Zo goed als iedere zondag ga ik voor de bijl. Soms doe ik een halfslachtige poging voorbij mijn krantenkiosk op het Spui te lopen, maar iets trekt mij naar binnen.
Ik ruik een stapel verse Observers.
In Londen kost de krant een schijntje, in Amsterdam vier euro. Een cadeautje dat ik mezelf vaak gun. Uitgespreid over een vierpersoonstafel met erbovenop een dampende koffie verkeerd, maken die pagina’s (van die heerlijke grote – ik haat het tabloidformaat) mij voor een paar uur volmaakt gelukkig. Ooit werkte ik er op de redactie. In Londen. Ik heb een tas vol knipsels om het te bewijzen anders zou ik het zelf niet meer geloven.
Omdat ik vier euro veel geld vind voor een krant (wat belachelijk is, want goede journalistiek kost wat: ik ben zelf ook niet goedkoop) moet ik van mezelf altijd eerst even kijken of er wel iets interessants in staat (de fantastische horoscoop telt zogenaamd niet mee). Afgelopen zondag was mijn excuus het interview met onze eigen modehelden Viktor & Rolf. De foto’s waren weer hilarisch, maar ik was benieuwd wat de Britten van ‘fashion’s hottest (and oddest) couple’ zouden maken.
Uiteindelijk bleek een interview met de mij nog onbekende Maureen Dowd veel interessanter. Deze roodharige diva blijkt een van de belangrijkste politieke columnisten van The New York Times. Een Pulitzer Prize-winnares. Intelligent, mooi en invloedrijk. Een perfect rolmodel voor ondergetekende. Ik wist het! Het kan (als ik ooit nog eens meedoe aan ‘Make me beautiful’).
Maar nu de aanleiding voor het interview: na een boek over Bush senior en junior, heeft Dowd een boek geschreven over de problematische relatie tussen mannen en succesvolle vrouwen. Het boek draagt de schijnbaar feministische titel ‘Are Men Necessary?’, maar blijkt aan te sluiten bij het schokkende advies dat al eerder succesvol in de VS werd gepropageerd: als een intelligente vrouw een leuke man wil strikken, moet ze zich dommer voordoen dan ze is. Dowd: ‘If there is one thing men fear, it is a woman who uses her critical faculties.’ Daar ging mijn zondagse geluksgevoel.
De theorie sluit perfect aan bij mijn eigen buien van zelfmedelijden, maar ik word in de muizenissen achter die buien niet graag bevestigd. Ik wil graag die keren vergeten dat ik dronken van verliefdheid tegenover een jongen zat, die mij terug op aarde zette met de woorden: ‘Je zou best leuk zijn als je wat vaker je mond zou houden.’
Gelukkig kon ik ook deze keer weer vertrouwen op mijn vrienden bij The Observer. In flinke kolommen maakten wetenschappers, schrijfsters én mijn favoriete Observer-columniste Barbara Ellen (een mooie, intelligente alleenstaande moeder) gehakt van de theorie. Maar nog mooier is dat The Observer liet zien dat de realiteit van Dowds privé-leven haar theorie onderuithaalt.
De 54-jarige journaliste had lange relaties met superleuke mannen. Een goede vriend zegt: ‘Ze heeft gewoon nooit een man gevonden van wie ze genoeg hield om mee te trouwen.’ Ik ga voor deze ouderwetse visie en wil Dowd bij deze streng toespreken: ‘Foei Maureen, een intelligente vrouw moet weten dat je geen boek moet schrijven in een bui van zelfmedelijden’.
Marie-José Kleef is freelance journalist. Ze studeerde civiele techniek aan de TU Delft.
Zo goed als iedere zondag ga ik voor de bijl. Soms doe ik een halfslachtige poging voorbij mijn krantenkiosk op het Spui te lopen, maar iets trekt mij naar binnen. Ik ruik een stapel verse Observers.
In Londen kost de krant een schijntje, in Amsterdam vier euro. Een cadeautje dat ik mezelf vaak gun. Uitgespreid over een vierpersoonstafel met erbovenop een dampende koffie verkeerd, maken die pagina’s (van die heerlijke grote – ik haat het tabloidformaat) mij voor een paar uur volmaakt gelukkig. Ooit werkte ik er op de redactie. In Londen. Ik heb een tas vol knipsels om het te bewijzen anders zou ik het zelf niet meer geloven.
Omdat ik vier euro veel geld vind voor een krant (wat belachelijk is, want goede journalistiek kost wat: ik ben zelf ook niet goedkoop) moet ik van mezelf altijd eerst even kijken of er wel iets interessants in staat (de fantastische horoscoop telt zogenaamd niet mee). Afgelopen zondag was mijn excuus het interview met onze eigen modehelden Viktor & Rolf. De foto’s waren weer hilarisch, maar ik was benieuwd wat de Britten van ‘fashion’s hottest (and oddest) couple’ zouden maken.
Uiteindelijk bleek een interview met de mij nog onbekende Maureen Dowd veel interessanter. Deze roodharige diva blijkt een van de belangrijkste politieke columnisten van The New York Times. Een Pulitzer Prize-winnares. Intelligent, mooi en invloedrijk. Een perfect rolmodel voor ondergetekende. Ik wist het! Het kan (als ik ooit nog eens meedoe aan ‘Make me beautiful’).
Maar nu de aanleiding voor het interview: na een boek over Bush senior en junior, heeft Dowd een boek geschreven over de problematische relatie tussen mannen en succesvolle vrouwen. Het boek draagt de schijnbaar feministische titel ‘Are Men Necessary?’, maar blijkt aan te sluiten bij het schokkende advies dat al eerder succesvol in de VS werd gepropageerd: als een intelligente vrouw een leuke man wil strikken, moet ze zich dommer voordoen dan ze is. Dowd: ‘If there is one thing men fear, it is a woman who uses her critical faculties.’ Daar ging mijn zondagse geluksgevoel.
De theorie sluit perfect aan bij mijn eigen buien van zelfmedelijden, maar ik word in de muizenissen achter die buien niet graag bevestigd. Ik wil graag die keren vergeten dat ik dronken van verliefdheid tegenover een jongen zat, die mij terug op aarde zette met de woorden: ‘Je zou best leuk zijn als je wat vaker je mond zou houden.’
Gelukkig kon ik ook deze keer weer vertrouwen op mijn vrienden bij The Observer. In flinke kolommen maakten wetenschappers, schrijfsters én mijn favoriete Observer-columniste Barbara Ellen (een mooie, intelligente alleenstaande moeder) gehakt van de theorie. Maar nog mooier is dat The Observer liet zien dat de realiteit van Dowds privé-leven haar theorie onderuithaalt.
De 54-jarige journaliste had lange relaties met superleuke mannen. Een goede vriend zegt: ‘Ze heeft gewoon nooit een man gevonden van wie ze genoeg hield om mee te trouwen.’ Ik ga voor deze ouderwetse visie en wil Dowd bij deze streng toespreken: ‘Foei Maureen, een intelligente vrouw moet weten dat je geen boek moet schrijven in een bui van zelfmedelijden’.
Marie-José Kleef is freelance journalist. Ze studeerde civiele techniek aan de TU Delft.
Comments are closed.