Time Out – Pielen met een schroevendraaier

Voor iedereen onder de – pakweg – 25 is het iets wat je vroeger bij je ouders zag liggen. De eerste aanwinst van je eigen muziekcollectie, hooguit. Het cassettebandje mag dan al decennia verdrongen zijn door de cd, vergeten is hij niet. Al is het maar vanwege de bitterzoete herinneringen aan het gepiel met een schroevendraaier in de nachtelijke uurtjes, omdat de tape weer eens was vastgelopen in je cassetterecorder. Alles om je illegale kopie te redden. Of het origineel natuurlijk, want heus: ze werden gewoon in de winkel verkocht.
Geen flashbacks naar Madonna, Milli Vanilli of vroege Dire Straits bij Worm, vrijdagavond. Alternatief is het sleutelwoord in de concertzaal, dus kun je ook tijdens ‘Hissss… – a Cassette Docu Musical Revue’, alles behalve mainstream verwachten. Wél diepgang. ‘Tapegoeroe’ Frans de Waard en gasten vertellen aan de hand van zelf samengestelde tapefragmenten over de invloed van de cassette op verschillende subculturen. En er is muziek, natuurlijk. Van het Franse Tapetronic bijvoorbeeld, dat gemanipuleerde cassettes gebruikt om het geluid van draaitafels uit te dagen. Wouter van

Veldhoven maakt nieuwe muziek met behulp van oude middelen: cassetterecorders, zelfgemaakte muziekmachines en een analoge computer. Ook leuk: neem je eigen tekst mee en laat er door de eighties-verslaafde Worm-crew een nummer van maken, opgenomen op cassette. Geen inspiratie? Geen zorgen: een blijvende herinnering koop je ook in de vorm van het ter plekke opgenomen én gedupliceerde concert van Zombies under Stress. O, alléén op cassette natuurlijk. 

‘Hissss… – a Cassette Docu Musical Revue’, op vrijdag 26 november om 16.00 uur in Worm, Rotterdam.
www.wormweb.nl

Ik ben net afgestudeerd en op lustrumreis van mijn club. Er zijn van die dingen waar iedereen je voor waarschuwt, maar waar je je niets bij voor kunt stellen tot het je overvalt: de puberteit, liefdesverdriet, rimpels… Terwijl ik aan het afstuderen was, keek ik reikhalzend uit naar alle mogelijkheden daarna. Ik maakte briefjes met dingen waar ik me toen schijnbaar op verheugde zoals eindelijk eens een trui breien en al mijn ongelezen boeken lezen.
Inmiddels is het zo ver en alles dat ik tot nu toe deed is apathisch op de bank zitten, mijzelf afvragend of ik ooit nog de energie zal terugvinden om me überhaupt te verplaatsen. Zo labiel als een dronken koekoeksklok ontroeren zelfs de reclames van Sheba kattenvoer mij tot tranen toe. Ik slaap nauwelijks en als ik slaap droom ik dat iemand mijn verslag heeft uitgegumd. Dit is dus het zwarte gat.
Er zijn ook van die dingen waar niemand je voor waarschuwt, maar waar je je van te voren alles bij kunt voorstellen: Een club lustrumreis. Met veertien eigenwijze vrouwen harmonieus tien dagen op elkaars lip zitten, lijkt een onmogelijke opgave. JC Scala besloot te gaan skiën en ik had geen excuus. Omdat deze reis al vijf jaar gepland stond, was er genoeg tijd om ons overal zorgen over te maken: wie gaat er mee, wie slaapt met wie, wie gaat er zeuren over gebroken nagels, wie doet er boodschappen en wie bereikt als eerste haar kookpunt.
Licht gespannen arriveren we in het gehuurde chalet en onder het genot van een wijntje delen we maar meteen onze onzekerheden: ‘Ik ga ook af en toe een boek lezen hoor! Alléén!’ ‘Ik ook!’ klinkt het in koor. Enigszins verbaasd en opgelucht haalt iedereen adem. De rest van de avond kletsen we gezellig over zwarte gaten, rimpels en toekomstplannen. De volgende ochtend worden veertien opgetogen vrouwen met een pannenkoek tussen hun benen een eindeloos hoge berg opgesleept. Vlak achter elkaar in een slinger, vanzelfsprekend verbonden door een onbreekbare staaldraad. Onderweg waarschuwen ze elkaar voor hobbels en kuilen in de weg en zingen af en toe een liedje. Ik hang middenin de rij en pink een laatste sentimentele traan weg bij zoveel symboliek. Ik sluit mijn ogen en laat me langzaam uit mijn zwarte gat slepen.