Tussen Biotechnologie en Wijsbegeerte en Technische Maatschappijwetenschappen ligt de botanische tuin. Weinig mensen weten daarvan de ingang te vinden, en dus is het een goede plaats om in de lunchpauze even rond te wandelen.
Zo nu en dan tref ik daar een echte filosoof en iemand uit het Bureau van de universiteit.
,,Stel je voor”, zei de filosoof, ,,dat het universiteitsbestuur de wijsheid in pacht heeft”. ,,Neen”, zei mijn andere vriend, ,,dat is niet de goede veronderstelling. Je moet zeggen: stel dat het universiteitsbestuur geen visie ontwikkelt en ook niet weet waar wij heen moeten. Zou er dan wat veranderen aan de gang van zaken?”
Al wandelend kwamen wij tot de conclusie dat voor beide hypothesen de universiteit haar koninklijke weg gewoon zal vervolgen. Dat is een tamelijk geruststellende gedachte: een robuuste universiteit is redelijk bestuursbestendig. Het is gewoon een kwestie van kleine marges, van inertia, van aanpassing, van flexibiliteit, van gewoonte, van inventiviteit, van goede wil, van bestendig gebruik en van de prachtige eigenzinnigheid van de technische wetenschappen. Jammer misschien voor het ego van onze bestuurderen, maar de Gaia van de universiteit accomodeert hen wel. Het bestuursdebat dat op stapel staat wordt dus vast van grote academische interesse.
Tussen Biotechnologie en Wijsbegeerte en Technische Maatschappijwetenschappen ligt de botanische tuin. Weinig mensen weten daarvan de ingang te vinden, en dus is het een goede plaats om in de lunchpauze even rond te wandelen. Zo nu en dan tref ik daar een echte filosoof en iemand uit het Bureau van de universiteit.
,,Stel je voor”, zei de filosoof, ,,dat het universiteitsbestuur de wijsheid in pacht heeft”. ,,Neen”, zei mijn andere vriend, ,,dat is niet de goede veronderstelling. Je moet zeggen: stel dat het universiteitsbestuur geen visie ontwikkelt en ook niet weet waar wij heen moeten. Zou er dan wat veranderen aan de gang van zaken?”
Al wandelend kwamen wij tot de conclusie dat voor beide hypothesen de universiteit haar koninklijke weg gewoon zal vervolgen. Dat is een tamelijk geruststellende gedachte: een robuuste universiteit is redelijk bestuursbestendig. Het is gewoon een kwestie van kleine marges, van inertia, van aanpassing, van flexibiliteit, van gewoonte, van inventiviteit, van goede wil, van bestendig gebruik en van de prachtige eigenzinnigheid van de technische wetenschappen. Jammer misschien voor het ego van onze bestuurderen, maar de Gaia van de universiteit accomodeert hen wel. Het bestuursdebat dat op stapel staat wordt dus vast van grote academische interesse.
Comments are closed.