Just another day at the office: een dagje werken op het kantoor van de TU Delft in Brazilië. Tussen de klompen vertellen twee Braziliaanse onderzoekers over hun werk aan een duurzame economie.
We dropped the bags in the room and went for a nice welcome lunch together. Afterwards, Hai showed us around in the city and we dropped by the ATM machine to get millions of Dongs!
Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Het plan was om de twee Delftse hoogleraren die iedere maand in Brazilië zijn deze week zoveel mogelijk te volgen tijdens hun werk. Maar op de agenda van Patricia Osseweijer en Luuk van der Wielen is voor een buitenstaander geen grip te krijgen. Ik heb mijn pogingen daartoe dus maar snel gestaakt. Terwijl zij in Sao Paulo zitten, beman ik vandaag het kantoor van de TU Delft in Brazilië op de bovenste verdieping van de faculteit Nipe, die vertaald het ‘Interdisciplinair Centrum van Energie Planning’ heet.
Het kantoor telt één grote kamer met een vergadertafel, twee bureaus en wat losse tafels. Er zijn klompen (grote en sleutelhangers), een Braziliaans en een Nederlands vlaggetje. De telefoons werken (ik laat ze overgaan), er zijn wifi, een printer en airconditioning. De plaquette die (toen nog) prins Willem-Alexander drie jaar geleden onthulde bij de opening van het Delftse kantoor in Campinas staat midden in de ruimte. Hier zat Ernst-Jan Bakker toen hij directeur was van dit kantoor. Hoewel zijn contract een paar maanden geleden is afgelopen, staat zijn naam nog op de deur.
De ruimte staat nu een groot deel van de tijd leeg. Promovendus Ramses Molijn werkt hier soms als hij rust zoekt of als hij ’s middags wil tennissen in het sportcentrum hier vlakbij. Osseweijer en Van der Wielen komen hier als ze in Campinas zijn. Fabiana Gama Viana en Lilian de Andrade Paulino, die de dagelijkse gang van zaken regelen, zitten op de begane grond. Ze doen ook ander werk voor de faculteit. Vandaag moeten ze professor en Nipe-hoofd Telma Teixeira Franco helpen op tijd een aanvraag in te dienen voor een grote onderzoekssubsidie. “Er is nog zo ongelooflijk veel te doen”, verzucht de hoogzwangere Gama Viana. Ondanks hun herhaalde aanbod me te helpen waar nodig, laat ik ze na een korte kennismaking met rust.
Bosproducten
Ik interview Oscar Zalla Sampaio Neto (48), docent aan de Universidade Federal de Mato Grosso. Hij is ook promovendus aan deze universiteit, Unicamp (wat klinkt als: oenikampi). Hij komt hier naartoe, omdat ik geen auto heb in dit land waar niemand lijkt te lopen. Hij is nog niet binnen, of hij wil weten of ik hulp nodig heb met iets. “Lunch? Ik neem je mee.”
Maar eerst vertelt hij over zijn onderzoek. Sampaio zoekt naar een methode om met ethanol olie te halen uit ‘bosproducten’ zoals noten, zaden en fruit . “Het moet weinig kosten”, vertelt hij, af en toe lachend om zijn eigen gezoek naar Engelse woorden. “Ook moet het gebruiksgemak groot zijn en het moet op kleine schaal werken, want dit is bedoeld voor kleine, plattelandsgemeenschappen.”
Maar vooral, en daar komt zijn connectie met Patricia Osseweijer vandaan, wil hij daarbij rekening houden met sociale en milieu-aspecten. Hij wil ontbossing tegengaan, kleine boeren nieuwe afzetmarkten voor bosproducten wijzen. “We moeten de industrie en de lokale gemeenschappen daarbij betrekken. Hoe je dat alles integreert, hoop ik in Delft te leren.” In december hoort Sampaio of zijn aanvraag voor een beurs wordt toegekend.
Kilorestaurant
Na de lunch met Sampaio in een kilorestaurant (je neemt van het buffet wat je wilt, laat je bord wegen en betaalt vrijwel niets voor vers en lekker eten) spreek ik met Andreia Marques. Ook zij doet haar onderzoek in samenspraak met Osseweijer. Voorheen werkte ze op de alternatieve-energie-afdeling van oliebedrijf BP, in januari start zij haar promotietraject bij Unicamp. Ze zegt dta ze westerse ontwikkelingsorganisaties een spiegel wil voorhouden.
Wat versta ik onder duurzaamheid, wil Marques weten. “Rekening houden met natuur en milieu”, hakkel ik, overvallen door haar vraag. “Precies, zegt ze. Dat is de Europese blik. Food versus fuel. De verbouw van suikerriet voor de productie van bio-ethanol zou de verbouw van voedsel verdringen. Vraag iemand uit Latijns-Amerika wat duurzaamheid is en hij zegt: rekening houden met sociale aspecten als werkomstandigheden of kinderarbeid. “Food versus fuel zegt hem niets. Het zijn verschillende manieren om te kijken naar de uitbreiding van de verbouw van suikerriet hier in Brazilië. Suikerriet heeft een slechte reputatie, terwijl er de laatste tien tot vijftien jaar veel is verbeterd op de suikerrietplantages.”
Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.