Gargantuaanse windmolenparken

Rond 2025 is het dan eindelijk zover, volgens Goodall. Dan voorzien opwekkers van duurzame energie volledig in onze elektriciteitsbehoefte. Tenminste, als in woestijnen gigantische zonthermische centrales elektriciteit opwekken voor Europa. En er Gargantuaanse windmolenparken komen.

De Britse columnist van de Independent on Sunday windt er geen doekjes om. Voordat Europa duurzaam is op het gebied van elektriciteit, moet er ongelooflijk veel gebeuren. Het boek van Goodall past in een trend. Steeds vaker verschijnen er boeken en artikelen over hoe landen duurzaam zelfvoorzienend kunnen zijn in de toekomst.



Grofweg ziet de verdeling van Goodall er rond 2025 zo uit: wind en zon zorgen samen voor vijftig procent van de vraag naar elektriciteit. De helft daarvan komt voor rekening van getijden-, golfenergie en biomassa. Het laatste kwart ligt gevoeliger, en men kan zich afvragen hoe duurzaam dat is, want het wordt geleverd door CO2-opvang of kernenergie.



Zijn verdeling is ‘een aanzienlijk uitdaging maar niet onhaalbaar,’ concludeert Goodall. Hij vertrouwt met zijn voorspelling nadrukkelijk op een leercurve: de prestaties van duurzame energie opwekkers nemen toe en de kosten af. Dat maakt het lastig om zijn plan te beoordelen. Want hoe die leercurve er precies uit zal zijn, is natuurlijk nog onbekend.



Dat geeft de auteur ook zelf toe. Van de meeste initiatieven die hij noemt, geeft hij aan, hoort de lezer waarschijnlijk nooit meer. De bedrijven gaan bijvoorbeeld failliet, omdat hun uitvindingen toch niet zo veelbelovend zijn als ze dachten. Het hoort erbij, concludeert hij nuchter. Want daar staat tegenover dat andere technieken zich juist stormachtig ontwikkelen.



Of Goodall gelijk heeft, zal de tijd leren. Als hij iets duidelijk maakt, is dat er op het gebied van duurzaamheid meer mogelijk is dan nu het geval is. Al hebben de tien technologieën die hij bespreekt dan wel ondersteuning nodig. Bijvoorbeeld in de vorm van belasting op CO2, subsidies of ‘enorme prijzen voor succes’.

In ieder hoofdstuk staat een duurzame opwekker centraal, zoals windturbines en zonne-energie. Maar ook minder voor de hand liggende technologieën zoals getijdenstroom en superefficiënte woningen komen aan bod. De hoofdstukken beginnen met een beschrijving van de technologie en daarbij etaleert Goodall zijn klasse. Hij legt beeldend en scherp uit hoe de uitvindingen werken en welke ontwikkelingen nog nodig zijn voor een succes.



Het valt Goodall niet aan te rekenen, dat het succes vervolgens onvoorspelbaar is en het onduidelijk is of hij gelijk heeft. Dit boek is veel meer dan een voorspelling. Bovenal laat Goodall uitmuntend zien hoe turbines onder water draaien, brandstofcellen precies werken en waaruit zonnecollectoren bestaan. 



Chris Goodall, ‘Tien technologieën voor energie en klimaat’, Ankh-Hermes, 312 p., 29,95 euro.