Onze studenten zijn stuk voor stuk verwende nesten. Het leven wordt ze gepresenteerd op een zilveren schaaltje en ze hoeven het alleen maar op te lepelen: hun ouders betalen alles voor ze; studies worden uitgezocht op de gezelligheid van de betreffende stad; en een college live streamen is allang geen rariteit meer. Leuker kunnen we het niet maken. Zou je denken.
Toch heb ik meelij, vooral met de laatstejaars. Doordat er jaarlijks steeds meer afstudeerders zijn, is de onderlinge concurrentie moordend. Door de financiële crisis (die voor de startende werker echt nog niet afgelopen is) zijn tweede en derde onbetaalde stages aan de orde van de dag. Die gaan over in tijdelijke contracten en je mag in je handjes knijpen als je huidige werkgever überhaupt in vaste contracten gelooft.
Des te meer reden om je te onderscheiden met extra-curriculaire bezigheden. Lieve heer, red ons van de CV-builders. Telkens als ik een eerstejaars hoor vertellen over een onmogelijke bardienst bij een verstikkende vereniging omdat je daar zogenaamd unieke levenservaringen op zou doen die gegarandeerd leiden tot een onderscheidend CV dat ongetwijfeld leidt tot een uitnodiging bij dat ene topbedrijf, sterf ik een beetje van binnen. Wat een systeem, wat een rat race.
Lieve heer, red ons van de CV-builders
Waar voorheen een degelijke opleiding nog voldoende was om een vaste baan te krijgen, moet onze arme student nu door brandende hoepels springen om zich te bewijzen. Studentenverenigingen, symposia organiseren, extra minor-vakken, studentenmedezeggenschapsraad, honours-programma, bestuursjaar, vrijwilligerswerk, buitenlandstage, studiegerelateerde bijbaan, etcetera. Terwijl je eigenlijk bezig was je Insta-killerbody vol te duwen met superfoods op zoek naar een te dure kamer en tegelijkertijd worstelt met je post-puberale ontdekkingsreis naar jezelf en wat je eigenlijk écht leuk vindt.
Dus vandaar dit advies voor alle eerstejaars: chillax. Het leven is al ingewikkeld genoeg en de zoektocht naar wie je bent is net begonnen. Laat je dus niet teveel afleiden door wat je allemaal zou moeten. Het is al heel wat als je je studie nominaal afrondt zonder burn-out. Laat die headhunters maar kletsen en laat je niet opnaaien door alle goedbedoelde carrière-adviezen, want één ding is zeker: de quarterlife crisis is geen grapje.
Aldo G.M. Brinkman was onderzoeker bij Chemical Engineering (Technische Natuurwetenschappen) en schrijft over het leven van een jonge wetenschapper.
Lees ook Aldo Brinkmans column ‘Jessias‘ over de klimaatidealen van Jesse Klaver.
Aldo Brinkman / Columnist
Comments are closed.