column

Zoals iedereen had ook ik een voorstelling van het beroep ‘hoogleraar’. Eindelijk de mogelijkheid om extra diepgang en voornamelijk continuïteit in je onderzoek te krijgen. Uitzien naar het omgaan met jonge mensen en ze proberen wat van jouw kennis maar voornamelijk enthousiasme mee te geven.

Zoals de meeste mensen ‘van buiten’, had ik een enigszins onbenoembaar respect voor de baan waaraan ik ineens invulling mocht gaan geven. Het is het lot van de nieuwkomer dat je, voordat je het weet, in zowat alle commissies een plaats krijgt. En daar heb ik een belangrijk gedeelte van dat respect, na drie jaar van oeverloze discussies, vergaderingen die over niets gingen en beslissingen die opnieuw en opnieuw weer ter discussie gesteld werden, ergens verloren.

Hoe komt het dat ik in deze situatie terecht gekomen ben? Tenslotte ben ik overgestapt van Shell naar de TU omdat ik me meer met techniek en wetenschap wilde bezighouden. Hoe komt het dat elke vergadering steeds weer in details verzeild raakt? Wetenschapsbeoefening is vaak een kwestie van details en subtiliteiten, vergaderen niet!

Is het nodig dat we zoveel tijd besteden aan administratieve en bestuurlijke taken? Hoe meer tijd ik kwijt ben aan besturen en administratieve bezigheden, des te minder tijd heb ik over voor mijn primaire taken, onderwijs en onderzoek. Daar komt bij dat een groot gedeelte van het werk wat me nu bezig houdt, niet zozeer bestaat uit besturen als wel beheren en administreren. Deze laatste twee taken kunnen veel efficiënter uitgevoerd worden door mensen die geselecteerd zijn op deze kwaliteiten. Pas wanneer besluiten genomen moeten worden die een directe impact hebben op het onderwijs en onderzoek onder mijn verantwoordelijkheid is mijn bijdrage relevant. Een effectieve organisatie spreekt mensen aan op hun individuele kwaliteiten.

Een groot deel van het getouwtrek komt voort uit een gebrek aan vertrouwen. Ik verbaas me telkens weer over hoe nauwlettend de academische gemeenschap is in het bijhouden van oude ‘rekeningen’. Natuurlijk, wie de geschiedenis vergeet, is gedoemd ze te herhalen. Maar wie vast blijft zitten in het verleden heeft geen toekomst.

Het sturen van een professionele omgeving gebeurt door middel van overtuigen en motiveren en is slechts effectief wanneer er een basis van vertrouwen is. Dit vertrouwen moet komen uit consequent handelen en wordt bevorderd door duidelijk verantwoording af te leggen over de grote lijnen. Het samenspel tussen vertrouwen en verantwoording ligt aan de basis van een volwassen organisatie.

De belangrijkste uitdaging voor onze universiteit is het creëren van een omgeving waarin vertrouwen centraal staat en eenieder zich verantwoordelijk stelt voor zijn of haar bijdrage. Dit kun je niet doen in een commissie of bijalgemene stemmen. Elk individueel lid van de universitaire gemeenschap zal zich hiervoor moeten inzetten. Met vingers wijzen naar boven of naar onder draagt hier niet aan bij.

.kop Vertrouwen en verantwoording

Drie jaar geleden ben ik overgestapt van een onderzoeksbaan in de industrie naar de leerstoel reservoirtechnologie aan de faculteit Technische Aardwetenschappen. Zoals iedereen had ook ik een voorstelling van het beroep ‘hoogleraar’. Eindelijk de mogelijkheid om extra diepgang en voornamelijk continuïteit in je onderzoek te krijgen. Uitzien naar het omgaan met jonge mensen en ze proberen wat van jouw kennis maar voornamelijk enthousiasme mee te geven.

Zoals de meeste mensen ‘van buiten’, had ik een enigszins onbenoembaar respect voor de baan waaraan ik ineens invulling mocht gaan geven. Het is het lot van de nieuwkomer dat je, voordat je het weet, in zowat alle commissies een plaats krijgt. En daar heb ik een belangrijk gedeelte van dat respect, na drie jaar van oeverloze discussies, vergaderingen die over niets gingen en beslissingen die opnieuw en opnieuw weer ter discussie gesteld werden, ergens verloren.

Hoe komt het dat ik in deze situatie terecht gekomen ben? Tenslotte ben ik overgestapt van Shell naar de TU omdat ik me meer met techniek en wetenschap wilde bezighouden. Hoe komt het dat elke vergadering steeds weer in details verzeild raakt? Wetenschapsbeoefening is vaak een kwestie van details en subtiliteiten, vergaderen niet!

Is het nodig dat we zoveel tijd besteden aan administratieve en bestuurlijke taken? Hoe meer tijd ik kwijt ben aan besturen en administratieve bezigheden, des te minder tijd heb ik over voor mijn primaire taken, onderwijs en onderzoek. Daar komt bij dat een groot gedeelte van het werk wat me nu bezig houdt, niet zozeer bestaat uit besturen als wel beheren en administreren. Deze laatste twee taken kunnen veel efficiënter uitgevoerd worden door mensen die geselecteerd zijn op deze kwaliteiten. Pas wanneer besluiten genomen moeten worden die een directe impact hebben op het onderwijs en onderzoek onder mijn verantwoordelijkheid is mijn bijdrage relevant. Een effectieve organisatie spreekt mensen aan op hun individuele kwaliteiten.

Een groot deel van het getouwtrek komt voort uit een gebrek aan vertrouwen. Ik verbaas me telkens weer over hoe nauwlettend de academische gemeenschap is in het bijhouden van oude ‘rekeningen’. Natuurlijk, wie de geschiedenis vergeet, is gedoemd ze te herhalen. Maar wie vast blijft zitten in het verleden heeft geen toekomst.

Het sturen van een professionele omgeving gebeurt door middel van overtuigen en motiveren en is slechts effectief wanneer er een basis van vertrouwen is. Dit vertrouwen moet komen uit consequent handelen en wordt bevorderd door duidelijk verantwoording af te leggen over de grote lijnen. Het samenspel tussen vertrouwen en verantwoording ligt aan de basis van een volwassen organisatie.

De belangrijkste uitdaging voor onze universiteit is het creëren van een omgeving waarin vertrouwen centraal staat en eenieder zich verantwoordelijk stelt voor zijn of haar bijdrage. Dit kun je niet doen in een commissie of bijalgemene stemmen. Elk individueel lid van de universitaire gemeenschap zal zich hiervoor moeten inzetten. Met vingers wijzen naar boven of naar onder draagt hier niet aan bij.