De meeste functies hebben een inhoudsloze naam. Een ambtenaar heeft een ambt; een directeur geeft richting aan; a manager barely manages en over een makelaar zullen we het maar niet hebben.
Professor, dat klinkt ons hooggeleerd in de oren, maar eigenlijk betekent het heel weinig. In Italië heet een kleuterjuf al professor en in de Verenigde Staten staat een professor maatschappelijk op hetzelfde niveau als een gemeentelijk hygiëne-expert (putjesschepper). En zo hoort het ook, want alleen op die manier houd je de echten over.
Nu denk ik dat je in wiskunde sowieso alleen de echten overhoudt, want een wiskundige heeft ongeveer dezelfde status als een Marokkaanse hangjongere in Urk. ‘Wat zijn hiervan de toepassingen’, wil men altijd weten, op de dreigende toon van een Urker oom agent, die liever een hangjongere lastigvalt dan de penoze op de visafslag. Men zou juist blij moeten zijn dat een wiskundige zo weinig kwaad kan.
In de Verenigde Staten zat ik in het vliegtuig naast een vriendelijke jongeman, die er achter kwam dat ik een wiskundige ben. “A math professor, that is sooo cool”, jubelde hij. Dit was de eerste en ongetwijfeld meteen ook de laatste keer dat mijn professie zo uitbundig werd begroet. Het moest ook wel gebeuren in de Verenigde Staten, want daar wonen heel veel van die hinderlijk positieve Ratelbanden. De jongeman had waarschijnlijk net zo gejubeld als hij achter mijn drugsverslaving was gekomen. Hij kwam wel achter mijn Nederlandse nationaliteit, wat ongeveer op hetzelfde neerkomt; meteen wilde hij de marktconforme prijs van xtc weten. Daarna schakelde hij over op zijn eigen universitaire belevenissen. Hij had bijna zijn BA in business en moest alleen nog een statistiektentamen halen, maar dat was geen probleem. De jongeman had een jongedame ingehuurd om al zijn wiskundetentamens te halen â raison van 250 dollar per stuk. De geslachtsverwisseling viel niet op, want de toets was via dat nieuwe medium van kennisverspreiding: internet. “Cool”, zei ik.
Robbert Fokkink
De meeste functies hebben een inhoudsloze naam. Een ambtenaar heeft een ambt; een directeur geeft richting aan; a manager barely manages en over een makelaar zullen we het maar niet hebben. Professor, dat klinkt ons hooggeleerd in de oren, maar eigenlijk betekent het heel weinig. In Italië heet een kleuterjuf al professor en in de Verenigde Staten staat een professor maatschappelijk op hetzelfde niveau als een gemeentelijk hygiëne-expert (putjesschepper). En zo hoort het ook, want alleen op die manier houd je de echten over.
Nu denk ik dat je in wiskunde sowieso alleen de echten overhoudt, want een wiskundige heeft ongeveer dezelfde status als een Marokkaanse hangjongere in Urk. ‘Wat zijn hiervan de toepassingen’, wil men altijd weten, op de dreigende toon van een Urker oom agent, die liever een hangjongere lastigvalt dan de penoze op de visafslag. Men zou juist blij moeten zijn dat een wiskundige zo weinig kwaad kan.
In de Verenigde Staten zat ik in het vliegtuig naast een vriendelijke jongeman, die er achter kwam dat ik een wiskundige ben. “A math professor, that is sooo cool”, jubelde hij. Dit was de eerste en ongetwijfeld meteen ook de laatste keer dat mijn professie zo uitbundig werd begroet. Het moest ook wel gebeuren in de Verenigde Staten, want daar wonen heel veel van die hinderlijk positieve Ratelbanden. De jongeman had waarschijnlijk net zo gejubeld als hij achter mijn drugsverslaving was gekomen. Hij kwam wel achter mijn Nederlandse nationaliteit, wat ongeveer op hetzelfde neerkomt; meteen wilde hij de marktconforme prijs van xtc weten. Daarna schakelde hij over op zijn eigen universitaire belevenissen. Hij had bijna zijn BA in business en moest alleen nog een statistiektentamen halen, maar dat was geen probleem. De jongeman had een jongedame ingehuurd om al zijn wiskundetentamens te halen â raison van 250 dollar per stuk. De geslachtsverwisseling viel niet op, want de toets was via dat nieuwe medium van kennisverspreiding: internet. “Cool”, zei ik.
Robbert Fokkink
Comments are closed.