De Delftse variant van het studentenkamerfestival StukaFest op 22 februari was een succes. Ondanks de stromende regen liepen en fietsten de bezoekers van studentenhuis naar studentenhuis.
Lucy Ones
Lucy Ones danst de ontroerende voorstelling did.dle.nem, over een jongen die verdwaasd op een dierlijke manier de liefde zoekt. In een witte marmeren gang wordt het publiek ontvangen. Door de stromende regen loopt de groep naar de achtertuin, waar door grote ramen een schouwspel te zien is.
Twee bijna naakte mensen liggen als lijken op de vloer, verkrampt. Een zwarte schim beweegt zich schokkend door de ruimte. Een lange zwarte jurk en een zwarte zonnehoed met lange zwarte slierten stof zorgen dat de danser er niet menselijk uitziet. Het publiek gaat zitten, de danser schokt in het rond en na zo’n vijf minuten schokt hij het podium af.
Een man die al die tijd op de grond lag wordt wakker en gedraagt zich als een wild dier. Hij rent in het rond, schopt tegen paraplu’s en zit bij mensen in het publiek op schoot. Als hij opeens een vrouw ziet liggen, rent hij naar haar toe. Hij kent haar, is blij haar te zien, maar zij geeft geen krimp. Wat hij ook doet, ze beweegt geen spier. Als toeschouwer wil je hem helpen en een knuffel geven, maar dan is de 15 minuten durende voorstelling voorbij.
Bovenste knoopje open
Job en Sjoerd van Bovenste Knoopje open spelen de voorstelling ‘Hier’ in een huis aan de Spoorsingel. Toepasselijk, want de voorstelling gaat over een treinreis. De jongens vertellen een herkenbaar verhaal aan de hand van anekdotes. En ze maken het publiek er onderdeel van de voorstelling vol grappen, serieuze liedjes en gitaarspel. De acteurs benoemen bijna alles wat ze zien. “O, lach je nu al?” en “Wat werk je goed mee, dat doen ze anders nooit!”.
Wakki
In een gigantisch huis naast studentenvereniging Jansbrug speelt de band Wakki een set van een half uur. Aan de deur worden mensen geweigerd, want binnen is het propvol. De jazzfunkband bestaat uit zes jonge muzikanten van jazzvereniging Groover. Het publiek swingt, de muziek is vrolijk, maar mist soms gang. Rifjes vallen in herhaling. De artiesten blijven stil staan en pas aan het einde komen ze een beetje los. Dat terwijl de muziek daar vraagt om beweging. De percussie heeft een paar geniale vondsten, zoals een rits aan sleutels en een djembé. Jammer dat de band ze niet meer uitlicht. Desondanks is de sfeer goed: het publiek is enthousiast en blijft na afloop nog lang hangen.
Comments are closed.