Waarom krijgen Delftse studenten een doe-het-zelf-collegekaart? Bij de Erasmus Universiteit hoeft een student slechts zijn pasfoto mee te sturen met het inschrijvingsformulier, en de collegekaart met persoonlijke gegevens en een ingescande foto wordt automatisch thuisbezorgd.
De TU Delft denkt studenten echter een plezier te doen met een knip-, vouw- en plak-werkstukje.
En de overijverige student die zijn collegekaart nog vóór het eerste college in elkaar heeft gezet, wordt ditmaal gestraft. Want door een ‘miscommunicatie’ tussen de TU en de drukker van de pasjes, is de streepjescode op de kaart verkeerd. Deze studenten moeten een sticker over de foutieve code plakken – om de knulligheid van het geheel nog eens extra te benadrukken.
Niet alleen wat de collegekaart betreft loopt Delft achter. Terwijl je van een technische universiteit toch zou verwachten dat ze juist voorop loopt op het gebied van nieuwe technische snufjes. Niet dus; de TUD-student anno 1996:
Voor de meeste tentamens moet je je nog echt inschrijven. Gewoon een kaartje invullen en een paraaf zetten. Daar heb je geen enkele streepjescode voor nodig. En terwijl al jaren wordt gesproken over de studentenchipcard, loopt elke TU-student nog steeds met een aparte kopieerkaart, telefoonkaart, sportkaart, OV-jaarkaart, bibliotheekpas en collegekaart rond.
Maar er zijn ook veel banalere problemen. Wie college heeft gevolgd bij Civiele Techniek, heeft het vast wel eens meegemaakt. Tussen twee colleges in even naar het toilet voor een grote boodschap. Nu hebben de wc’s bij Civiel drukknoppen, waarmee het licht aangaat en vanzelf weer uit. Deze knoppen zijn waarschijnlijk in de jaren zeventig aangebracht om energie te sparen. Het licht gaat echter zó snel uit dat de gemiddelde Delftenaar met de broek nog op de enkels moet proberen op de tast de lichtknop te vinden. Als dit niet lukt zal het karwei in het donker afgemaakt moeten worden.
Een systeem bedenken waarbij het licht aangaat als iemand het toilet binnenkomt, zal voor de gemiddelde werktuigbouwer geen enkel probleem zijn. Voorlopig blijft dit voor de TU echter science fiction.
Maar het ligt niet alleen aan de apparatuur zelf. Het idee om college te geven met een microfoontje om, zodat de hele zaal de spreker kan horen, is natuurlijk niet slecht. Maar talloos zijn de verhalen over professoren die hulpeloos met zo’n ‘moderniteit’ in handen staan. De spreker weet niet hoe het apparaatje werkt, of bevestigt het ding te ver van zijn mond. En dan heeft het geen nut meer. Driedubbele integraalberekeningen schudden veel professoren zo uit hun mouw, een overheadprojector bedienen wil eventueel ook nog lukken, maar dia-apparatuur wordt al een stuk moeilijker – hoe zet je zo’n ding aan? Meestal bieden studenten dan de helpende hand. Teruggekomen van het toilet, waar zij in het donker hun collegekaart in elkaar hebben proberen te zetten, vinden zezo’n diaprojector natuurlijk een fluitje van een cent.
Comments are closed.