Veel TU-studenten huiveren bij het idee van een eigen bedrijf. Ze kiezen liever voor de zekerheid van een baan, dan jaren te ploeteren voor erkenning van hun ontwerpen.
Eric-Jan van Dalen gruwt juist van een baas. Op zijn twaalfde was hij al een fanatieke ondernemer. Nu viert hij zijn tienjarig jubileum tussen zijn eigen speelgoedauto’s en giraffenbuggy’s.
Tien jaar geleden laste u de eerste kindersteps in elkaar en was Van Dalen Products geboren. Als u toen in de toekomst had mogen kijken, zou u dan verbaasd zijn geweest over het resultaat van tien jaar hard werken?
“Ik denk het niet. Een eigen bedrijf is vaak een blauwdruk van wie je zelf bent. Als tienjarige maakte ik al een klein jeepje, van hout. Ik had de hele buitenkant al klaar, maar natuurlijk liep ik vast met de wielen. Dat krijg je als je eerst de romp maakt. Op mijn twaalfde probeerde ik een brommermotorblok op mijn skelter vast te zetten. Wat ook niet lukte. Ik was daar toen erg gefrustreerd over. Ik kon alleen de buitenkant van die auto’s maken, want van de binnenkant snapte ik niets. Toch wist ik zeker dat ik later uitvinder zou worden. Ik wilde begrijpen hoe dingen technisch gezien werken. Dat zat er kennelijk al heel vroeg in. Het was ook de reden dat ik industrieel ontwerpen wilde doen. Ik wilde niet alleen ondernemer worden, ik wilde ook mijn eigen productiebedrijf hebben. En dat heb ik meteen vanaf mijn eerste studiedag met elkaar gecombineerd.”
Uw familie zit in de schoenen. Werd het ondernemerschap u met de paplepel ingegoten?
“Absoluut niet. ‘Begin er alsjeblieft niet aan’, zei mijn vader. Maar ik was altijd al een kleine ondernemer. Op mijn twaalfde verdiende ik duizenden guldens met patat bakken op een fancy fair van school. Mijn klasgenoten hielden er niet meer dan een paar tientjes aan over. Ik wist overal wel iets aan te verdienen. Op mijn zeventiende had ik al mijn eigen evenementenbureau: Audio-alive. Op het eerste feest dat ik organiseerde, verloor ik driehonderd gulden. Er gingen wat dingen mis en het regende. Het tweede feest was meteen raak. Ik maakte een paar duizend gulden winst.”
Toeval of mazzel?
“Ik geloof heilig in intuïtie. De meeste mensen ondernemen met hun verstand. Als mobiele telefoons goed verkopen, dan gaan zij ook die business in. Mijn beslissingen zijn niet gebaseerd op geld verdienen, maar op plezier. Ik kan alleen iets goed doen, als ik iets leuk vind. Ik zou dus ook nooit onder een baas kunnen werken, want dan suf ik helemaal weg. Ik wil dromen en risico’s nemen. In mijn tweede jaar IO heb ik bijvoorbeeld een Sinterklaaspak gekocht. Iedereen verklaarde me voor gek, want het ding kostte 1500 gulden. Zo’n actie geeft goed weer hoe ik in elkaar steek. Anderen zouden nooit zo’n grote investering doen in zo’n opmerkelijk product. Maar ik wel. Ik vind het namelijk fantastisch om Sinterklaas te spelen en door al mijn ervaringen als ondernemer, weet ik dat een dergelijke investering na drie jaar er vaak weer uit is. In december doe ik weer mijn rode pak aan.”
Uw loods ligt vol met giraffenbuggy’s, mini-jeeps, waterfietsen en foto’s van zwarte Pieten. Schuilt die twaalfjarige frietverkoper nog steeds in u?
“Misschien wel. Ik denk dat goed aan een kind te zien is, hoe hij of zij als volwassene zal zijn. Je hoeft alleen maar naar een kind te luisteren, om daar achter te komen. Ik hoop dat ik met mijn producten aan de lichamelijke en geestelijke ontwikkeling van kinderen kan bijdragen. Omdat ze zich geborgen voelen in mijn ontwerpen en er vrolijk van worden. De mini-jeeps heb ik niet voor niets dichtgemaakt: je kunt er in zitten en je geborgen voelen. Ik vind de ontwikkeling van kinderen sowieso erg belangrijk. Daarom speel ik ook voor Sinterklaas. Daarnaast doe ik veel vrijwilligerswerk voor kinderen. Als ik Sinterklaas speel, ga ik helemaal op in mijn rol. Dan denk ik niet: ‘kijk mij hier eens zitten als goedheiligman’. Ik ben Sinterklaas om kinderen te laten genieten.”
Een echte goedheiligman dus?
“Dat zou ik nooit zeggen, want dat klinkt zo zweverig. Maar ik vind het belangrijk om er met mijn vrijwilligerswerk en in mijn gewone werk voor te zorgen dat anderen schitteren. Ik ben altijd op de achtergrond. Ik geef als een soort drummer het ritme aan. Zonder drummer is een band niets, maar dat merk je pas als hij er niet is. Door mijn getrommel, kan de rest van de band schitteren. Ik geef bijvoorbeeld karateles aan kinderen. Ik zorg ervoor dat ze zich bewust worden, waar ze goed in zijn. Zodat ze zelf beter kunnen worden. Mijn zelfontplooiing zit dus niet in geld verdienen. Als dat zo was, had ik al lang een dure villa in Portugal. Ik vind het veel belangrijker dat ik anderen met mijn talent kan helpen. Soms lopen dat vrijwilligerswerk, Sinterklaasspelen en mijn bedrijf kriskras door elkaar heen. Want als ik als Sinterklaas bij een peuterspeelzaal kom en ik zie peuters in van die lompe karren tegen elkaar aan botsen, dan komt de ontwerper in mij naar boven.”
Dus eigenlijk bent u een ontwerp-Sint Nicolaas?
“Of ik nu mijn Sinterklaaspak aan heb of niet, als ik zoiets zie dan denk ik meteen: hoe is het toch mogelijk dat je die kleine kinderen in karren van meer dan twintig kilo laat rijden? Als het voetje buiten boord hangt, weet je waar dat op uitdraait.”
U bent dus niet alleen een fanatieke ondernemer, maar ook een fanatieke ontwerper?
“Ja. Ik wil dat al mijn ontwerpen lang meegaan, anders word ik onrustig. Ik ben dol op duurzame materialen. Ik krijg de kriebels van producten die snel kapot gaan. Ik heb voor mijn andere bedrijf, Audio-alive, wel eens goedkope mengtafels gekocht. Dan zat ik me helemaal op te vreten: ze gaan kapot, ze gaan kapot. Dat was het enige wat ik nog dacht. De giraffenbuggy’s die ik bijvoorbeeld voor Diergaarde Blijdorp heb ontworpen, zijn helemaal hufterproof. Het onderstel is ontzettend stevig, waardoor het wagentje jarenlang meegaat. Het besturingssysteem van de Bugatti Quatro veert mee, als je erop duwt. Andere trapauto’s hebben dat niet, waardoor zo’n wagentje al snel door de assen heen zakt, als kinderen er te wild mee doen. De Jeep Patrol is uit een mal gegoten. Je kunt nergens achter blijven haken en je zit helemaal veilig. De waterfiets Aqua Super Six moet ik nog aanpassen. De waterfiets is gemaakt voor een kind van zes, maar niet alle zesjarigen kunnen zwemmen. Dat ontwerp moet ik dus nog aanpassen aan een groter kind.”
Scheuren peuters over tien jaar nog steeds rond in uw trapauto’s, of ziet uw toekomst er dan heel anders uit?
“Toen ik zeven jaar geleden mijn eerste kinderfietsjes in elkaar laste, vonden ze dat op IO vreemd. Want waarom zou je iets met je handen doen, als je een universitaire studie volgt? Ik doe liever iets eenvoudigs goed, dan iets ingewikkelds fout. Bovendien was het mijn grote droom om een eigen productiebedrijf op te zetten. Daarom wilde ik IO studeren. Ik wilde begrijpen hoe je kinderjeeps en andere producten technisch in elkaar zet. Wat ik doe lijkt simpel, als je kinderen gillend gek ziet worden van plezier in mijn ontwerpen. Maar iets wat heel simpel lijkt, is vaak heel moeilijk, want ieder kind moet het leuk vinden. Ik teken schetsboeken vol en probeer me in te leven in het kleine jongetje dat ik zelf was. Je kunt maar beter op je eigen intuïtie vertrouwen en dan de gok nemen. Ook al loop ik het risico dat ik ermee op mijn bek ga. Maar ik heb er vertrouwen in, dat het goed blijft gaan met mijn bedrijf. Want tijdens mijn studie moest ik op een college ondernemerschap al mijn ideeën op een bierviltje krabbelen. En daarop stond al precies beschreven, wat ik tien jaar later heb waargemaakt: duurzaam ontwerpen, om kinderen te helpen bij hun lichamelijke en geestelijke ontwikkeling.”
(Foto’s: Hans Stakelbeek/FMAX)
WIE IS ERIC-JAN VAN DALEN?
Ir. Eric-Jan van Dalen (1971) werd het ondernemerschap met de paplepel ingegoten. Hij is een telg van de bekende schoenmakersfamilie Van Dalen. Als zeventienjarige begon hij het evenementenbedrijf Audio-alive. Dit jaar viert hij het tienjarige jubileum van Van Dalen Products. In 2001 studeerde hij af bij industrieel ontwerpen op het onderdeel bedrijfszekerheid. Hij deed zeven jaar over zijn studie. Van Dalen Products begon met het verkopen van bureaustoelen en klokken. Dat was geen groot succes. Toen hij begon met zijn studie op de TU, kreeg het bedrijf zijn eerste voorzichtige doorbraak met de verkoop van zelfgelaste steps. Hij studeerde af bij zijn eigen bedrijf op het onderwerp ‘trapauto voor de professionele markt’. De drie octrooien op dit autootje, zijn een jaar later erkend. Van Dalen levert waterfietsen, trapauto’s, buggy’s, go-karts en treinen aan recreatieparken als Diergaarde Blijdorp, de Apenheul en attractiepark Slagharen. De mini-auto Jeep Patrol is als eerste product ook verkrijgbaar voor particulieren.
Tien jaar geleden laste u de eerste kindersteps in elkaar en was Van Dalen Products geboren. Als u toen in de toekomst had mogen kijken, zou u dan verbaasd zijn geweest over het resultaat van tien jaar hard werken?
“Ik denk het niet. Een eigen bedrijf is vaak een blauwdruk van wie je zelf bent. Als tienjarige maakte ik al een klein jeepje, van hout. Ik had de hele buitenkant al klaar, maar natuurlijk liep ik vast met de wielen. Dat krijg je als je eerst de romp maakt. Op mijn twaalfde probeerde ik een brommermotorblok op mijn skelter vast te zetten. Wat ook niet lukte. Ik was daar toen erg gefrustreerd over. Ik kon alleen de buitenkant van die auto’s maken, want van de binnenkant snapte ik niets. Toch wist ik zeker dat ik later uitvinder zou worden. Ik wilde begrijpen hoe dingen technisch gezien werken. Dat zat er kennelijk al heel vroeg in. Het was ook de reden dat ik industrieel ontwerpen wilde doen. Ik wilde niet alleen ondernemer worden, ik wilde ook mijn eigen productiebedrijf hebben. En dat heb ik meteen vanaf mijn eerste studiedag met elkaar gecombineerd.”
Uw familie zit in de schoenen. Werd het ondernemerschap u met de paplepel ingegoten?
“Absoluut niet. ‘Begin er alsjeblieft niet aan’, zei mijn vader. Maar ik was altijd al een kleine ondernemer. Op mijn twaalfde verdiende ik duizenden guldens met patat bakken op een fancy fair van school. Mijn klasgenoten hielden er niet meer dan een paar tientjes aan over. Ik wist overal wel iets aan te verdienen. Op mijn zeventiende had ik al mijn eigen evenementenbureau: Audio-alive. Op het eerste feest dat ik organiseerde, verloor ik driehonderd gulden. Er gingen wat dingen mis en het regende. Het tweede feest was meteen raak. Ik maakte een paar duizend gulden winst.”
Toeval of mazzel?
“Ik geloof heilig in intuïtie. De meeste mensen ondernemen met hun verstand. Als mobiele telefoons goed verkopen, dan gaan zij ook die business in. Mijn beslissingen zijn niet gebaseerd op geld verdienen, maar op plezier. Ik kan alleen iets goed doen, als ik iets leuk vind. Ik zou dus ook nooit onder een baas kunnen werken, want dan suf ik helemaal weg. Ik wil dromen en risico’s nemen. In mijn tweede jaar IO heb ik bijvoorbeeld een Sinterklaaspak gekocht. Iedereen verklaarde me voor gek, want het ding kostte 1500 gulden. Zo’n actie geeft goed weer hoe ik in elkaar steek. Anderen zouden nooit zo’n grote investering doen in zo’n opmerkelijk product. Maar ik wel. Ik vind het namelijk fantastisch om Sinterklaas te spelen en door al mijn ervaringen als ondernemer, weet ik dat een dergelijke investering na drie jaar er vaak weer uit is. In december doe ik weer mijn rode pak aan.”
Uw loods ligt vol met giraffenbuggy’s, mini-jeeps, waterfietsen en foto’s van zwarte Pieten. Schuilt die twaalfjarige frietverkoper nog steeds in u?
“Misschien wel. Ik denk dat goed aan een kind te zien is, hoe hij of zij als volwassene zal zijn. Je hoeft alleen maar naar een kind te luisteren, om daar achter te komen. Ik hoop dat ik met mijn producten aan de lichamelijke en geestelijke ontwikkeling van kinderen kan bijdragen. Omdat ze zich geborgen voelen in mijn ontwerpen en er vrolijk van worden. De mini-jeeps heb ik niet voor niets dichtgemaakt: je kunt er in zitten en je geborgen voelen. Ik vind de ontwikkeling van kinderen sowieso erg belangrijk. Daarom speel ik ook voor Sinterklaas. Daarnaast doe ik veel vrijwilligerswerk voor kinderen. Als ik Sinterklaas speel, ga ik helemaal op in mijn rol. Dan denk ik niet: ‘kijk mij hier eens zitten als goedheiligman’. Ik ben Sinterklaas om kinderen te laten genieten.”
Een echte goedheiligman dus?
“Dat zou ik nooit zeggen, want dat klinkt zo zweverig. Maar ik vind het belangrijk om er met mijn vrijwilligerswerk en in mijn gewone werk voor te zorgen dat anderen schitteren. Ik ben altijd op de achtergrond. Ik geef als een soort drummer het ritme aan. Zonder drummer is een band niets, maar dat merk je pas als hij er niet is. Door mijn getrommel, kan de rest van de band schitteren. Ik geef bijvoorbeeld karateles aan kinderen. Ik zorg ervoor dat ze zich bewust worden, waar ze goed in zijn. Zodat ze zelf beter kunnen worden. Mijn zelfontplooiing zit dus niet in geld verdienen. Als dat zo was, had ik al lang een dure villa in Portugal. Ik vind het veel belangrijker dat ik anderen met mijn talent kan helpen. Soms lopen dat vrijwilligerswerk, Sinterklaasspelen en mijn bedrijf kriskras door elkaar heen. Want als ik als Sinterklaas bij een peuterspeelzaal kom en ik zie peuters in van die lompe karren tegen elkaar aan botsen, dan komt de ontwerper in mij naar boven.”
Dus eigenlijk bent u een ontwerp-Sint Nicolaas?
“Of ik nu mijn Sinterklaaspak aan heb of niet, als ik zoiets zie dan denk ik meteen: hoe is het toch mogelijk dat je die kleine kinderen in karren van meer dan twintig kilo laat rijden? Als het voetje buiten boord hangt, weet je waar dat op uitdraait.”
U bent dus niet alleen een fanatieke ondernemer, maar ook een fanatieke ontwerper?
“Ja. Ik wil dat al mijn ontwerpen lang meegaan, anders word ik onrustig. Ik ben dol op duurzame materialen. Ik krijg de kriebels van producten die snel kapot gaan. Ik heb voor mijn andere bedrijf, Audio-alive, wel eens goedkope mengtafels gekocht. Dan zat ik me helemaal op te vreten: ze gaan kapot, ze gaan kapot. Dat was het enige wat ik nog dacht. De giraffenbuggy’s die ik bijvoorbeeld voor Diergaarde Blijdorp heb ontworpen, zijn helemaal hufterproof. Het onderstel is ontzettend stevig, waardoor het wagentje jarenlang meegaat. Het besturingssysteem van de Bugatti Quatro veert mee, als je erop duwt. Andere trapauto’s hebben dat niet, waardoor zo’n wagentje al snel door de assen heen zakt, als kinderen er te wild mee doen. De Jeep Patrol is uit een mal gegoten. Je kunt nergens achter blijven haken en je zit helemaal veilig. De waterfiets Aqua Super Six moet ik nog aanpassen. De waterfiets is gemaakt voor een kind van zes, maar niet alle zesjarigen kunnen zwemmen. Dat ontwerp moet ik dus nog aanpassen aan een groter kind.”
Scheuren peuters over tien jaar nog steeds rond in uw trapauto’s, of ziet uw toekomst er dan heel anders uit?
“Toen ik zeven jaar geleden mijn eerste kinderfietsjes in elkaar laste, vonden ze dat op IO vreemd. Want waarom zou je iets met je handen doen, als je een universitaire studie volgt? Ik doe liever iets eenvoudigs goed, dan iets ingewikkelds fout. Bovendien was het mijn grote droom om een eigen productiebedrijf op te zetten. Daarom wilde ik IO studeren. Ik wilde begrijpen hoe je kinderjeeps en andere producten technisch in elkaar zet. Wat ik doe lijkt simpel, als je kinderen gillend gek ziet worden van plezier in mijn ontwerpen. Maar iets wat heel simpel lijkt, is vaak heel moeilijk, want ieder kind moet het leuk vinden. Ik teken schetsboeken vol en probeer me in te leven in het kleine jongetje dat ik zelf was. Je kunt maar beter op je eigen intuïtie vertrouwen en dan de gok nemen. Ook al loop ik het risico dat ik ermee op mijn bek ga. Maar ik heb er vertrouwen in, dat het goed blijft gaan met mijn bedrijf. Want tijdens mijn studie moest ik op een college ondernemerschap al mijn ideeën op een bierviltje krabbelen. En daarop stond al precies beschreven, wat ik tien jaar later heb waargemaakt: duurzaam ontwerpen, om kinderen te helpen bij hun lichamelijke en geestelijke ontwikkeling.”
(Foto’s: Hans Stakelbeek/FMAX)
WIE IS ERIC-JAN VAN DALEN?
Ir. Eric-Jan van Dalen (1971) werd het ondernemerschap met de paplepel ingegoten. Hij is een telg van de bekende schoenmakersfamilie Van Dalen. Als zeventienjarige begon hij het evenementenbedrijf Audio-alive. Dit jaar viert hij het tienjarige jubileum van Van Dalen Products. In 2001 studeerde hij af bij industrieel ontwerpen op het onderdeel bedrijfszekerheid. Hij deed zeven jaar over zijn studie. Van Dalen Products begon met het verkopen van bureaustoelen en klokken. Dat was geen groot succes. Toen hij begon met zijn studie op de TU, kreeg het bedrijf zijn eerste voorzichtige doorbraak met de verkoop van zelfgelaste steps. Hij studeerde af bij zijn eigen bedrijf op het onderwerp ‘trapauto voor de professionele markt’. De drie octrooien op dit autootje, zijn een jaar later erkend. Van Dalen levert waterfietsen, trapauto’s, buggy’s, go-karts en treinen aan recreatieparken als Diergaarde Blijdorp, de Apenheul en attractiepark Slagharen. De mini-auto Jeep Patrol is als eerste product ook verkrijgbaar voor particulieren.
Comments are closed.