Optreden

Sint Olof was een van de twee verenigingen waar ik graag kwam, dus het voelde wel lekker om daar te spelen. In de warme, naar bier en onzekerheid ruikende zaal speelde vóór mij een muzikaal duo. Een beetje zoals Veldhuis en Kemper, maar dan niet pretentieus en wél goed, persoonlijk, bijzonder, ontroerend en muzikaal. Bovendien hebben ze zeer sterke teksten. Deze sterke punten worden overgoten met een sausje van zichtbaar plezier. Alsof er een engeltje in je oor piest. Bijna zonde dat ik hun naam niet noem.

Tijdens hun optreden was er een inval van een andere vereniging. Niet slim als je dat doet op een avond cabaret, dan heeft er namelijk niemand zin om te zooien. Maar goed, wie verwacht er slimheid van studenten uit een stad die bekend staat als de Dom-stad. Het kabaal op de achtergrond stoorde mij en ik ging even kijken wie deze muzikale genieën durfde te onderbreken. Toen zag ik de poging deze jongens naar buiten te werken door op ze in te praten. En toen gebeurde het. Even werd ik tien jaar jonger, had ik geen twee kinderen, geen Mooiste Vrouw Ter Wereld, geen hypotheek en geen Opel Astra station. Even was ik gewoon weer continu opgewonden, sterk, balorig, recalcitrant, Het-Middelpunt-Van-Het-Heelal, bronstig en provocatief, kortom student. Er moet een glimlach op mijn te oude buitenkant te zien zijn geweest. En daar ging ik.

Een dag later was de Mooiste Vrouw Ter Wereld blij dat ik mijn kleren zelf eens in de wasmachine had gedaan. En weer een dag later las ik een stukje op een studentensite van een Dom-stad vereniging: “…en toen ging een ouwe lul zich er ook nog mee bemoeien. Nou, die hebben we mooi met z’n allen naar buiten gebrast, waarna Jan-Willem en Reinout over hem heen hebben gezeken…”

Pieter Jouke

Ik moest laatst optreden voor studenten in Tilburg bij de studentenvereniging Sint Olof. Nou heb ik zelf in Tilburg studeren geveinsd, dus ik ken de verenigingen een beetje. Sint Olof was een van de twee verenigingen waar ik graag kwam, dus het voelde wel lekker om daar te spelen. In de warme, naar bier en onzekerheid ruikende zaal speelde vóór mij een muzikaal duo. Een beetje zoals Veldhuis en Kemper, maar dan niet pretentieus en wél goed, persoonlijk, bijzonder, ontroerend en muzikaal. Bovendien hebben ze zeer sterke teksten. Deze sterke punten worden overgoten met een sausje van zichtbaar plezier. Alsof er een engeltje in je oor piest. Bijna zonde dat ik hun naam niet noem.

Tijdens hun optreden was er een inval van een andere vereniging. Niet slim als je dat doet op een avond cabaret, dan heeft er namelijk niemand zin om te zooien. Maar goed, wie verwacht er slimheid van studenten uit een stad die bekend staat als de Dom-stad. Het kabaal op de achtergrond stoorde mij en ik ging even kijken wie deze muzikale genieën durfde te onderbreken. Toen zag ik de poging deze jongens naar buiten te werken door op ze in te praten. En toen gebeurde het. Even werd ik tien jaar jonger, had ik geen twee kinderen, geen Mooiste Vrouw Ter Wereld, geen hypotheek en geen Opel Astra station. Even was ik gewoon weer continu opgewonden, sterk, balorig, recalcitrant, Het-Middelpunt-Van-Het-Heelal, bronstig en provocatief, kortom student. Er moet een glimlach op mijn te oude buitenkant te zien zijn geweest. En daar ging ik.

Een dag later was de Mooiste Vrouw Ter Wereld blij dat ik mijn kleren zelf eens in de wasmachine had gedaan. En weer een dag later las ik een stukje op een studentensite van een Dom-stad vereniging: “…en toen ging een ouwe lul zich er ook nog mee bemoeien. Nou, die hebben we mooi met z’n allen naar buiten gebrast, waarna Jan-Willem en Reinout over hem heen hebben gezeken…”

Pieter Jouke