Gecontroleerde chaos

r.ir. Gabriël Lodewijks (Werktuigbouwkunde, sectie transporttechniek en logistieke techniek)

Tussenstand: Halverwege

“Op de Europe Container Terminals (ECT) in de Rotterdamse haven rijden 150 automatisch gestuurde voertuigen (AGV’s) rond via vaste routes. Net als bij de spoorwegen, maken ze gebruik van een soort blokbewaking. Dat betekent dat als een AGV in een bepaald baanvak zit, andere AGV’s niet in dat vak mogen komen. Daardoor staan vaak onnodig veel voertuigen stil.

De AGV’s worden centraal bestuurd. Ik onderzoek of het mogelijk is om de voertuigen zelf de routes te laten bepalen. Daarmee haal ik me veel problemen op de hals, want de veilige centrale besturing valt weg. Het voertuig moet zelf beslissingen nemen. Dan zal de ECT er heel anders uitzien, veel chaotischer. Zoals op een drukke dag op Schiphol. Iedereen loopt er door elkaar. De mensen die hun vliegtuig moeten halen, willen zo snel mogelijk naar de gate en nemen dus de kortste weg. Maar mensen die alle tijd hebben, lopen met een grote boog om de drukte heen. Dat lijkt een grote chaos op het eerste gezicht, maar zoiets werkt goed. Dat wil ik de AGV’s ook aanleren.

Het voertuig krijgt bijvoorbeeld een transportopdracht vanuit het centrale systeem: waar iets naar toe moet en wanneer het daar moet zijn. Dan stippelt het voertuig zelf de route uit. Tijdens het rijden komt informatie binnen via de sensoren en het communicatienetwerk, bijvoorbeeld over de posities waar de andere AGV’s zijn. Mocht er toch een ander voertuig in de weg staan, dan moet de AGV uitwijken. Dat kan door simpele regels in te stellen. Bijvoorbeeld: altijd uitwijken naar rechts, zodat tegenliggende voertuigen elkaar niet kunnen raken.

De afgelopen twee jaar heb ik veel berekeningen en modellen gemaakt. In ons laboratorium beschik ik over schaalmodellen van AGV’s van ongeveer zestig centimeter. De komende twee jaar ga ik testen of de theorie overeenkomt met de praktijk. Daar verheug ik me op. Nu zie ik vooral prachtige simulaties op mijn computerscherm, maar ik kijk ernaar uit om de voertuigen met eigen ogen en volgens mijn systeem te zien rijden.

Als mijn systeem werkt, zullen bedrijven er in de toekomst niet omheen kunnen. Maar in de praktijk zal men zich nog lang aan proven technology houden, vermoed ik. Nu rijden de AGV’s 24 uur per dag, zeven dagen in week volgens de vaste routes. Dat systeem is veilig. Je zet het niet zomaar stil en verandert het ook niet eventjes. De voertuigen kosten een half miljoen euro, dus experimenteren wil men hier ook niet mee. De reactie vanuit de praktijk is daarom: laat eerst maar eens zien dat het werkt. En daar ga ik de komende twee jaar hard aan trekken.” (RV)

Naam: Ir. Mark Duinkerken (39)

Nationaliteit: Nederlandse

Onderwerp: Decentrale besturing van automatische voertuigsystemen

Promotor: Prof.dr.ir. Gabriël Lodewijks (Werktuigbouwkunde, sectie transporttechniek en logistieke techniek)

Tussenstand: Halverwege

“Op de Europe Container Terminals (ECT) in de Rotterdamse haven rijden 150 automatisch gestuurde voertuigen (AGV’s) rond via vaste routes. Net als bij de spoorwegen, maken ze gebruik van een soort blokbewaking. Dat betekent dat als een AGV in een bepaald baanvak zit, andere AGV’s niet in dat vak mogen komen. Daardoor staan vaak onnodig veel voertuigen stil.

De AGV’s worden centraal bestuurd. Ik onderzoek of het mogelijk is om de voertuigen zelf de routes te laten bepalen. Daarmee haal ik me veel problemen op de hals, want de veilige centrale besturing valt weg. Het voertuig moet zelf beslissingen nemen. Dan zal de ECT er heel anders uitzien, veel chaotischer. Zoals op een drukke dag op Schiphol. Iedereen loopt er door elkaar. De mensen die hun vliegtuig moeten halen, willen zo snel mogelijk naar de gate en nemen dus de kortste weg. Maar mensen die alle tijd hebben, lopen met een grote boog om de drukte heen. Dat lijkt een grote chaos op het eerste gezicht, maar zoiets werkt goed. Dat wil ik de AGV’s ook aanleren.

Het voertuig krijgt bijvoorbeeld een transportopdracht vanuit het centrale systeem: waar iets naar toe moet en wanneer het daar moet zijn. Dan stippelt het voertuig zelf de route uit. Tijdens het rijden komt informatie binnen via de sensoren en het communicatienetwerk, bijvoorbeeld over de posities waar de andere AGV’s zijn. Mocht er toch een ander voertuig in de weg staan, dan moet de AGV uitwijken. Dat kan door simpele regels in te stellen. Bijvoorbeeld: altijd uitwijken naar rechts, zodat tegenliggende voertuigen elkaar niet kunnen raken.

De afgelopen twee jaar heb ik veel berekeningen en modellen gemaakt. In ons laboratorium beschik ik over schaalmodellen van AGV’s van ongeveer zestig centimeter. De komende twee jaar ga ik testen of de theorie overeenkomt met de praktijk. Daar verheug ik me op. Nu zie ik vooral prachtige simulaties op mijn computerscherm, maar ik kijk ernaar uit om de voertuigen met eigen ogen en volgens mijn systeem te zien rijden.

Als mijn systeem werkt, zullen bedrijven er in de toekomst niet omheen kunnen. Maar in de praktijk zal men zich nog lang aan proven technology houden, vermoed ik. Nu rijden de AGV’s 24 uur per dag, zeven dagen in week volgens de vaste routes. Dat systeem is veilig. Je zet het niet zomaar stil en verandert het ook niet eventjes. De voertuigen kosten een half miljoen euro, dus experimenteren wil men hier ook niet mee. De reactie vanuit de praktijk is daarom: laat eerst maar eens zien dat het werkt. En daar ga ik de komende twee jaar hard aan trekken.” (RV)