Sex and the student city – Column

Therefore, guys are more likely to approach only the ladies who fit their standard, and start relationships with girls they genuinely like.
In Delft, however, the pickings are slim for most guys, so in order to find a partner, the Delft male either has to be very patient until he finds the right girl, or lower his standards and accept the idea of dating a girl he’s not that into, to keep his hormone levels in check. Some take the latter approach to the extreme, treating girls as lifelines and only letting go of the last once they have a firm grip on the next in line, because they never know when the next opportunity might come along.
This type of behavior is exemplified by the so-called hometown girlfriend syndrome, where a guy coming to Delft would eventually go back to the hometown sweetheart he left behind, after failing to secure himself a girl in the first weeks of university (see previous instilment). Another example is the disappearing boyfriend syndrome, where instead of directly breaking up with a girl, a guy will just fade away slowly in the hopes that the girl will eventually make the call herself, because even though he doesn’t want to be with her, he hasn’t caught on to another lifeline yet. Finally, there’s the I-don’t-know-you-but-let’s-date syndrome, when the guy seems beyond elated the first two months of the relationship, just because he has found a girlfriend. This state of euphoria lasts until he realizes that the girl he is with is actually a human being with personal character traits.
So even though a Delft male may get rejected more often, he knows that if a girl says yes, she is attracted to him. The Delft girl on the other hand, is left to wonder, “is it because he likes me, or because I am a female who looked in his direction?” 
The investigation continues…

Dat stellen onderzoekers van Research voor Beleid. In opdracht van het ministerie van onderwijs onderzocht het bureau de studieloop van vierdejaars en afgestudeerde hbo-bachelors. Het ging daarbij onder meer om vragen als hoeveel procent verder studeert en of die groep dan voor een hbo-master, een wo-master of een academische bachelor kiest en waarom die keuze wordt gemaakt.

Slechts 2,6 procent van de hbo’ers volgt na afstuderen een master aan de hogeschool. Daaronder zijn amper mannelijke en allochtone studenten: 74 procent van de hbo-masterstudenten is vrouw, 93,7 procent autochtoon. Dat is volgens de onderzoekers vooral te wijten aan het aanbod: er zijn relatief veel bekostigde hbo-masters in de sectoren taal en cultuur, en onderwijs.

Doorstuderen doen de meeste hbo’ers (83 procent) om hun theoretische kennis te vergroten. Een groot deel van de hbo-bachelors kiest dan ook voor een academische master (8,9 procent) of bachelor (12,7 procent). Tot die laatste groep behoren ook schakelstudenten (naar schatting de helft) die zonder een wo-bachelordiploma te behalen, doorstromen naar de master.

Meteen willen gaan werken, geld en tijdgebrek zijn voor hbo’ers de belangrijkste redenen om niet door te studeren. Een kwart stopt na de bachelor omdat er in het eigen vakgebied geen geschikte master is te vinden, die praktische professionele verdieping (63 procent) of theoretische verdieping (42 procent) biedt of die in deeltijd kan worden gevolgd (57 procent).

Opvallend is volgens de onderzoekers dat een grote groep van de vierdejaars hbo’ers die van plan is een hbo-master te volgen, liever naar de universiteit had gewild (37 procent). Andersom zijn er veel minder aanstaande wo-masters die als dat had gekund voor een hbo-master hadden gekozen (16 procent). Onder vierdejaars die voor hun werk een master moeten volgen, is dat verschil nog groter: 30 procent tegen 7 procent.

Hbo-bachelors die aan de hogeschool blijven ‘dromen toch van het wo’, concluderen de onderzoekers, terwijl “omgekeerde heimwee” weinig voorkomt.