Ik ging er eerlijk gezegd vanuit dat ik na mijn vorige column, over zuipen op vrijdag, uitsluitend nog in een Kevlar© vest door het Mekelpark zou kunnen lopen. Maar het bleef stil van de zijde van de verenigingen. Nog geen tomaat vloog mijn kant op (ja, nu is het te laat, jullie hebben je kans gemist).
Direct boven mijn column stond een interview met Caroline Streng van de studentenraad, die werd bevraagd over de langstudeerdersregeling. De mening van de sr-voorzitter was in een zin samen te vatten als: “Alle voorgestelde maatregelen van de commissie Brakels zijn stom en wij zijn tegen”. Daar was nog een hoop missiewerk te verrichten, dat was duidelijk.
Het uitdragen van een visie, of dat nu via een malle column of een serieus rapport is, kun je volgens mij vergelijken met een bezoek aan het toilet. Je stuurt een boodschap de wereld in en hoopt dat hij goed terecht komt. Soms heb je er lang op gezwoegd, soms was het een haastklus op de late zondagavond. En de ene keer kost het meer papier dan de andere keer voor je het voor elkaar hebt.
Je boodschap kan, zo blijkt, heel verschillend worden ontvangen. In het geval van de voorstellen van de commissie Brakels was er veel weerstand bij de studentenraad. Als de boodschap te abrupt wordt gedropt kan inderdaad een boeggolf ontstaan waardoor de brenger van de boodschap lokaal met een koude douche te maken krijgt. Een onaangename ervaring als je daar niet op bedacht bent. Als zo’n fenomeen zich voordoet gedraagt de ontvanger zich in feite als een plateau- of vlakspoeltoilet (u ziet, ik heb er verstand van tegenwoordig). Of, om de terminologie van mijn zwager Jan te blijven: een plopper, naar het geluid dat een boodschap maakt als hij het water op het plateau raakt.
Soms, zoals met mijn vorige column, lijkt je boodschap zonder enige weerstand de diepte in te glijden. Geen boze mails, nauwelijks weerwoord. Maar blijft er nou wat van hangen? Landt het nou nog ergens of gaat het in een keer down the drain? Heeft iedereen er wellicht gewoon schijt aan? Je hebt dan waarschijnlijk te maken met lezers die zich opstellen als een diepspoeltoilet of een glijer, (en deze term behoeft, neem ik aan, geen uitleg).
Geïnspireerd door de wereld van het ‘toiletgebeuren’ (zoals ik een sanitairverkoper eens hoorde zeggen) is mijn advies aan de studentenraad en zijn voorzitter: als je je opstelt als een plopper zal zo’n boodschap over de langstudeerders je inderdaad zwaar op de maag liggen. Shit happens. Meebewegen en meedenken levert op dit moment meer op. Go with the flow. Soms moet je denken en handelen als een glijer.
En een wijze raad aan de commissie Brakels: als je een zware boodschap te brengen hebt en je verwacht dat de ontvanger zich eerder vlakspoel dan diepspoel zal opstellen, probeer dan gesputter en gespetter te vermijden. Altijd eerst een paar velletjes neerleggen en dan pas de boodschap droppen!
Ellen Touw is hoofd van de dienst onderwijs- en studentenzaken bij Civiele Techniek en Geowetenschappen en beleidsadviseur internationalisering.
Comments are closed.