Opinion

Indrukwekkend

Er was gedoe. Professioneel gedoe. Er waren afspraken niet nagekomen, iets met een deadline en magere inhoud en slonzige afwerking. Meestal loop ik met een grote boog om zulke situaties heen.

Vermijden is mijn tweede naam. Maar nu wilde ik het eens op een volwassen manier aanpakken.
Samen met een collega ging ik verhaal halen. Ik vertelde het meneertje precies hoe het zat, hoe het was gegaan en waarom ik ontevreden was, sterker nog, waarom ik dus in mijn recht stond om ontevreden te zijn en wat stelde hij voor als oplossing. Ik sluit niet uit dat ik uitdrukkingen heb gebruikt als ‘zo zijn we niet getrouwd’; ‘afspraak is afspraak’ en misschien zelfs ‘tut tut tut.’ Het was niet het moment om origineel te willen zijn.
De tirade luchtte op. Ik had precies gezegd wat ik wilde en op een manier zoals ik voor ogen had gehad. En ik zag dat mijn gespeelde boosheid effect begon te sorteren. De meneer knikte en humde en rommelde in papieren.
Ik was uitermate content over hoe volwassen ik dit probleem uiteen had gezet. Zakelijk maar venijnig. Zuur maar ruimte biedend voor een oplossing. Boos begonnen en redelijk afsluitend want ‘je moet natuurlijk niet alleen op de inhoud, maar ook op de relatie gaan zitten’. Er kwamen opeens frases uit een repertoire naar boven waarvan ik het bestaan niet wist. Wie zegt dat al die managementvaardigheden uit driedaagse cursussen na een week verdwenen zijn?
Na afloop van dit gesprek liepen mijn collega en ik naar de lift. Ik keek hem vragend aan. Hoe vond hij dat het was gegaan? Konden we tevreden zijn met de geboden compensatie? Mijn collega zei alleen maar: ‘Je hebt lippenstift op je tand zitten.’
En opeens was mijn performance een heel stuk minder indrukwekkend geweest.

Student: Bas Hensen, student technische natuurkunde.
Medewerker: Egbert Balsema

”Om de theorie uit te leggen, worden tijdens eerstejaars colleges demonstratieproefjes gehouden en die doet Egbert. Dat zijn heel uiteenlopende proefjes. Ik herinner me de elektriciteitsbollen en dat we elkaar allemaal een hand moesten geven om de stroom te leiden. ‘Er gebeurt niks’, riepen we, en toen kregen we natuurlijk een schok. Egbert doet altijd alsof iets niks voorstelt en dan klinkt er ineens een enorme knal. Maar hij weet precies wat hij doet. Hij is eigenlijk een soort showmaster. Hij houdt ervan om zijn publiek te vermaken. Gelukkig maar, want Egbert heeft mij echt door mijn eerste jaar geholpen. Hij bracht voor mij de natuurkunde tot leven en maakte dat ik, ondanks de droge stof, geboeid bleef. (AN)

Editor Redactie

Do you have a question or comment about this article?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.