very skilled polymer chemist.” Jagers polymeren halen dat ongetwijfeld. Aan het eind van het college wil Jager weten of hij het college van volgende week naar vrijdag kan verplaatsen. Bij deze, meneer Jager, onze excuses, we zijn er niet.

Stan en Sander

(Foto: Stan en Sander)