Feestneuzen

Deze keer niet met een optocht door de binnenstad, maar langs de bars van de eerstejaarsclubs van het DSC. Daar wordt het jaarlijkse Kriminele gevierd. Het feest, dat normaal drie dagen duurt, is dit jaar met een dag verlengd omdat het Corps haar 32ste lustrum viert.

Op woensdagochtend zie ik mensen in hun verkleedoutfit naar huis zwalken. Op de Binnenwatersloot ligt een botje van een oermens naast een speelgoedzwaard. Ook thuis wijst alles op het verkleedfeest. De vloer plakt door het suikerwater (daarmee is je haar zo goed te touperen), overal slingeren kleren en de douchebak ziet groen van de schmink.

Voor mij gaat het feest op donderdag los. In een roze legging met daarover een rode onderbroek en een gele cape ben ik verkleed als Mega Mindy. Voor iedere zesjarige een ware superheld, voor de meeste studenten een totaal raadsel. In de rij worden we omringd door haaien, badeendjes, baby’s en boeven. Als we binnenkomen lijkt het niet zo druk, maar dat komt omdat een groep jongens zo cool verkleed is dat zij de zaal voor zich alleen hebben. Ze vormen samen een levensgrote tafelhandbaltafel. De jongens zitten met kokers aan elkaar vast en zijn verdeeld in een rood en een blauw team. Aan iedere buis ‘hangen’ vijf, vier of twee spelers in dezelfde kleur. Er zijn twee doelmannen die het doel, inclusief puntentelsysteem, aan hun lijf meesleuren. Het is een fantastisch gezicht. Als de wedstrijd voorbij is, gaan we naar boven. Daar staan suikerspinnen achter hun bar bier te tappen. Ze hebben de ruimte omgetoverd tot een ware snoepwinkel. Aan de wand hangen grote lijsten met daarachter popcorn, Engels drop en andere lekkernijen. Het is druk, maar gedanst wordt er niet echt. In de grotere zalen gaat het inmiddels wel helemaal los en ook in Lorre wordt er lekker gedanst en gesjanst. Een bodybuilder probeert een zelfmoordterrorist te versieren en een meisje, verkleed als junglevrouw, schudt demonstratief haar (nep)hangtieten.

Ik staak mijn verwoede poging om mijn outfit uit te leggen en dans mee tot in de vroege uurtjes. Dat het feest na deze avond nog lang niet voorbij is, wordt de volgende ochtend benadrukt door twee meisjes van het RedBull promoteam, die in mijn kamer staan. Het promoteam deelt op vrijdagochtend blikjes uit. “RedBull geeft je vleugels voor de laatste dag”, staat er op het etiket. En dat mag ook wel, zeker voor Eva. Trots zegt ze met hese stem: “Met mijn studie is het niet zo gelukt, maar Kriminele doe ik nominaal!” (CD)

Het haringhappen na hetcarnaval is nog geen maand geleden, maar opnieuw is er een run op schmink, gekleurde panty’s, pruiken, gekke gadgets en heel veel bier. Deze keer niet met een optocht door de binnenstad, maar langs de bars van de eerstejaarsclubs van het DSC. Daar wordt het jaarlijkse Kriminele gevierd. Het feest, dat normaal drie dagen duurt, is dit jaar met een dag verlengd omdat het Corps haar 32ste lustrum viert.

Op woensdagochtend zie ik mensen in hun verkleedoutfit naar huis zwalken. Op de Binnenwatersloot ligt een botje van een oermens naast een speelgoedzwaard. Ook thuis wijst alles op het verkleedfeest. De vloer plakt door het suikerwater (daarmee is je haar zo goed te touperen), overal slingeren kleren en de douchebak ziet groen van de schmink.

Voor mij gaat het feest op donderdag los. In een roze legging met daarover een rode onderbroek en een gele cape ben ik verkleed als Mega Mindy. Voor iedere zesjarige een ware superheld, voor de meeste studenten een totaal raadsel. In de rij worden we omringd door haaien, badeendjes, baby’s en boeven. Als we binnenkomen lijkt het niet zo druk, maar dat komt omdat een groep jongens zo cool verkleed is dat zij de zaal voor zich alleen hebben. Ze vormen samen een levensgrote tafelhandbaltafel. De jongens zitten met kokers aan elkaar vast en zijn verdeeld in een rood en een blauw team. Aan iedere buis ‘hangen’ vijf, vier of twee spelers in dezelfde kleur. Er zijn twee doelmannen die het doel, inclusief puntentelsysteem, aan hun lijf meesleuren. Het is een fantastisch gezicht. Als de wedstrijd voorbij is, gaan we naar boven. Daar staan suikerspinnen achter hun bar bier te tappen. Ze hebben de ruimte omgetoverd tot een ware snoepwinkel. Aan de wand hangen grote lijsten met daarachter popcorn, Engels drop en andere lekkernijen. Het is druk, maar gedanst wordt er niet echt. In de grotere zalen gaat het inmiddels wel helemaal los en ook in Lorre wordt er lekker gedanst en gesjanst. Een bodybuilder probeert een zelfmoordterrorist te versieren en een meisje, verkleed als junglevrouw, schudt demonstratief haar (nep)hangtieten.

Ik staak mijn verwoede poging om mijn outfit uit te leggen en dans mee tot in de vroege uurtjes. Dat het feest na deze avond nog lang niet voorbij is, wordt de volgende ochtend benadrukt door twee meisjes van het RedBull promoteam, die in mijn kamer staan. Het promoteam deelt op vrijdagochtend blikjes uit. “RedBull geeft je vleugels voor de laatste dag”, staat er op het etiket. En dat mag ook wel, zeker voor Eva. Trots zegt ze met hese stem: “Met mijn studie is het niet zo gelukt, maar Kriminele doe ik nominaal!” (CD)