Catherine

De resultaten zijn schokkend. Rico en Michael, vertel eens, hoeveel bier wordt er nou gedronken in Delft?”

Ik kijk de studio in. Twee busladingen identieke bejaarden kijken terug. Ik noem een getal. De bejaarden slaan hun handen voor hun mond. Als ik een heel ander getal had genoemd zouden ze ook hun handen voor hun mond geslagen hebben. Het is het type bejaarden dat altijd de handen voor de mond slaat. ,,Da’s een zwembad vol bier”, zegt Catherine. ,,Een schokkend gegeven.” Ik vind het eigenlijk alleen maar een schokkend suf gegeven en mompel dat ik het best vind meevallen. Net als het feit dat een Delftenaar gemiddeld maar negen à zeventien bier per week drinkt. Dat is zelfs gezond. Maar de bejaarden halen hun handen niet meer voor hun mond vandaan.

Een week daarvoor had Robbie Muntz ons gevraagd of we mee wilden doen aan het tv-programma ‘Catherine’. Robbie Muntz is de regelneef van Catherine Keijl. ,,Jullie zijn deskundigen”, had hij gezegd. ,,Het gaat over drank. We gaan over jullie artikel praten.” Hij bedoelde een artikel over drank en studenten, dat een jaar geleden in de Delta had gestaan, en dat blijkbaar nu al in Hilversum was beland. We besloten het maar te doen. En zo kwamen we vorige week donderdag op het podium terecht bij de talkshow van Catherine Keijl.

Eerst zitten we bijna alleen op het podium, maar tijdens elk reclameblok komen er nieuwe stoelen met nieuwe gasten bij. De bezetting is een beetje dun. Waar Oprah Winfrey minstens moeders van door dronkaards doodgereden kindertjes gehad zou hebben, en echte alcoholisten met flessen in hun binnenzak, moet Catherine het doen met een ex-verslaafde caféhouder, een ex-verslaafde Haagse Harry, een paar scholieren, wat hulpverleners en met ons. De Haagse Harry heet Tattoo Rob. Hij zit onder de tattoos. Vorige week was hij ook al bij ‘Catherine’. Toen ging het over tattoos. En de week daarvoor zat hij ook in de uitzending, toen het over dialecten ging. Catherines programma heeft bestaansrecht zolang Tattoo Rob bestaat.

Er zitten dus geen echte drinkers op het podium, wat een beetje raar is in een programma over drank. Daarom wijzen de toeschouwers Rico en mij maar aan als drinkers. Hoewel we in de allereerste vraag van Catherine nog aangeduid worden als onderzoekers, worden we daarna snel geïdentificeerd met De Studenten die we onderzocht hebben. Waarschijnlijk komt dat ook doordat wij zelf de uitkomsten van het onderzoek wel vinden meevallen. Echte onderzoekers vinden namelijk nooit dat hun resultaten meevallen; echte onderzoekers vinden hun resultaten altijd bijzonder schokkend.

Wij dus niet en zo krijgen Rico en ik te horen dat wíj elke week zestig bier drinken en stiefels hakken en mensen aan de deurmat spijkeren als we weer aan het afklemmen zijn tijdens de dictatorverkiezing op De Zaak. Is ook zo, natuurlijk. We lachen ons de barsten in de schmink. De bejaarden zitten inmiddels met twee handen voor hun mond geslagen.

In de taxi terug probeer ik te bedenken hoe we overgekomen zijn. Niet dat dat iets uitmaakt: de uitzending is op Koninginnedag. Niemand die kijkt; mensen hebben wel wat anders aan hun hoofd op Koninginnedag. Zuipen bijvoorbeeld.

,,Onze eerste twee gasten zijn twee Delftse studenten die voor hun universiteitskrant een onderzoek hebben uitgevoerd naar het drankgebruik onder studenten. De resultaten zijn schokkend. Rico en Michael, vertel eens, hoeveel bier wordt er nou gedronken in Delft?”

Ik kijk de studio in. Twee busladingen identieke bejaarden kijken terug. Ik noem een getal. De bejaarden slaan hun handen voor hun mond. Als ik een heel ander getal had genoemd zouden ze ook hun handen voor hun mond geslagen hebben. Het is het type bejaarden dat altijd de handen voor de mond slaat. ,,Da’s een zwembad vol bier”, zegt Catherine. ,,Een schokkend gegeven.” Ik vind het eigenlijk alleen maar een schokkend suf gegeven en mompel dat ik het best vind meevallen. Net als het feit dat een Delftenaar gemiddeld maar negen à zeventien bier per week drinkt. Dat is zelfs gezond. Maar de bejaarden halen hun handen niet meer voor hun mond vandaan.

Een week daarvoor had Robbie Muntz ons gevraagd of we mee wilden doen aan het tv-programma ‘Catherine’. Robbie Muntz is de regelneef van Catherine Keijl. ,,Jullie zijn deskundigen”, had hij gezegd. ,,Het gaat over drank. We gaan over jullie artikel praten.” Hij bedoelde een artikel over drank en studenten, dat een jaar geleden in de Delta had gestaan, en dat blijkbaar nu al in Hilversum was beland. We besloten het maar te doen. En zo kwamen we vorige week donderdag op het podium terecht bij de talkshow van Catherine Keijl.

Eerst zitten we bijna alleen op het podium, maar tijdens elk reclameblok komen er nieuwe stoelen met nieuwe gasten bij. De bezetting is een beetje dun. Waar Oprah Winfrey minstens moeders van door dronkaards doodgereden kindertjes gehad zou hebben, en echte alcoholisten met flessen in hun binnenzak, moet Catherine het doen met een ex-verslaafde caféhouder, een ex-verslaafde Haagse Harry, een paar scholieren, wat hulpverleners en met ons. De Haagse Harry heet Tattoo Rob. Hij zit onder de tattoos. Vorige week was hij ook al bij ‘Catherine’. Toen ging het over tattoos. En de week daarvoor zat hij ook in de uitzending, toen het over dialecten ging. Catherines programma heeft bestaansrecht zolang Tattoo Rob bestaat.

Er zitten dus geen echte drinkers op het podium, wat een beetje raar is in een programma over drank. Daarom wijzen de toeschouwers Rico en mij maar aan als drinkers. Hoewel we in de allereerste vraag van Catherine nog aangeduid worden als onderzoekers, worden we daarna snel geïdentificeerd met De Studenten die we onderzocht hebben. Waarschijnlijk komt dat ook doordat wij zelf de uitkomsten van het onderzoek wel vinden meevallen. Echte onderzoekers vinden namelijk nooit dat hun resultaten meevallen; echte onderzoekers vinden hun resultaten altijd bijzonder schokkend.

Wij dus niet en zo krijgen Rico en ik te horen dat wíj elke week zestig bier drinken en stiefels hakken en mensen aan de deurmat spijkeren als we weer aan het afklemmen zijn tijdens de dictatorverkiezing op De Zaak. Is ook zo, natuurlijk. We lachen ons de barsten in de schmink. De bejaarden zitten inmiddels met twee handen voor hun mond geslagen.

In de taxi terug probeer ik te bedenken hoe we overgekomen zijn. Niet dat dat iets uitmaakt: de uitzending is op Koninginnedag. Niemand die kijkt; mensen hebben wel wat anders aan hun hoofd op Koninginnedag. Zuipen bijvoorbeeld.