Leden van Scaphatus, ondervereniging van studievereniging S.G. William Froude van maritieme techniek, gaven zondag een soort workshop sloeproeien, op het Rijn-Schiekanaal.
De demonstratie was onderdeel van een evenement van burgerroeivereniging DDS. “We hebben drie rondjes gevaren met DDS-leden”, vertelt woordvoerder Bart Fransen van Scaphatus. “De algemene reactie was, dat het wel erg zwaar was.” Het verschil met roeien in een gebruikelijke acht zit ‘m in de snelheid, zegt Fransen. “Een gewone acht weegt enkele tientallen kilo’s, onze sloep is 850 kilogram. Bovendien zitten de bankjes los, wat een heel andere techniek vergt. Wij roeien vooral met de rug en daarna met de armen. Bij gewone achten komt de meeste kracht uit je benen. Wedstrijden gaan bij sloeproeien tot over zestien kilometer. Bij gewoon roeien is dat meestal twee kilometer. Sloeproeien is meer een duursport dan een korte explosie van kracht.”
De tot zondag nog ongeslagen rugbyers van Thor ontbrak het zondag aan voldoende kracht om koploper Gouda in eigen stad te verslaan. De TU-studenten keerden met een 39-12 nederlaag op zak terug naar Delft. Daar konden ze vernemen dat de damesploeg van Thor een steek had laten vallen tegen The Bassets (17-27).
Elders op het sportcentrum bejubelden de hockeyers van DSHC hun vijfde zege. Dit keer was IJssel met 5-2 de klos. De corpsploeg is lijstaanvoerder in dezelfde tweede klasse waarin ook de rivalen van Dopie actief zijn. De wat minder goed op gang gekomen Virgilianen haalden zondag pas hun tweede punt binnen door in Brabant met 2-2 te remiseren met Waalwijk. De dames van DSHC verging het zondag wat minder, zij kregen met 5-1 klop van Leiden. De uit de tweede klasse gedegradeerde Dopie-dames doen het een afdeling lager ook niet best. Na de 7-1 nederlaag bij koploper Evergreen nemen de vrouwen een zeer bescheiden plaats in op de ranglijst.
Zeker niet bescheiden zijn de ambities van Olle Overbosch, die komend weekend debuteert op het WK sumoworstelen in Warschau. De bouwkundestudent maakte een stormachtige ontwikkeling door. Omdat hij zijn topjudocarrière niet goed kon combineren met zijn studie, stapte hij in 2008 over op het sumoworstelen. Binnen een jaar was hij Europees kampioen in de gewichtsklasse tot 85 kilo. In mei 2010 stond hij opnieuw in de finale, opnieuw tegenover de Bulgaar Georgiev. Dit keer moest hij zijn verlies accepteren. “Ik heb nog een tijdje gebaald, maar ben verder heel tevreden met mijn zilveren medaille”, liet hij naderhand weten. In augustus volgde een teleurstellende prestatie tijdens de World Games in Peking. In Warschau verwacht Overbosch, die twee trainingsweken in Bulgarije achter de rug heeft, ver te kunnen komen: “Er zijn een stuk of zes mensen die kans maken op de titel. Daar reken ik mijzelf ook bij.” Vandaag (donderdag) vertrekt hij met de Nederlandse ploeg naar Polen.
’The priest said it’s not a sin to kill if you don’t enjoy killing. My question is whether indifference is the same as enjoyment.’ This quote from Sergeant Espera, a US reconnaissance Marine depicted in the TV-miniseries Generation Kill got me thinking about indifference. Now, clearly there’s a difference between enjoyment and indifference. Indifference means you don’t care one way or another, while enjoyment implies that you take pleasure in what you’re doing. I like to think there aren’t many people who take pleasure in killing. But then comes the question: at what point does indifference become a sin? After all, just because you don’t care about something doesn’t necessarily make it right.
So here we are. Indifference. It seems inevitable that one way or another we all become indifferent. Indifferent to the suffering going on around the world or, closer to home, indifferent to others – how they behave and even their very existence. We are after all known as the apathetic generation, not knowing or caring about the wider world, uninterested in what’s happening beyond the small sphere in which our lives unfold.
I like to think I’m not like this. I was brought up with an awareness of other cultures, other countries. And I cared, was always interested, still am. And yet these days I hardly ever bother to watch the news. My mother’s favourite saying whenever she sits down to watch the news is: ‘Let’s see how the world is doing today’, to which my response is always, ‘Well, there’s probably a war somewhere, some politician stirring up trouble, a natural disaster, maybe an economic crisis or two.’
It’s not that I don’t care, just that the news always seems the same, and after a certain point I become indifferent, tune it out and eventually become immune to hearing about the latest calamity in a faraway land. Why does this happen? Is it media over-saturation, the fact that nowadays – with 24-hour news channels, the free newspapers thrown at us and internet – it’s impossible to avoid the news? So inevitably we just begin to ignore what is irrelevant to us as individuals. Maybe human nature simply won’t allow us to feel and care too much about all we hear. So we clamp down and shut out those events not directly concerning us. But is there an argument to be made that because we still care – even if we can’t do much to help – then we aren’t indifferent? Or does it become worse than indifference, turning into wilful ignorance of what’s happening in the world?
This leads to the question of personal responsibility. In the Netherlands for instance you have many opportunities to buy cheap, second-hand bikes, which is fine, unless the bike turns out to be stolen, in which case if the police find out, you are guilty of possessing stolen goods, fined and get a criminal record. According to the police, a defence claiming ignorance, of saying ‘I didn’t know it was stolen’, is not a valid excuse. It’s up to you to make sure before you buy the bike that it isn’t stolen. It’s your responsibility. So if that’s true in this one situation, shouldn’t the same logic apply to other aspects of life?
If you buy clothes, shoes, furniture, made by companies that abuse their workers or source materials from environmentally-damaging places, how much are you responsible for the workers’ sufferings and the depletion of the rainforests? How much do you choose to care about the world around you?
Lucia Wamiti, from Kenya, is a BSc student studying aerospace engineering
Comments are closed.