‘Ik voel me net een vleermuis’

Helemaal alleen zit Martines Marozas (23) in de woonkamer van de tot studentenonderkomen omgebouwde Heilig Hartkerk in Haarlem. Het is half tien ‘s avonds en na drie avonden alleen op zijn kamer had de Litouwse student ‘behoefte aan wat lucht’.

Lucht is er genoeg in de met banken volgestouwde gemeenschappelijke ruimte. De nok is wel twintig meter hoog. Ooit droeg de pastoor hier de heilige mis voor vanachter zijn altaar. Nu vraagt Marozas zich af of hij hier zou mogen roken. Verderop ligt inderdaad wat sigarettenas, ‘maar roken in een kerk?’.

Even later, nadat de architectuurstudent buiten voor de kerk zijn sigaret heeft aangestoken, herinnert hij zich een Litouwse mop. Litouwen is een erg gelovig land, moeten we weten. “Tijdens de mis steekt een vrouw, middenin de kerk, een sigaret op. De man die achter haar zit, is verontwaardigd. Wat doet u nu, fluistert hij boos tegen haar. Zo smaakt mijn bier me niet meer.”

Litouwers zouden nooit, maar dan ook nooit een kerk ombouwen tot iets anders, weet Marozas, zelf niet-gelovig. Hij vindt het wel geweldig om in eentje te wonen. Als we op de bovenste verdieping zijn kamer binnenlopen, wordt in een oogopslag duidelijk waarom. De kamer is enorm, de originele plafonds zijn nog goed zichtbaar, alsook het kerkraam. “Ik voel me hier net een vleermuis. Heel gothic”, zegt de student droog. Andere voordelen zijn er ook. “De kamer is goedkoop en ik krijg mijn reiskosten vergoed.”

Voor de universiteit is het een dure grap om studenten helemaal in Haarlem te huisvesten, bevestigt John Stals, hoofd van het international office van de TU. Toch is hij allang blij dat hij alle internationale studenten een dak boven het hoofd heeft kunnen bieden.

Maanden geleden alweer werd duidelijk dat de toestroom van buitenlandse studenten dit jaar weer fors zou stijgen. Volgens de meest recente cijfers van het college van bestuur zijn er zeshonderd internationale studenten naar Delft gekomen dit jaar, tegen vierhonderd vorig jaar.

Er moesten meer kamers gevonden worden. Inderhaast bedachte plannen voor het snel neerzetten van woningen op het terrein van boerderij Hammenpoort liepen vertraging op, bestaande en goedgekeurde bouwplannen voor extra behuizing zouden ook niet voor het begin van het collegejaar klaar zijn.

Dus zochten de TU, studentenhuisvester Duwo en de gemeente Delft stad en land af naar alternatieven. Woonbron kon enkele tientallen studenten kwijt, een bescheiden aantal particuliere huizen werd gevonden. En de Heilig Hartkerk, eerder een onderkomen voor uitwisselingsstudenten van hogeschool InHolland, werd afgehuurd.

In oktober kan ook wooncorporatie Vestia acht woningen aanbieden, in november komen 27 kamers van zorgstichting Philadelphia op ‘t Binnenhof vrij. En Stals hoopt dat, in oktober, 35 plaatsen te vinden zijn in renovatiewoningen bij het Rotterdamse Marconiplein. “In ieder geval voor december willen we de studenten die nu in Haarlem wonen een woning dichter in de buurt bieden.”

Marozas weet nog niet of hij daar blij mee zal zijn. “Studenten die aan de Roland Holstlaan zijn gaan wonen, zijn niet echt tevreden met hun kamers. Ik ben dat wel, al wacht ik nog op internet en is de reistijd naar Delft meer dan een uur.”

Dat eerste zit Marozas op dit moment meer dwars dan het laatste. “In Litouwen was ik ook altijd een uur onderweg naar de universiteit, terwijl ik er maar twintig kilometer vandaan woonde. Er zijn altijd files, waar ook de trolleybussen in vast komen te staan.” De eerste reis vanuit Haarlem naar Delft viel Marozas dan ook niet tegen. “Ik vind het nu niet erg om te reizen, maar vraag het me over twee weken nog eens.”

Yusang Wu (24), die in Delft biomedical engineering gaat studeren, vindt het ook niet onoverkomelijk dat hij iedere dag uren onderweg is. Hij was eigenlijk aan het koken, soep met witbrood, maar laat even later toch de maandtrajectkaart zien die hij kreeg van het international office. “Vanmorgen ben ik voor het eerst naar Delft gereisd. Ik zat veertig minuten in de trein en bij elkaar moest ik een half uur lopen. Het duurt maar twee of drie maanden en ik had geen keus. Of ik had zelf een kamer moeten vinden.”

Ook de Chinese student vindt vooral vervelend dat hij nog geen internet heeft. “Dat voelt erg ongemakkelijk.” Om de tijd te doden, ging hij tot in de nok van de Heilig Hartkerk. Wu laat de foto’s zien. Ook bezocht hij de begraafplaats achter de kerk: nog meer foto’s. Andere studenten heeft hij in de kerk niet gezien. “We wonen hier nog maar een paar dagen en onze agenda’s zijn anders. Misschien moeten we afspraken maken.”

De hostess van de Heilig Hartkerk, student Annabel Thomas, weet van een ander idee om de Delftse studenten losser te krijgen. De vereniging voor Erasmus-uitwisselingsstudenten in Haarlem wil ook voor deze groep iets organiseren. “Studenten moeten het hier wel een beetje gezellig krijgen.”

Martines Marozas: “In Litouwen was ik ook altijd een uur onderweg naar de universiteit.” (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

Helemaal alleen zit Martines Marozas (23) in de woonkamer van de tot studentenonderkomen omgebouwde Heilig Hartkerk in Haarlem. Het is half tien ‘s avonds en na drie avonden alleen op zijn kamer had de Litouwse student ‘behoefte aan wat lucht’.



Lucht is er genoeg in de met banken volgestouwde gemeenschappelijke ruimte. De nok is wel twintig meter hoog. Ooit droeg de pastoor hier de heilige mis voor vanachter zijn altaar. Nu vraagt Marozas zich af of hij hier zou mogen roken. Verderop ligt inderdaad wat sigarettenas, ‘maar roken in een kerk?’.



Even later, nadat de architectuurstudent buiten voor de kerk zijn sigaret heeft aangestoken, herinnert hij zich een Litouwse mop. Litouwen is een erg gelovig land, moeten we weten. “Tijdens de mis steekt een vrouw, middenin de kerk, een sigaret op. De man die achter haar zit, is verontwaardigd. Wat doet u nu, fluistert hij boos tegen haar. Zo smaakt mijn bier me niet meer.”



Litouwers zouden nooit, maar dan ook nooit een kerk ombouwen tot iets anders, weet Marozas, zelf niet-gelovig. Hij vindt het wel geweldig om in eentje te wonen. Als we op de bovenste verdieping zijn kamer binnenlopen, wordt in een oogopslag duidelijk waarom. De kamer is enorm, de originele plafonds zijn nog goed zichtbaar, alsook het kerkraam. “Ik voel me hier net een vleermuis. Heel gothic”, zegt de student droog. Andere voordelen zijn er ook. “De kamer is goedkoop en ik krijg mijn reiskosten vergoed.”



Voor de universiteit is het een dure grap om studenten helemaal in Haarlem te huisvesten, bevestigt John Stals, hoofd van het international office van de TU. Toch is hij allang blij dat hij alle internationale studenten een dak boven het hoofd heeft kunnen bieden.



Maanden geleden alweer werd duidelijk dat de toestroom van buitenlandse studenten dit jaar weer fors zou stijgen. Volgens de meest recente cijfers van het college van bestuur zijn er zeshonderd internationale studenten naar Delft gekomen dit jaar, tegen vierhonderd vorig jaar.



Er moesten meer kamers gevonden worden. Inderhaast bedachte plannen voor het snel neerzetten van woningen op het terrein van boerderij Hammenpoort liepen vertraging op, bestaande en goedgekeurde bouwplannen voor extra behuizing zouden ook niet voor het begin van het collegejaar klaar zijn.



Dus zochten de TU, studentenhuisvester Duwo en de gemeente Delft stad en land af naar alternatieven. Woonbron kon enkele tientallen studenten kwijt, een bescheiden aantal particuliere huizen werd gevonden. En de Heilig Hartkerk, eerder een onderkomen voor uitwisselingsstudenten van hogeschool InHolland, werd afgehuurd.



In oktober kan ook wooncorporatie Vestia acht woningen aanbieden, in november komen 27 kamers van zorgstichting Philadelphia op ‘t Binnenhof vrij. En Stals hoopt dat, in oktober, 35 plaatsen te vinden zijn in renovatiewoningen bij het Rotterdamse Marconiplein. “In ieder geval voor december willen we de studenten die nu in Haarlem wonen een woning dichter in de buurt bieden.”



Marozas weet nog niet of hij daar blij mee zal zijn. “Studenten die aan de Roland Holstlaan zijn gaan wonen, zijn niet echt tevreden met hun kamers. Ik ben dat wel, al wacht ik nog op internet en is de reistijd naar Delft meer dan een uur.”



Dat eerste zit Marozas op dit moment meer dwars dan het laatste. “In Litouwen was ik ook altijd een uur onderweg naar de universiteit, terwijl ik er maar twintig kilometer vandaan woonde. Er zijn altijd files, waar ook de trolleybussen in vast komen te staan.” De eerste reis vanuit Haarlem naar Delft viel Marozas dan ook niet tegen. “Ik vind het nu niet erg om te reizen, maar vraag het me over twee weken nog eens.”



Yusang Wu (24), die in Delft biomedical engineering gaat studeren, vindt het ook niet onoverkomelijk dat hij iedere dag uren onderweg is. Hij was eigenlijk aan het koken, soep met witbrood, maar laat even later toch de maandtrajectkaart zien die hij kreeg van het international office. “Vanmorgen ben ik voor het eerst naar Delft gereisd. Ik zat veertig minuten in de trein en bij elkaar moest ik een half uur lopen. Het duurt maar twee of drie maanden en ik had geen keus. Of ik had zelf een kamer moeten vinden.”



Ook de Chinese student vindt vooral vervelend dat hij nog geen internet heeft. “Dat voelt erg ongemakkelijk.” Om de tijd te doden, ging hij tot in de nok van de Heilig Hartkerk. Wu laat de foto’s zien. Ook bezocht hij de begraafplaats achter de kerk: nog meer foto’s. Andere studenten heeft hij in de kerk niet gezien. “We wonen hier nog maar een paar dagen en onze agenda’s zijn anders. Misschien moeten we afspraken maken.”



De hostess van de Heilig Hartkerk, student Annabel Thomas, weet van een ander idee om de Delftse studenten losser te krijgen. De vereniging voor Erasmus-uitwisselingsstudenten in Haarlem wil ook voor deze groep iets organiseren. “Studenten moeten het hier wel een beetje gezellig krijgen.”



Martines Marozas: “In Litouwen was ik ook altijd een uur onderweg naar de universiteit.” (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)