De studiefinanciering is aan herziening toe, vinden de Landelijke Studenten Vakbond en de PvdA-jongeren. Zij lobbyen voor een nieuw systeem: een verplichte lening en terugbetalen naar draagkracht.
Eerdere varianten van dit idee heetten ‘studietaks’ of ‘academicibelasting’. Deze keer noemen de jongeren het ‘studieheffing’. Minister Plasterk heeft zijn ambtenaren al aan het rekenen gezet.
De studiebeurs stelt weinig meer voor en het is niet realistisch om verhoging te bepleiten; het overheidsbudget is beperkt, aldus de LSVb en de Jonge Socialisten. Dus als het onderwijs duurder wordt, zal het geld bij de studenten vandaan moeten komen.
“Maar je weet van tevoren niet wat je later gaat verdienen”, zegt LSVb-voorzitter Gerard Oosterhuis. “Econometrist, advocaat en medisch specialist betalen nu evenveel studielening terug als een leraar, voor wie het een veel grotere hap uit zijn salaris is.”
Daarom zouden veel studenten bang zijn dat hun lening te hoog oploopt en liever een bijbaan nemen, waardoor ze studievertraging oplopen en minder vaak bestuurs- of medezeggenschapswerk doen.
Studieheffing zou betekenen dat rijke hoogopgeleiden meer terugbetalen dan armere hoogopgeleiden. “Een advocaat of medisch specialist kan zo’n hogere bijdrage ook best missen”, meent Oosterwijk. Zoals Wouter Bos ooit zei voor hij minister werd: “De slager op de hoek betaalt nu mee aan de opleiding van een advocaat, dat is perverse solidariteit.”
Aan basisbeurs en aanvullende beurs willen de jongeren overigens niet tornen. Het gaat erom de studielening ‘collectief’ te maken. Wie minder dan 120 procent van het minimumloon verdient, hoeft niets terug te betalen.
Ex-studenten met een gemiddeld inkomen (4143 euro per maand, aldus de Jonge Socialisten) zouden maandelijks 209 euro bijdragen. Er is ook een maximum voor de allerrijksten, zodat die niet tien keer hun studie hoeven terug te betalen. Wie langer studeert, moet meer rente betalen.
De Jonge Socialisten pleiten ervoor dat alle uitwonende studenten vierhonderd euro ‘bijlenen’ en alle thuiswonenden driehonderd euro. “Dit resulteert in een beurs waar studenten redelijk van rond kunnen komen als ze een kleine bijbaan nemen.”
Volgens Jelmer Menges van de Jonge Socialisten zijn de reacties in de wandelgangen niet afwijzend. PvdA-minister Plasterk gaf zelfs toestemming om zijn ambtenaren het idee te laten doorrekenen.
Maar vorig jaar verwierp Plasterk de studietaks in een debat over het nieuwe aflossingsmodel voor studieleningen. “In de jongerentak van mijn partij bestaat nog altijd veel sympathie voor het plan, maar ik ben er op tegen. Het impliceert namelijk dat iemand die is opgeleid om leraar te worden meer belasting moet betalen dan een pandjesbaas.” De lening bij de IB-Groep zou strikt persoonlijk blijven, beloofde hij.
Architect Rijk Rietveld, blond golvend haar en een grote vlinderdas, was op zoek naar verwondering. Dat vertelt hij via een videolink vanuit zijn vestigingsplaats New York. Verwondering wilde hij bereiken met een volkomen gladde glaswand, zonder kolommen of kozijnen in zijn ontwerp voor de Hogeschool InHolland aan de Leeghwaterstraat. Het gebouw bestaat uit twee grote witte blokken, met als blikvanger het vrijstaande auditorium (oneerbiedig ook als ‘frietzak’ aangeduid) dat aan drie zijden door glas omgeven wordt. Daardoor ontstaat een groot atrium.
Tussen begin 2006 en half 2007 had Rietveld in het vliegtuig tussen Amsterdam en New York onvermoeibaar nieuwe oplossingen geschetst voor de wand. Anderhalf jaar zou het duren voordat er een geschikte technische constructie voor gevonden was. Dat experimentele proces kwam voort uit een zogenaamde Sia Raak-innovatiesubsidie voor hbo-scholen, TU en bedrijven. Betrokken waren onder anderen prof.dr.dipl.ing Ulrich Knaack (bouwconstructies bij Bouwkunde), prof.dr.ir. Mick Eekhout (productontwikkeling bij Bouwkunde en directeur Octatube) en dr.ir. Michiel Hagenbeek, manager R&D van het composietlab van Hogeschool InHolland.
Eekhout herinnert zich de talloze besprekingen waarin het team tot wanhoop werd gedreven door de wensen van de architect. Uiteindelijk, nadat alle mogelijke opties waren gepasseerd, kwam het team met een unieke constructie. “Als je mensen lang genoeg tergt, komt er wel wat uit”, grijnst Eekhout.
Speciaal ontwikkelde dubbelglazen panelen hebben een sleutelrol in het ontwerp. De dubbele glasplaten zijn aan elkaar bevestigd met een tussenrandkader van composietmateriaal. Uniek is de doorvoer van koolstof buizen door de spouwruimte van het glaspaneel, evenwijdig aan het glas. Dat biedt de mogelijkheid om de gevel met doorgevoerde kabels bijeen te houden. Die kabels lopen dus niet achter de panelen langs, zoals normaal, maar er ook verticaal doorheen. Stalen zijkabels dragen het gewicht van de glaspanelen. Aramide kabels door de glaspanelen vangen, net als in een zeil, de dwarsbelasting op van de winddruk.
De panelen worden in verticale stroken opgehangen. De grootste breedte (en hoogte) is 1,80 meter, de kleinste 1,20 meter. Het resultaat: een ‘onmogelijk’ gladde en slanke glazen gevel van vier verdiepingen hoog.
In een proefmodel van drieënhalve bij vijf meter zijn alle benodigde onderdelen op elkaar afgestemd, inclusief koolstof afstandhouders (spacers) die stijfheid moeten combineren met thermische isolatie en waterdichte afsluiting. Het concept is zo vernieuwend, dat de makers er een octrooi op hebben aangevraagd.
Ook de stalen draagconstructie van de hal vereisen speciale aandacht. Doordat de gevel zijn stijfheid ontleent aan de voorspanning op de doorgevoerde kabels, ondervindt de staalconstructie een flinke extra voorspanbelasting.
Ook de hoeken zijn een huzarenstukje. De glaswand beweegt met de wind mee, tot een maximale uitwijking van 330 millimeter bij windkracht twaalf. Zonder extra voorzieningen zouden twee haaks op elkaar staande glaswanden in de hoek op elkaar stuiten, met desastreuze gevolgen. Om botsingen tussen de wanden te voorkomen, hebben de ontwerpers de gevel ‘verjongd’, dat wil zeggen dat de glasgevels in het midden maximaal 340 millimeter smaller zijn dan aan boven- en onderkant. Waar twee wanden op elkaar aansluiten, wordt de langwerpige spleet gedicht met lichtdoorlatend grijs rubber, om bewegingen van de glasgevel op te vangen.
Gevraagd naar de grootste risico’s, wijst Eekhout op het demoraampje. Daar, rond de kabeldoorvoer, ligt volgens hem het meest kritische gebied voor breukvorming en inwateren. Opdrachtgever Hogeschool InHolland is zich bewust van de risico’s van de primeur. Collegevoorzitter Lein Labruyère zegt lang geaarzeld te hebben. Maar uiteindelijk woog de wereldprimeur zwaarder dan de voorzichtigheid. De oplevering zal volgens plan in de zomer van 2009 plaatsvinden.
Comments are closed.