Vorige week eindigde deze rubriek met de vraag: “Hoe komt het dat publiek na een voorstelling na enige tijd in hetzelfde ritme gaat klappen?”De (inmiddels bekende voor deze rubriek) Johan Kelderman, 38stejaars fenomenologie, schrijft hierover het volgende: “Het sleutelwoord bij deze kwestie is ‘saamhorigheid’.
Delen
We willen als publiek collectief onze waardering laten horen, en het is ongepast om je binnen dat publiek te profileren, zeker als je je goed vermaakt hebt.” Ik vraag me dan zelf nog af of de waardering voor een voorstelling gemeten kan worden aan het feit of er achteraf ritmisch geapplaudisseerd wordt of niet.
Kelderman geeft nog enkele weetjes over het fenomeen: “Overgang naar ritmisch applaus past het best bij het zogeheten ‘licht theater’. Na de Matthäus Passion werd vroeger nooit geklapt (een traditie uit respect voor de kerk .red.). Tegenwoordig wel, doordat het publiek zich als kenner wil manifesteren: wie klapt als eerste, en binnen hoeveel milliseconden na het laatste akkoord? Ritmisch klappen doet dit publiek (nog) niet, omdat men nog wel aanvoelt dat dat nu nog een stap te ver is voor de Matthäus.”
Met het volgende vraagstuk speel ik zelf al jaren, en tot nu toe hebben mijn medestudenten me geen voldoend antwoord kunnen geven. Het gaat om het volgende. Als je in de buurt van een radio met antenne staat, merk je vaak dat de ontvangst beter wordt naarmate je dichterbij de radio komt. Ik kan me van de middelbare school herinneren dat je lichaam uitstekend als antenne kan fungeren, dus het verschijnsel zou logisch kunnen zijn. Maar regelmatig gebeurt juist het omgekeerde van wat ik zojuist beschrijf: de radio gaat storen of stopt ermee als je in de buurt komt. Wat gebeurt hier? (IK)
Reacties of nieuwe vragen kun je wekelijks vóór maandag 16.00 uur mailen naar: waarom_daarom@yahoo.com. Maximaal vijftig woorden, en vergeet niet je naam, studie en studiejaar te vermelden!
Vorige week eindigde deze rubriek met de vraag: “Hoe komt het dat publiek na een voorstelling na enige tijd in hetzelfde ritme gaat klappen?”
De (inmiddels bekende voor deze rubriek) Johan Kelderman, 38stejaars fenomenologie, schrijft hierover het volgende: “Het sleutelwoord bij deze kwestie is ‘saamhorigheid’. We willen als publiek collectief onze waardering laten horen, en het is ongepast om je binnen dat publiek te profileren, zeker als je je goed vermaakt hebt.” Ik vraag me dan zelf nog af of de waardering voor een voorstelling gemeten kan worden aan het feit of er achteraf ritmisch geapplaudisseerd wordt of niet.
Kelderman geeft nog enkele weetjes over het fenomeen: “Overgang naar ritmisch applaus past het best bij het zogeheten ‘licht theater’. Na de Matthäus Passion werd vroeger nooit geklapt (een traditie uit respect voor de kerk .red.). Tegenwoordig wel, doordat het publiek zich als kenner wil manifesteren: wie klapt als eerste, en binnen hoeveel milliseconden na het laatste akkoord? Ritmisch klappen doet dit publiek (nog) niet, omdat men nog wel aanvoelt dat dat nu nog een stap te ver is voor de Matthäus.”
Met het volgende vraagstuk speel ik zelf al jaren, en tot nu toe hebben mijn medestudenten me geen voldoend antwoord kunnen geven. Het gaat om het volgende. Als je in de buurt van een radio met antenne staat, merk je vaak dat de ontvangst beter wordt naarmate je dichterbij de radio komt. Ik kan me van de middelbare school herinneren dat je lichaam uitstekend als antenne kan fungeren, dus het verschijnsel zou logisch kunnen zijn. Maar regelmatig gebeurt juist het omgekeerde van wat ik zojuist beschrijf: de radio gaat storen of stopt ermee als je in de buurt komt. Wat gebeurt hier? (IK)
Reacties of nieuwe vragen kun je wekelijks vóór maandag 16.00 uur mailen naar: waarom_daarom@yahoo.com. Maximaal vijftig woorden, en vergeet niet je naam, studie en studiejaar te vermelden!
Comments are closed.