Zeegras

r.ir. Marcel Stive (Civiele Techniek en Geowetenschappen, afdeling waterbouwkunde) en prof.dr. Peter Herman (Nederlands instituut ecologisch onderzoek)

Tussenstand: Halverwege

(Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

“Ik onderzoek zeegrassen, die op ondiepe plekken op de zeebodem groeien, waar veel lichtinval is. Zeegras is heel waardevol. Het is een kraamkamer voor jonge vissen, garnalen vertoeven er graag en het is voedsel voor vogels. In Nature verscheen onlangs een artikel waarin werd gezegd dat zeegras waardevoller is dan koraalrif. Bovendien houdt zeegras het sediment op zijn plek en dat kan belangrijk zijn voor de kustveiligheid. Ik kijk naar welke gevolgen het planten van zeegras in de Waddenzee zou hebben voor het ecosysteem en de kustveiligheid.

Tot 1930 stond de Waddenzee vol met zeegras. Het werd toen commercieel geoogst en gebruikt als vulling voor matrassen. Helaas kwam er toen een ziekte, waardoor het gras grotendeels verdween. Daarnaast kwam er in die tijd veel klei in de zee, waardoor het water troebeler werd en het gras minder zonlicht kreeg. En dat heeft het nodig om te overleven. Bovendien kwamen er ook meer meststoffen in de zee, wat goed is voor algen die ook veel zonlicht tegenhouden. Door de Afsluitdijk veranderde het getij, dat ongunstig was voor de plant. Daardoor is het nu uitgestorven in de Waddenzee.

Op dit moment is er veel verbeterd in de zee. Het water is bijvoorbeeld schoner dan vroeger. Toch keert het gras niet terug. Ik maak een model waarin ik wil laten zien wat je moet doen, om ervoor te zorgen dat zeegras weer in de Waddenzee gaat groeien.

Een belangrijke reden om zeegras weer in de Waddenzee te planten is dat het de kust veiliger zou kunnen maken. Voor dijken ontstaan nu kleilagen met planten, zogenaamde schorren. Schorren zorgen ervoor dat golven eerder breken en de dijken veel veiliger worden. Het zou kunnen dat zeegras de schorren verstevigt. Ik kijk er ook naar voor hoeveel demping van golven zeegras zorgt. Maar je kunt niet blindelings vertrouwen op deze plant. Stel je voor dat er weer een ziekte komt, zoals in de jaren dertig, dan is je kust niet meer goed beschermd. En dat mag nooit gebeuren.

Zeegras ziet er niet bijzonder uit, het lijkt op gewoon gras, maar ik vind het een mooi plantje. In Tanzania wordt zeegras nog veel geoogst. In een artikel schreef een Afrikaan dat zeegras net een tuin is, zo mooi is het. Helaas wordt zeegras waar het nog wel groeit, overal ter wereld bedreigd. In ondiepe wateren is de visserij populair en er wordt steeds meer gebaggerd. Het zou zonde zijn als het daardoor zou verdwijnen.” (RV)

Naam: Ir. Jasper Dijkstra (28)

Nationaliteit: Nederlandse

Onderwerp: Interactie tussen zeegras en omgeving

Promotors: Prof.dr.ir. Marcel Stive (Civiele Techniek en Geowetenschappen, afdeling waterbouwkunde) en prof.dr. Peter Herman (Nederlands instituut ecologisch onderzoek)

Tussenstand: Halverwege

(Foto: Tomas van Dijk)

“Ik onderzoek zeegrassen, die op ondiepe plekken op de zeebodem groeien, waar veel lichtinval is. Zeegras is heel waardevol. Het is een kraamkamer voor jonge vissen, garnalen vertoeven er graag en het is voedsel voor vogels. In Nature verscheen onlangs een artikel waarin werd gezegd dat zeegras waardevoller is dan koraalrif. Bovendien houdt zeegras het sediment op zijn plek en dat kan belangrijk zijn voor de kustveiligheid. Ik kijk naar welke gevolgen het planten van zeegras in de Waddenzee zou hebben voor het ecosysteem en de kustveiligheid.

Tot 1930 stond de Waddenzee vol met zeegras. Het werd toen commercieel geoogst en gebruikt als vulling voor matrassen. Helaas kwam er toen een ziekte, waardoor het gras grotendeels verdween. Daarnaast kwam er in die tijd veel klei in de zee, waardoor het water troebeler werd en het gras minder zonlicht kreeg. En dat heeft het nodig om te overleven. Bovendien kwamen er ook meer meststoffen in de zee, wat goed is voor algen die ook veel zonlicht tegenhouden. Door de Afsluitdijk veranderde het getij, dat ongunstig was voor de plant. Daardoor is het nu uitgestorven in de Waddenzee.

Op dit moment is er veel verbeterd in de zee. Het water is bijvoorbeeld schoner dan vroeger. Toch keert het gras niet terug. Ik maak een model waarin ik wil laten zien wat je moet doen, om ervoor te zorgen dat zeegras weer in de Waddenzee gaat groeien.

Een belangrijke reden om zeegras weer in de Waddenzee te planten is dat het de kust veiliger zou kunnen maken. Voor dijken ontstaan nu kleilagen met planten, zogenaamde schorren. Schorren zorgen ervoor dat golven eerder breken en de dijken veel veiliger worden. Het zou kunnen dat zeegras de schorren verstevigt. Ik kijk er ook naar voor hoeveel demping van golven zeegras zorgt. Maar je kunt niet blindelings vertrouwen op deze plant. Stel je voor dat er weer een ziekte komt, zoals in de jaren dertig, dan is je kust niet meer goed beschermd. En dat mag nooit gebeuren.

Zeegras ziet er niet bijzonder uit, het lijkt op gewoon gras, maar ik vind het een mooi plantje. In Tanzania wordt zeegras nog veel geoogst. In een artikel schreef een Afrikaan dat zeegras net een tuin is, zo mooi is het. Helaas wordt zeegras waar het nog wel groeit, overal ter wereld bedreigd. In ondiepe wateren is de visserij populair en er wordt steeds meer gebaggerd. Het zou zonde zijn als het daardoor zou verdwijnen.” (RV)