Amerikaanse onderzoekers ontwikkelden een robot die kopieën maakt van zichzelf. Het begin van een heel nieuw hoofdstuk in de robotica, vinden experts: dat van de evoluerende robot.
Geef toe, op het filmpje (te zien via de link onderaan dit artikel) ziet het er spectaculair uit. Hod Lipson en collega’s van de Amerikaanse Cornell University hebben een robot gemaakt die zichzelf voortplant. De machine pakt van tevoren klaargelegde blokjes op, en klikt ze met elektromagneten aaneen tot een nieuw exemplaar van zichzelf.
“Het nieuwe is dat deze robots bestaan uit allemaal dezelfde onderdelen”, reageert robotbouwer ir. Martijn Wisse vanuit de VS. “Dat maakt deze oplossing ‘schaalbaar’. Om een complexere robot te bouwen, heb je alleen maar meer blokjes nodig, en een goed bouwplan, maar niet meer verschillende soorten blokjes.” Helemaal nieuw zijn machines die kopieën maken van zichzelf niet, weet Wisse. “Er bestaat er ook een van lego-onderdelen. Op een tafel rijdt een robot rond gemaakt van vijf verschillende onderdelen, die ook los op de tafel liggen. De robot pikt ze een voor en op en zet ze aan elkaar.”
Wisse’s collega ir. Daan Hobbelen is vooral gecharmeerd van de eenvoud van de blokkenrobot. “Het idee om met simpele regels complexe taken te verrichten is heel interessant. De meest kansrijke manier om complexe taken na te bootsen, is door een aantal eenvoudige stappen te zetten, en die dan op te tellen, om te kijken of je uiteindelijk ook complexe taken kunt uitvoeren. Zo werken wij ook aan het lopen van robots.”
Dr.ir. Pieter Jonker van de patroonherkenningsgroep van Technische Natuurkunde én van het robotvoetbal voorziet de volgende stap: robots die aan evolutie doen. “Hod Lipson heeft nu nog een keihard programma ingebouwd: als een blokje deze input heeft, dan moet ik hij dat doen.” Met zelflerende software kan het ook, weet Jonker. “Uit computersimulaties blijkt dat je met heel simpele vormen en een beperkte set spelregels eindeloos veel complexe vormen kunt laten ontstaan. Dit is een soort gereedschapskist om zulke experimenten ook in het echt uit te voeren. Je hoeft alleen maar voedsel toe te dienen, in de vorm van nieuwe blokjes en energie.”
Jonker denkt aan de ruimtevaart. “Zeker als je die blokjes kleiner zou maken, zou je er erg leuke dingen mee kunnen doen. Je sjouwt dan een pakket van die blokjes naar Mars, en laat ze daar robots in allerlei varianten bouwen, door lerende algoritmes toe te passen. Je geeft ze bijvoorbeeld als opdracht om rotsblokken te dragen, en je zult dan zien dat je robots krijgt die goed zijn in het sjouwen van grote rotsblokken, en robots die gespecialiseerd zijn in kleine rotsblokken.”
Waarmee robots verdacht veel beginnen te lijken op levende wezens, vindt ook Wisse. “Hod presenteert een nieuwe formulering van wat zelfreplicatie nou precies betekent. Het is een glijdende schaal, waarbij die robot van hem nog helemaal aan de ene kant zit, en mens en dier helemaal aan de andere kant.” (MK)
www.delta.tudelft.nl/images/robots.mpeg
Geef toe, op het filmpje (te zien via de link onderaan dit artikel) ziet het er spectaculair uit. Hod Lipson en collega’s van de Amerikaanse Cornell University hebben een robot gemaakt die zichzelf voortplant. De machine pakt van tevoren klaargelegde blokjes op, en klikt ze met elektromagneten aaneen tot een nieuw exemplaar van zichzelf.
“Het nieuwe is dat deze robots bestaan uit allemaal dezelfde onderdelen”, reageert robotbouwer ir. Martijn Wisse vanuit de VS. “Dat maakt deze oplossing ‘schaalbaar’. Om een complexere robot te bouwen, heb je alleen maar meer blokjes nodig, en een goed bouwplan, maar niet meer verschillende soorten blokjes.” Helemaal nieuw zijn machines die kopieën maken van zichzelf niet, weet Wisse. “Er bestaat er ook een van lego-onderdelen. Op een tafel rijdt een robot rond gemaakt van vijf verschillende onderdelen, die ook los op de tafel liggen. De robot pikt ze een voor en op en zet ze aan elkaar.”
Wisse’s collega ir. Daan Hobbelen is vooral gecharmeerd van de eenvoud van de blokkenrobot. “Het idee om met simpele regels complexe taken te verrichten is heel interessant. De meest kansrijke manier om complexe taken na te bootsen, is door een aantal eenvoudige stappen te zetten, en die dan op te tellen, om te kijken of je uiteindelijk ook complexe taken kunt uitvoeren. Zo werken wij ook aan het lopen van robots.”
Dr.ir. Pieter Jonker van de patroonherkenningsgroep van Technische Natuurkunde én van het robotvoetbal voorziet de volgende stap: robots die aan evolutie doen. “Hod Lipson heeft nu nog een keihard programma ingebouwd: als een blokje deze input heeft, dan moet ik hij dat doen.” Met zelflerende software kan het ook, weet Jonker. “Uit computersimulaties blijkt dat je met heel simpele vormen en een beperkte set spelregels eindeloos veel complexe vormen kunt laten ontstaan. Dit is een soort gereedschapskist om zulke experimenten ook in het echt uit te voeren. Je hoeft alleen maar voedsel toe te dienen, in de vorm van nieuwe blokjes en energie.”
Jonker denkt aan de ruimtevaart. “Zeker als je die blokjes kleiner zou maken, zou je er erg leuke dingen mee kunnen doen. Je sjouwt dan een pakket van die blokjes naar Mars, en laat ze daar robots in allerlei varianten bouwen, door lerende algoritmes toe te passen. Je geeft ze bijvoorbeeld als opdracht om rotsblokken te dragen, en je zult dan zien dat je robots krijgt die goed zijn in het sjouwen van grote rotsblokken, en robots die gespecialiseerd zijn in kleine rotsblokken.”
Waarmee robots verdacht veel beginnen te lijken op levende wezens, vindt ook Wisse. “Hod presenteert een nieuwe formulering van wat zelfreplicatie nou precies betekent. Het is een glijdende schaal, waarbij die robot van hem nog helemaal aan de ene kant zit, en mens en dier helemaal aan de andere kant.” (MK)
www.delta.tudelft.nl/images/robots.mpeg
Comments are closed.