Een lauwe dis

‘Uit het hart gegrepen’ heet het resultaat van de inspanningen van MT-Ice (Matthijs Bolt) en Sjoebidoebidoerd (Sjoerd Smit). Vijf nummers staan erop en een melige in- en outtro. Geweldig van kwaliteit is het allemaal niet, grappig wel.

“Het maken van een cd is een heel leuke, creatieve ervaring en dat wensen wij iedereen toe, om dat te ervaren.” Met dit soort gortdroge, giechelige opmerkingen kletsen Bolt en Smit het begin van de cd vol.

Wat moet een luisteraar verwachten van een cd die zo begint? Nog meer gegiechel, gerag op gitaren, gebral? Nee dus. Op ‘Uit het hart gegrepen’ staan rustige Nederlandstalige liefdesliefjes-met-een-knipoog en korte raps waarin Bolt en Smit elkaar ‘dissen’.

Voor dat laatste heeft IO’er Smit een mooie aanleiding, want Bolt stopte al snel met bouwkunde in Delft om in Rotterdam economie te gaan doen. Hij rapt: “Wie noemt zich nou MT-Ice? Je lijkt op die gast uit Family Ties.” En: “Zelfs bouwkunde was jou te zwaar. Ga naar Rotterdam, poepzak.”

MT-Ice geeft twee nummers later antwoord: “Sjoerd Smit vraagt gewoon om een lauwe dis. Als je MT-Ice dist, dan dis je jezelf, mother fucker. Sjoerd Smit, Sjoerd Shit.”

Maar wat hebben nummers als deze te maken met ‘gevoelige’ liedjes als ‘Je zou me bellen’ en ‘Anne Marie Jose’?

Bolt verwijst desgevraagd naar de titel van de cd. “Het is uit het hart gegrepen. We zingen met zijn tweeën over de liefde, en onderwijl krijgen we zogenaamd ruzie. Dat is een grapje tussendoor.”

Niet dat de rest zo zwaar is dat dat nodig was. Bolt en Smit maken diverse malen duidelijk dat deze cd geen serieus project was.

En toch, volgens Bolt is zijn nummer ‘Anne Marie Jose’ niet helemaal uit de lucht gegrepen. “Anne Marie Jose bestaat niet, het is niet iemand die we kennen. Het nummer gaat over een man die het een paar jaar moeilijk heeft gehad en zich afvraagt waarvoor hij het allemaal doet. Totdat hij haar ziet. Dat is enigszins autobiografisch.”

In ‘Je zou me bellen’, dat is geschreven door Smit, gaat het ook al niet zo goed met de ‘hoofdpersoon’ van het verhaal. “Een week van verlangen, maar een enkel doel. Ik eet de pizza die ik me voel. Ongeduldig en verloren, zie ik ineens het licht. Als jij me niet wilt bellen, stuur ik wel een bericht.”

Ondanks het niet te beste geluid van ‘Uit het hart gegrepen’ hebben Bolt en Smit wel wat navraag gehad van mensen die de cd wilden hebben. “Vandaar dat we er binnenkort honderd willen maken”, vertelt Bolt. “Maar misschien moeten we hem dan eerst wat beter opnemen.” Nu was de cd ‘ook enigszins maatschappijkritisch bedoeld’, vertelt hij. “Want tegenwoordig draai je wel heel snel een liedje en een cd in elkaar.”

(Foto: Hans Stakelbeek/FMAX)

‘Uit het hart gegrepen’ heet het resultaat van de inspanningen van MT-Ice (Matthijs Bolt) en Sjoebidoebidoerd (Sjoerd Smit). Vijf nummers staan erop en een melige in- en outtro. Geweldig van kwaliteit is het allemaal niet, grappig wel.

“Het maken van een cd is een heel leuke, creatieve ervaring en dat wensen wij iedereen toe, om dat te ervaren.” Met dit soort gortdroge, giechelige opmerkingen kletsen Bolt en Smit het begin van de cd vol.

Wat moet een luisteraar verwachten van een cd die zo begint? Nog meer gegiechel, gerag op gitaren, gebral? Nee dus. Op ‘Uit het hart gegrepen’ staan rustige Nederlandstalige liefdesliefjes-met-een-knipoog en korte raps waarin Bolt en Smit elkaar ‘dissen’.

Voor dat laatste heeft IO’er Smit een mooie aanleiding, want Bolt stopte al snel met bouwkunde in Delft om in Rotterdam economie te gaan doen. Hij rapt: “Wie noemt zich nou MT-Ice? Je lijkt op die gast uit Family Ties.” En: “Zelfs bouwkunde was jou te zwaar. Ga naar Rotterdam, poepzak.”

MT-Ice geeft twee nummers later antwoord: “Sjoerd Smit vraagt gewoon om een lauwe dis. Als je MT-Ice dist, dan dis je jezelf, mother fucker. Sjoerd Smit, Sjoerd Shit.”

Maar wat hebben nummers als deze te maken met ‘gevoelige’ liedjes als ‘Je zou me bellen’ en ‘Anne Marie Jose’?

Bolt verwijst desgevraagd naar de titel van de cd. “Het is uit het hart gegrepen. We zingen met zijn tweeën over de liefde, en onderwijl krijgen we zogenaamd ruzie. Dat is een grapje tussendoor.”

Niet dat de rest zo zwaar is dat dat nodig was. Bolt en Smit maken diverse malen duidelijk dat deze cd geen serieus project was.

En toch, volgens Bolt is zijn nummer ‘Anne Marie Jose’ niet helemaal uit de lucht gegrepen. “Anne Marie Jose bestaat niet, het is niet iemand die we kennen. Het nummer gaat over een man die het een paar jaar moeilijk heeft gehad en zich afvraagt waarvoor hij het allemaal doet. Totdat hij haar ziet. Dat is enigszins autobiografisch.”

In ‘Je zou me bellen’, dat is geschreven door Smit, gaat het ook al niet zo goed met de ‘hoofdpersoon’ van het verhaal. “Een week van verlangen, maar een enkel doel. Ik eet de pizza die ik me voel. Ongeduldig en verloren, zie ik ineens het licht. Als jij me niet wilt bellen, stuur ik wel een bericht.”

Ondanks het niet te beste geluid van ‘Uit het hart gegrepen’ hebben Bolt en Smit wel wat navraag gehad van mensen die de cd wilden hebben. “Vandaar dat we er binnenkort honderd willen maken”, vertelt Bolt. “Maar misschien moeten we hem dan eerst wat beter opnemen.” Nu was de cd ‘ook enigszins maatschappijkritisch bedoeld’, vertelt hij. “Want tegenwoordig draai je wel heel snel een liedje en een cd in elkaar.”

(Foto: Hans Stakelbeek/FMAX)