Neo-nihilisme

Museumnacht in Rotterdam. Ieder jaar drukbezocht door een bizarre mix van clubbend, cultureel, bejaard en hip Nederland. Ik kan niet zeggen dat ik in nuchtere toestand moeiteloos de grootmeesters uit de zeventiende eeuw op penseelstreek kan onderscheiden, laat staan met een halve fles wijn op om twaalf uur ’s nachts. De schilderijtjes lijken dit te beseffen en staren verontwaardigd terug. In de chaos van onbegrijpelijke kunst, dj’s, theater, performing art, video, pissende robots van aluminiumfolie, drank en live optredens ben ik al mijn vrienden kwijtgeraakt en in een lege zaal omringd door kleine meesterwerkjes waar niemand naar kijkt, maakt een diep gevoel van wanhoop zich van mij meester. Dit is mijn generatie ten voeten uit! De toekomst van Nederland! Er is zoveel aanbod dat niemand meer weet waar te kijken. Laat staan wat we willen! Iedereen doet maar wat! De waarheid ziet iedereen vanuit zijn eigen beperkte perspectief, daar zijn we het over eens, dus die bestaat niet. Einde gesprek. En ondertussen produceert en consumeert iedereen er lustig op los, niet wetend of we nou een clubbende kunstliefhebber zijn of een kunstliefhebbende clubber. Kijken of feesten. Ik schrik op van een harde piep. “Hee! Waar ben je?! Vette party in die kerk!! CU there!!” Op straat bots ik tegen mijn dronken docent sustainable design op. Mijn laatste strohalm. “Great party huh?” “Yes. Just…maybe not so sustainable.” “Oooh! Who cares! It’s all about having fun!!” En terwijl ik hem nakijk, vloeit mijn laatste restje hoop op een betere wereld mee op de wind door de straten van de stad waar het altijd waait. Ik besluit mij te bekeren.

En zo sta ik zondagochtend in de Armiuskerk en dans ik in het laserlicht onder het orgel, met een biertje in mijn ene hand, een sigaret in de andere op de beats van dj Jucy en beleid met vijfhonderd eensgezinden ons nieuwe geloof. Halleluja!

ANNA NOYONS

Ik bevind mij voor het eerst van mijn leven op zondagochtend in de kerk. Dat krijg je ervan als je al het zondige in één nacht probeert tot je te nemen: feest, drank, drugs en kunst. Museumnacht in Rotterdam. Ieder jaar drukbezocht door een bizarre mix van clubbend, cultureel, bejaard en hip Nederland. Ik kan niet zeggen dat ik in nuchtere toestand moeiteloos de grootmeesters uit de zeventiende eeuw op penseelstreek kan onderscheiden, laat staan met een halve fles wijn op om twaalf uur ’s nachts. De schilderijtjes lijken dit te beseffen en staren verontwaardigd terug. In de chaos van onbegrijpelijke kunst, dj’s, theater, performing art, video, pissende robots van aluminiumfolie, drank en live optredens ben ik al mijn vrienden kwijtgeraakt en in een lege zaal omringd door kleine meesterwerkjes waar niemand naar kijkt, maakt een diep gevoel van wanhoop zich van mij meester. Dit is mijn generatie ten voeten uit! De toekomst van Nederland! Er is zoveel aanbod dat niemand meer weet waar te kijken. Laat staan wat we willen! Iedereen doet maar wat! De waarheid ziet iedereen vanuit zijn eigen beperkte perspectief, daar zijn we het over eens, dus die bestaat niet. Einde gesprek. En ondertussen produceert en consumeert iedereen er lustig op los, niet wetend of we nou een clubbende kunstliefhebber zijn of een kunstliefhebbende clubber. Kijken of feesten. Ik schrik op van een harde piep. “Hee! Waar ben je?! Vette party in die kerk!! CU there!!” Op straat bots ik tegen mijn dronken docent sustainable design op. Mijn laatste strohalm. “Great party huh?” “Yes. Just…maybe not so sustainable.” “Oooh! Who cares! It’s all about having fun!!” En terwijl ik hem nakijk, vloeit mijn laatste restje hoop op een betere wereld mee op de wind door de straten van de stad waar het altijd waait. Ik besluit mij te bekeren.

En zo sta ik zondagochtend in de Armiuskerk en dans ik in het laserlicht onder het orgel, met een biertje in mijn ene hand, een sigaret in de andere op de beats van dj Jucy en beleid met vijfhonderd eensgezinden ons nieuwe geloof. Halleluja!

ANNA NOYONS